شلیک در زیر آب تقریبا برای کلیه سلاحهای موجود در دنیا غیر ممکن است. علت آن هم بحث فشار زیاد موجود در زیر آب است که در مقایسه با سطح زمین چیزی نزدیک به 9 برابر بیشتر است.
مسئله بعد در این زمینه بحث نفوذ آب به درون لوله اسلحه است که بحث شلیک را غیرممکن میکند.
در سالهای جنگ سرد و با توجه به تجربیات به دست آمده از بحث نفوذ غواصها و مردان قورباغهای در جنگ دوم جهانی که به درون پایگاههای دریایی نفوذ کرده و با بمبگذاری ایجاد خرابی میکردند، نیروهای مسلح اتحاد جماهیر شوروی سابق نیاز به تاکتیکها و تسلیحاتی برای انجام عملیاتهای ضد غواص را به شدت احساس میکرد.
در ابتدای دهه 1970 میلادی غواصان روس تنها با خنجر و سلاح کمری زیر آبی مدل SPP-1 مجهز بودند. این سلاح کمری با گلولههای فولادی به قطر 4.5 میلی متر و طول 115 میلی متر مسلح میشد.
علت این افزایش طول مرمی حفظ ثبات گلوله در زیر آب است و در طراحی باقی سلاحهای زیر آبی نیز این روش استفاده میشود. اما با بردی موثری در حدود تنها 11 متر این سلاح کمری بیشتر یک وسیله تدافعی بود.
پس طراحان روس به سمت طراحی یک سلاح هجومی با قابلت شلیک به صورت تک تیر و رگبار در زیر آب رفتند. دو مشکل اصلی راه طراحی این سلاح زیر آبی وجود داشت که اولین آن بحث نفوذ آب به درون مکانیزم سلاح از طریق نفوذ به بخشهای متحرک سلاح بود.
برای طراحی سیستم تغذیه که همانا بخش متحرک سلاح است تا آنجایی که ممکن بود طراحی به صورتی انجام شد تا از حرکات ثانویه و اضافی جلوگیری شود.