Y-7 (همچنین به نام های Yunshu-7 و Yun-7 نیز شناخته می شود) یک هواپیمای ترابری کوچک دو موتوره است که توسط شرکت هواپیما سازی Xi’an چین و بر اساس هواپیمای ترابری روسی آنتونوف-۲۴ (نامگذاری ناتو:کک) طراحی و توسعه داده شده است.اساسا طراحی این هواپیما به منظور جابجایی و حمل و نقل نیرو و بارهای نظامی بوده است اما از نمونه های از این هواپیما به عنوان یک هواپیمای مسافری منطقه ای یا کوتاه برد استفاده می شود.علاوه بر نقش های بالا هواپیمای Y-7 به منظور آموزش خدمه و خلبانان نیز در نیروی هوایی چین به کار گرفته می شود.در چین از این هواپیما در نیروی هوایی (PLAAF) به منظور جابجایی بار و نیرو و در نیروی دریایی (PLANAF) نیز علاوه بر موارد بالا توانایی گشت دریایی به صورت محدود را نیز دارد.شرکت هواپیما سازی Xi’an در ماه آوریل ۱۹۶۶ شروع به توسعه یک هواپیمای مسافربری کوچک بر اساس هواپیمای An-24 روسی کرد.اولین نمونه ساخته شده که از دو موتور توربو پراپ با قدرت ۲۵۵۰ اسب بخار استفاده می کرد اولین پرواز خود را در دسامبر ۱۹۷۰ انجام داد.با این حال ، این هواپیما به دلیل ضعف موتورهای آن موفق به دریافت گواهینامه های مربوطه نشد.دومین تلاش برای اخذ گواهینامه در سال ۱۹۷۹ نیز بی نتیجه بود.پس از دومین تلاش شرکت Xi’an برای اخذ گواهینامه که با شکست رو به رو شد ، این شرکت شروع به تجدید نظر و تعویض موتور های هواپیما کرد.اولین نمونه از این هواپیما پس از تعویض موتورها با دو موتور توربو پراپ WJ-5A-1 با قدرت ۲۹۰۰ اسب بخار در سال ۱۹۸۰ اولین پرواز خود را انجام داد و طرح نهایی آن مورد تصویب قرار گرفت و توانست گواهینامه مربوطه را اخذ کند.این هواپیما در ژوئن سال ۱۹۸۴ توانست مجوز حمل مسافر را نیز کسب کند.تا سال ۱۹۹۲ ، ۸۵ فروند از این هواپیما تولید و تحویل مشتریان داده شده بود.طراحی Y-7 در زمان خود بسیار قدیمی و منسوخ بود لذا شرکت Xi’an اقدام به نصب سیستم ها و ایونیک غربی با کمک شرکت هنگ کنگی HAECO در سال ۱۹۸۰ کرد.نمونه بهبود یافته Y-7-100 نام گرفت.در این نمونه بسیاری از اشکالات نسخه قبلی رفع شد.دستگاه های الکترونیکی مدرن غربی بر روی هواپیما نصب شد و تعداد خدمه پرواز از ۵ نفر به ۳ نفر کاهش یافت.

نمونه دیگری از این هواپیما که از بهینه سازی نمونه Y-7-100 ساخته شده است Y-7-200A نام دارد.این نمونه در سال ۱۹۹۳ پرواز کرد و توانست تاییده حمل مسافر را در سال ۱۹۹۸ کسب کند.این هواپیما دارای بدنه ای کشیده تر و صندلی های بیشتر (بین ۵۶ تا ۶۰ صندلی) است.این نمونه از دو موتور توربو پراپ PW127C استفاده می کند که دارای مصرف سوخت کمتر و همینطور صدای کمتری است.خدمه این نمونه از هواپیمای Y-7 دو نفر شامل خلبان و کمک خلبان است.بر اساس این نمونه هواپیماهای: Y-7-200B و MA-60 برای مصارف تجاری تولید شده اند.

هواپیمای ترابری Y-7H (نام تجاری:Y-7H-500) در واقع نسخه نظامی هواپیمای Y-7 محسوب می شود.این هواپیما در اواخر دهه ۱۹۸۰ و بر اساس دو هواپیمای آنتونوف-۲۴ و آنتونوف-۲۶ ساخته شد و در سال ۱۹۸۹ اولین پرواز موفقیت آمیز خود را انجام داد.این هواپیما از موتورهای توربو پراپ بهبود یافته WJ-5E استفاده می کند و علاوه بر آن یک موتور توربو جت کمکی برای موارد اضطراری بر روی موتور سمت چپ هواپیما نصب شده است.این هواپیما دارای ایویونیک و دستگاه های خودکار پیشرفته و مدرنی در کاکپیت خلبان است که باعث شده است بسیاری از کارها از دوش خلبانان برداشته شده و به دستگاه های خودکار سپرده شود در حالی که در نسخه های اولیه هواپیمای Y-7 اکثر فرمان ها باید توسط خدمه داده می شد که این خود باعث افزایش خدمه پروازی و در نتیجه هزینه های پرواز شده بود.تغییر دیگری که در این نمونه اتفاق افتاده است اضافه شدن یک رمپ بارگیری در عقب هواپیماست که کار بارگذاری را راحت تر و سریع تر می کند.تخلیه بار و باز کردن رمپ بارگیری توسط سیستم های هیدرولیکی و الکترونیکی نصب شده در کابین خلبان انجام می شود.تخمین زده می شود که هواپیمای ترابری Y-7H در اواخر سال ۱۹۹۰ وارد خدمت نیروی هوایی چین شده باشد.همچنین نیروی هوایی چین از نمونه های مسافربری و تجاری(Y-7-200B و MA-60) نیز به منظور جابجایی فرماندهان استفاده می کند.

نمونه ها:

Y-7(نسخه اولیه):اولین پرواز را در ۲۵ دسامبر ۱۹۷۵ انجام داد.از این نمونه تنها ۴ فروند ساخت شد.
Y-7(نسخه بهبود یافته):این نمونه در سال ۱۹۸۰ تولید شد ، دارای ۵ خدمه پروازی است و از موتورهای ۱-WJ-5A با قدرت ۲۹۰۰ اسب بخار استفاده می کند.
Y-7-100:نمونه مسافری با ایویونیک غربی ، دارای سه نفر خدمه و موتورهای بهینه شده.
Y-7-200A/B:نمونه مسافری بهبود یافته با ایویونیک غربی و سه نفر خدمه.
Y-7H:نمونه ترابری نظامی با رمپ بارگیری.
MA-60:نمونه مسافربری بهبود یافته برای مصارف تجاری.
Y-7G:نمونه مسافربری بهبود یافته برای ارتش چین.

مشخصات:

خدمه:۲-۳-۵ نفر
بیشینه وزن قابل حمل:۵۵۰۰ کیلوگرم
طول:۲۴ متر
ارتفاع:۲۹ متر
عرض:۸٫۵ متر
وزن خالی:۱۴۹۸۸ کیلوگرم
بیشینه وزن هنگام برخاست:۲۱۸۰۰ کیلوگرم
موتور:دو موتور توربو پراپ WJ-5A-1 – WJ-5E-PW127C + یک موتور کمکی توربو جت PY19A-300
بیشینه سرعت:۵۱۳ کیلومتر در ساعت
برد:بین ۹۱۰ تا ۱۹۸۲ کیلومتر(در مدل های مختلف)
بیشترین ارتفاع پروازی:۸۷۵۰ متر
کاربران:چین-ایران-کامبوج-لائوس- موریتانی

 

|

امتیاز مطلب : 0

|

تعداد امتیازدهندگان : 0

|

مجموع امتیاز : 0

در دنیای تجهیزات نظامی، جنگافزارهای عجیبی ساخته شده که یکی از آنها، تانک بدون برجک است.تانکهای سری Strv 103 S به نوعی یکی از عجیب ترین تانکهای ساخته شده در کشورهای مختلف جهان تا به امروز هستند. این تانک برجک ندارد و توپ آن مستقیما به بدنه وصل شده است و ارتفاعی در حدود ۲ متر را برای آن فراهم آورده است.این تانک با وزن ۳۹۷۰۰ کیلوگرم از یک موتور رولزرویس مدل K60 به قدرت ۴۹۰ اسب بخار نیرو می گیرد و دارای سرعتی در حدود ۵۰ کیلومتر بر ساعت و بردی در حدود ۳۹۰ کیلومتر است. این جنگ افزار دارای ۳ نفر خدمه بوده و در سال ۱۹۶۶ وارد خدمت ارتش سوئد شده و در کل، ۳۰۰ دستگاه از این تانک ساخته شده است.

تسلیحات این تانک شامل یک عدد توپ ۱۰۵ میلی متری و دو تیربار ۷٫۶۲ میلی متر و یک تیربار ۱۲٫۷ میلی متر است. . این تانک قابلیت عبور از رودخانه ها با سرعت ۶ کیلومتر بر ساعت را دارد. همچنین یکی دیگر از نکات عجیبی که در ساخت این تانک به کار رفته، قرار گرفتن موتور در بخش جلوی این تانک است که به منظور افزایش حفاظت از خدمه، این تدبیر به کار گرفته شد.

تانک STRV – 103 C
سال ورود به سرویس ۱۹۶۶
کشور سازنده سوئد
خدمه ۳ نفر
وزن نهایی با کلیه ملزومات ۴۲٫۵ t
طول کلی ۸۹۹۰ mm
طول شاسی ۷۰۴۰ mm
عرض ۳۶۳۰ mm
ارتفاع ۲۱۴۰ mm
تفنگ اصلی ۱۰۵-mm rifled gun L-74
تیربار ۳ x 7.62-mm
گردش برجک بدون برجک
درجه حرکت عمودی لوله توپ -۱۰ to +12 درجه
ظرفیت گلوله های توپ ۵۰ گلوله
سرعت اتش ۱۲-۱۵ گلوله در دقیقه
ظرفیت تیربار ۲۷۵۰ cartridges
قدرت موتور ۷۸۰ hp
حداکثر سرعت در جاده ۵۰ km/h
درجه انحنا و شیب جلوی تانک ۳۰ درجه
شعاع عملیاتی با یک سوخت گیری ۳۹۰ کیلومتر
حداکثر عمق اب قابل عبور ۱٫۲ متر

حداکثر سرعت در اب ۷ km/h

:: موضوعات مرتبط: نیروی زمینی , ,

|

امتیاز مطلب : 5

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

این زره پوش برای درگیری با تانکها در میدان اصلی نبرد و همچنین بقیه زره پوش ها و بقیه اهداف در روز و شب وهمه شرایط آب وهوایی طراحی شده است.زره پوش و موشکهای مخصوص آن در اواخر سال ۱۹۹۰ وارد خدمت شدند و برای اولین بار در رژه نظامی روز ملی چین در پکن در تاریخ ۱۱ اکتبر ۱۹۹۹ به نمایش عمومی در اومد.چینی ها ادعا دارند که موشک این زره پوش قابلیت نفوذ در ۱۲۰۰ میلیمتر زره را دارا هست و این گفته به این معنی است که قابلیت نفوذ در زره جلویی پیشرفته ترین تانکهای روز جهان رو داراست و این توانایی را دارد که تانک را به صورت کامل منهدم یا غیر عملیاتی کند. هونگ چیان دارای چهار لانچر ۴ wz550 است این لانچرها به صورت لوله تک پرتاب اند که قابلیت تحرک پذیری بالای را دارا هستند.مسولین چین مدعی هستند که موشک و لانچر به کار رفته در این زره پوش قابلیت نصب بر روی بالگردهای چینی را نیز دارد.

برد موشک این زره پوش از دهانه لوله لانچر در حدود ۵ هزار متر است که در همه شرایط آب و هوایی این قابلیت و کیفیت تغییری نمی کند.موشکهای این زره پوش از لحاظ ظاهر وکیفیت و توانایی شبیه به موشک ضد تانکtaas{که قابلیت حمل توسط انسان رو هم دارد} ساخت اسرائیل هستند ، این شباهت باعث شده که گمانه زنی های درباره ارتباط و کمک اسرائیل به چین در ساخت این موشکها هست اما نمیتوان این موضوع ها را تائید یا رد کرد که این موشک عنصری از تکنولوژی موشک اسرائیلی رو دارد.
موشک هونگ جیان به منظور مقابله با زره های واکنشی دارای دو مرحله هستند و همچنین این قابلیت را دارند که از بالای سر به تانک حمله کنند.سازندگان ادعا دارند اگر این موشک در زاویه ۶۸ درجه به یک تانک برخورد کند میتواند زره واکنشی انها را هم تا ۱۲۰۰ میلی متر سوراخ کند .این موشکهای قابلیت نصب کلاهک حرارتی برای حمله اهداف غیر زرهی و پناهگاها را هم داراست .سیستم پیشرانه و هدایت هونگ جیان توسط دو موتور سوخت جامد{تخلیه ای و کروزی} تغذیه میشود.سر این موشک قابلیت جستجو و نفوذ در مکانهای نفوذ پذیر تر رو داراست.

ین زره پوش دارای سه نفر خدمه شامل:راننده ، فرمانده و گانر است.این زره پوش یک محفظه حمل سلاح و مشاهده اطراف راداراست.هنگامی که خودرو در حال حرکت است این محفظه سلاح قابل حمل وجابه جایی است را دارد و میتواند به عقب کشیده شود.در هنگاهم شروع ماموریت ۴ موشک اماده در لانچرها قرار می گیرد و ۸ موشک هم در محفظه حمل سلاح در داخل زره پوش به عنوان ذخیره وجود دارد.این محفظه قابلیت شیب بندی تا -۱۰ +۱۰رو داراست این محفظه کاملا کاملا اتوماتیک هست که توسط اپراتور در داخل به راحتی کنترل میشود .وزن این زره پوش در حدود ۱۳٫۷۵ تن است و نیروی این زره پوش توسط یک موتور ۳۲۰ اسب بخاری دیزل توربو شارژ تامین میشود.

موشگ هونگ جیان دارای هدایت لیزری است. اپراتور اهداف را توسط یک پریسکوپ با قابلیتهای لیزری و هدف گیری تا ۷ کیلومتر شناسایی میکند و در شب توسط سیستم دید در شب تا حدود ۶ کیلومتر شناسایی و بر روی هدف قفل می کند. اپراتور مسیر مسیر گلوله و اصابت کردن ان تا هدف را میتواند پی بگیرد.در تلویزیون سیستم هدف یابی اندازه زاویه بین موشک و هدف وخطا دید را کنترل میکند و این خطا در مسیر را توسط لیزر به موشک انتقال میدهد تا موشک به هدف بخورد برد لیزر ان درد ۵٫۵کیلومتر است.و این نکته قابل ذکر است در طول زمان رسید موشک به هدف اپراتور لازم است این موشک رو مرتب توسط چشم خود کنترل کند{از روی چشمی هدفیاب}ودر روش دوم سیستم به طور خودکار کار انتقال لیزر رو انجام میدهد.

هونگ جیان مدل A نوع بهینه شده این زره پوش و موشک هست که موشک توسط لیزر و موجهای میلیمتری{فراصوت احتمالا منظور است} کنترل میشود به دلیل این که دستور اصلاح هدف از طریق این نوع موج بهتر داده میشود برد آن بیشتر، خطای کمتر ، مقاومت بیشتر در مقابل جمینگ.در مدل B هونگ جیان که در دست بهسازی است برد لیزر وموشک اضافه خواهد شد.

مشخصات:
برد:۵۰۰۰ متر
نرخ آتش: دو موشک در دقیقه
قطر کلاهک: ۱۵٫۲ اینچ
وزن: ۳ کیلوگرم
خطای هدف گیری:_۱۰ +۱۰ سانت در کیلومتر

:: موضوعات مرتبط: نیروی زمینی , ,

|

امتیاز مطلب : 8

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

این ناو یکی از بزرگترین ناوهای ابی خاکی دنیا محسوب می شود ، این ناو طوری ساخته شد که بتوان انرا در مدت زمان های طولانی بدون مراحل اورهال نیز در خدمت داشت ، هر چند که این کلاس ناو به نسبت تجهیزات و امکانات در قرن حاضر دیگر جوابگوی نیازهای نیروی دریایی ایالات متحده نیست ولی تعداد فعال ان حداقل تا ۲۰۲۰ فعال خواهد بود .

این ناو در دوران جنگ سرد طراحی شد و هدف از ساخت ان برخورد سریع و تند با هر گونه تجاوز احتمالی و حمله متخاصمان به خاک امریکا و هم پیمانانش بود . این ناو در زمان جنگ قرار بود تا در هر منطقه به عنوان مرکز فرماندهی و عملیات ناوهای ابی خاکی دیگر قرار بگیرد و از عملیات marine corps تفنگداران دریایی حمایت و پشتیبانی به عمل بیاورد .

این ناو توانایی حمل و پشتیبانی کامل یک گردان کامل از تفنگداران نیروی دریایی و تجهیزات انها را دارد و همچنین تمامی امکانات و تجهیزات مورد نیاز انها را نیز در صورت لزوم با کمک هلی کپتر می تواند به سمت ساحل انتقال دهد و حمل کند . همچنین با تغییر کاربری این ناو در حمل و نقل دیگر تجهیزات و سوخت نیز کاربرد خواهد داشت .

۱- به عنوان کشتی فرماندهی : در این حالت ناو حامل افسران عالی رتبه جنگی و ستادی و تجهیزات فرماندهی برای هدایت سایر ناوهای جنگی می باشد

۲- Aircraft carrier یا ناو هواپیما بر : در این حالت ناو قابلیت حمل و پشتیبانی مجموعا ۳۵ هواگرد شامل هواپیماهای AV-8B ( هاریر ) ، هلی کپترهای تهاجمی AH-1 کبرا و هلی کپترهای CH-53E SUPER SEA STALLION و هلی کپترهای CH-46D/E را دارا می باشد .

۳- تبدیل به حالت ابی خاکی و اتصال به خشکی برای پیاده و گسیل نیرو به خشکی و پیاده کردن انواع خودرو و نفر در خشکی

۴- حمل سریع نفرات : در این حالت ناو بدون تجهیزات اضافی و سبک تر است و قادر است نیروها را با سرعت زیادی جابجا کند .

۵- بیمارستان دریایی : در این حالت ناو تجهیزات یک بیمارستان کامل را دارا می باشد ، این تجهیزات شامل ۳۰۰ تخت بیمارستانی ، ۱۷ تخت ICU .چهار اتاق عمل ، بانک خون با گنجایش ۱۰۰ واحد خونی ، دندان پزشکی ، روان پزشکی ، اتاق تشریح و واحد عکسبرداری اشعه X می باشد .

۶- پشتیبانی : در این حالت ناو وظیفه حمل و سوخت رسانی و تامین غذا و دیگر مایحتاج ناوهای دیگر را خواهد داشت .

عرشه بزرگ ناو با مساحت ۱۸۵۱۹ فوت مربع قابلیت و توانایی فرود و برخاست هلی کپترها و هواپیماهای هاریر را به سادگی فراهم می کند .

مشخصات کلی :

نام : LHA-1 Tarawa class

نوع : Littoral Warfare

سازنده : ایالات متحده امریکا

قوای محرکه شال :

دو دیگ بخار ، دو توربین بخار ، دو شفت به قدرت مجموع ۷۰ هزار اسب بخار

طول بخش داخل اب : ۲۳۷٫۱ متر

طول کلی ( عرشه ) : ۲۴۹٫۹ متر

عرض کلی : ۳۲٫۳ متر

ابخور مناسب برای ناوبری : ۷٫۹ متر

محدوده اخور : ۸٫۲ متر

وزن در حالت عادی ( خالی ) : ۲۶۲۵۵ تن

وزن در حالت پر : ۳۹۹۲۵ تن

حداکثر وزن بار و تجهیزات قابل حمل : ۱۳۶۷۰ تن

سرعت : ۲۴ گره دریایی ( ۲۲ گره در حالت پایدار )

هواگردها : ( بسته به ماموریتهای مختلف تغییر خواهد کرد )

۶ فروند هواپیمای AV-8B هاریر

۴ فروند AH-1 W سوپر کبرا

۱۲ فروند CH-46

9 فروند CH-53

4 فروند UH-1N

یا

۶ فروند هواپیمای AV-8B هاریر

۱۲ فروند CH-46

9 فروند CH-53

2 فروند قا یق LCU

1فروند LCAC

4 فروند LCPL

دارای ۱ بالابرعرشه (Elevators ) با ظرفیت ۴۰ هزار پوند

یک درب در پاشنه کشتی برای پیاده کردن نیرو و خودروها با ظرفیت تحمل ۸۰ هزار پوند

پرسنل ناو : ۸۲ افسر ، ۸۸۲ ملوان ، قابلیت حمل بیش از ۱۹۰۰ تفنگدار دریایی

تسلیحات :

۲ تا ۲۱ مقر لانچر

۴ قبضه تیربار ۲۵ میلیمتری

۲ قبضه تیربار ۲۰ میلیمتری

۵ قبضه کالیبر ۵۰ .

۲ قبضه SLQ-25 NIXIE

6 قبضه CHAF ( پارازیت انداز ) نوع Mk 36

تجهیزات الکترونیکی :

سنسورهای اکتشافی هدف مدل MK 23

رادار جستجوی زمینی مدل SPS-67

رادار جستجوی هوایی مدل SPS-40E

رادار اکتشافی ۳D هوایی مدل SPS-48E

رادار ناوبری مدل SPS-64

رادارهای کنترل هواپیمایی برج مراقبت مدل SPN-35A و SPN-43C

تجهیزات جنگ الکترونیک مدل SLQ-32

سیستم ناوبری تاکتیکی TACAN

رادار ناوبری Furuno

هزینه سالیانه : ۷۵ میلیون دلار

تعداد فعا ل : ۳ فروند

یک فروند مستقر در بندر نورفولک و دو فروند مستقر در بندر سان دیگو

:: موضوعات مرتبط: نیروی دریایی , ,

|

امتیاز مطلب : 8

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

به نام خالق هستی

نیروی دریایی اسپانیا برای جایگزین کردن این ناو هواپیما بر با ناو قدیمی Dedalo که در سطح ناو هواپیما بر سبک نیروی دریایی امریکا کابوت قرار داشت در ۲۹ ژوئن سال ۱۹۷۷ قرار دادی مبنی بر ساخت ناو جدید با نیرو محرکه ای که توسط توربین های گازی تامین میشد امضا کرد که قرار شد این ناو در سال ۱۹۸۶ تحویل نیروی دریایی اسپانیا شود .

طراحی کشتی جدید اسپانیا توسط دو شرکت گیبس و کاکس انجام شد که بر اساس طرحی از ناو های کلاس Enal نیروی دریایی امریکا بود و وظیفه کنترل دریایی را بر عهده داشت .

در اصل نام این ناو Almirante Carrero Blanco بود اما بعدا به دلایلی قبل از به اب انداختن به Principe de Asturias تغییر نام داد .

این ناو از بسیاری جهات مشابه سه ناو هواپیما بر سبک کلاس شکست ناپذیر بریتانیا بود .

ساخت پرنس استوریاس در ۸ اکتبر ۱۹۷۹ در شرکت بازان شروع شد و ۲۲ ماه مه ۱۹۸۲ به اب انداخته شد و ۳۰ مه ۱۹۸۸ کار ساخت به اتمام رسید .

بین دوره زمانی به اب انداختن تا پایان کار ساخت تغییراتی در قسمت های مختلف از جمله سیستم کنترل و فرماندهی FLAG BRIDGE (پل پرچم ) به منظور تسهیل استفاده از کشتی در نقش فرماندهی انجام شد .

این ناو دارای یک عرشه پروازی به طول ۱۷۵٫۳ متر و عرض ۲۹ متر می باشد .

برای بلند شدن هواپیما از روی عرشه رمپ اسکی پرش با زاویه ۱۲ درجه در نظر گرفته شده است .برای انتقال هواپیما و تجهیزات دیگر این ناو از دو اسانسور بهره میبرد .یکی برای انتقال تجهیزات از پاشنه ناو یا همان پایین ترین نقطه و دیگری برای انتقال هواپیما (چه بال ثابت – چه بال متغییر ) از اشیانه بر روی عرشه که دارای مساحت ۳۰۰ متر مربع است .

در این ناو به دستور ارتش اسپانیا از هواپیمای عمود پرواز و چند منظوره EAV-8B (VA.2) Harrier II استفاده میشود .

لازم به ذکر است که رادارهای این هواپیما ها در سال ۱۹۹۶ به نوعی رادار جدید مجهز شدند و هلی کوپتر های SH-60B Seahawk ASW برای این ناو در نظر گرفته شد .

ظرفیت استاندارد حمل هواپیما در این ناو ۲۴ فروند است که در زمان بحران با کمک پارکینگ عرشه پرواز تا ۳۷ فروند قابل افزایش است .

ظرفیت استاندارد ناو به طور معمول ۶ تا ۱۲ فروند AV-8Bs و۲ تا ۴ فروند SH-60Bs و ۲تا۴ فروند AB 212 ASW و ۶ تا ۱۰ فروند SH-3H می باشد .

فرمان تمام دیجیتال Tritan سیستم کنترل انتقال داده ها ی لینک ۱۱ و ۱۴ سیستم نمایش پذیرش پایانه های تاکتیکی نیروی دریایی و نیز مجموعه استاندارد از رادار نظارت هوایی و سطح و رادار های کنترل اسلحه و اقدامات متقابل الکترونیکی از جمله تجهیزات این ناو است .

ای ناو دارای دو LCVPs و دو جفت تثبیت کننده برای ثبات در دریا ها می باشد . یکی دیگر از ناو ها که شبیه ناو پرنس استوریاس می باشد ناو Naruebet Chakri است که برای نیروی دریایی سلطنتی تایلند ساخته شده است و در سال ۱۹۹۷ راه اندازی شده است.

مشخصات :

سال ورود به خدمت : ۱۹۸۸

خدمه ناو :۵۵۵ نفر

طول ناو :۱۹۵٫۹ متر

طول باند پرواز :۱۷۵٫۳ متر

عرض باند پرواز :۲۹ متر

وزن ناو در فول لود :۱۶۷۰۰ تن

سرعت:۲۶ نات

توربین گاز:۲ توربین ۴۶۰۰۰

:: موضوعات مرتبط: نیروی دریایی , ,

|

امتیاز مطلب : 12

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

در نوامبر سال ۱۹۷۷ سازمان ملل متحد صادرات تسلیحات به افریقای جنوبی را تحریم کرد .نیروی هوایی افریقای جنوبی (SAAF ) یک اولویت بالا در کار هایش قرار داد که شامل ارتقاء ۷۴ فروند هواپیمای داسو میراژ ۳ و انواع ان که در اواسط عمر خود به سر می بردند می شد که بین سال های ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۰ به خدمت گرفته شدند.

تمام این ارتقاءها شامل استفاده از تکنولوژی اسرائیل بود (یک واقعیت است که رسما رد شد( و هواپیما از نظر قابلیت ها و فن استفاده از دستگاه های الکتریکی و خودکار کاملا شبیه هواپیمای کفیر اسرائیل بود.
از ۱۶ میراژ IIIEZ که به هواپیمای استاندارد چیتا (یوز پلنگ ) نوع ئی تبدیل شدند تقریبا همگی شبیه به هواپیمای Kfir-C7 بودند ولی ۱۱ فروند از هواپیما های دو نفره میراژ IIIDZ و D2Z به عنوان یوز پلنگ دیاس اصلاح شدند که شبیه هواپیمای Kfir-TC7 بودند .

۵ یوزپلنگ دی هم ممکن است از بدنه کفیر یا سراب (لقب میراژ ۳ ) که توسط IAI تولید و عرضه شدند استفاده کرده باشند .
یوز پلنگ نوع D در ۱ جولای ۱۹۸۶ با شماره سریال ۸۹ CFS وارد خدمت شد و و یوز پلنگ تک سرنشین نوع E هم در مارس ۱۹۸۸ وارد خدمت شد .

یوز پلنگ نوع D نیز می توانست در نقش حمل کننده بمب هسته ای در سال ۱۹۹۰ بکار رود ولی افریقای جنوبی ۶ سلاح هسته ای خود را در سال ۱۹۹۲ نابود ساخت .
با بازنشسته شدن یوز پلنگ چند منظوره نوع E در اکتبر سال ۱۹۹۲ نیرو هوایی این کشور نوع جدیدی از این هواپیما که مدل C و محرمانه بود را معرفی کرد .

این مدل دارای رادار پیشرفته پالس –داپلر و شناسایی در حال جستجو EUM-2032 است .رادار این مدل دشواری های رادار های مدل های قبلی در دفاع هوایی را نداشت .در حالی که نوع E دارای رادار ساده برای حمله به اهداف زمینی بود .
نوع Cهمچنین داری دستگاه های پیشرفته ا لکتریکی و خودکار و نمایشگر سر بالا (HUD )و همچنین HOTAS ومجموعه ای از سلاح های پیچیده است.
نوع C از اواخر سال ۱۹۹۲ وارد خدمت گردید و اخرین تحویل ان در سال ۱۹۹۵ تکمیل شد .
همه ۳۸ فروند مدل C تولید شد از قطعات و تکنولوژی اسرائیل بهره می برد .(شاید بعضی ها از مازاد کفیر ساخته شده باشند )و از موتور ۰۹K50 عطار یا موتور های میراژ F 1 یا موتور ۰۹C کفیر استفاده می کرد .
باقی مانده نوع Dاین هواپیما با موتور نیرومند تر و برخی از ویژگی نوع C ارتقا داده شد .
یوز پلنگ تا جایگزینی نهایی هواپیماهای هاوک ۱۰۰ و ساب /گریپن در خدمت نیروی هوایی افریقای جنوبی SAAF باقی خواهد ماند.

مشخصات:

سال ورود به خدمت :۱۹۸۶

طول:۱۵٫۶۲متر

ارتفاع :۴٫۵متر

بیشترین وزن هنگام بر خاست:۱۶٫۲

موتور:یک دستگاه SNECMA Atar 09K50 turbojet

ماکزیمم سرعت:۲ ۳۳۸ km/h

تسلیحات:

توپ:دو قبضه DEFA 552 30-mm

موشک هوا به هوا:موشک پیتون ۳ وV3B وV3C و اگزوست

بمب ها:بمب های ام کا ۸۲ /۸۳ و بمب های کلاستر و بمب های هدایت لیزری

 

:: موضوعات مرتبط: نیروی زمینی , ,

|

امتیاز مطلب : 10

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

خودرو حفاظت شده چند منظوره RG-35 در یک سرمایه گذاری خصوصی در سال ۲۰۰۸ توسط صنایع سیستم های زمینی OMC که زیر مجموعه سیستم های BAE است در آفریقای جنوبی طراحی و ساخته شد که در ساخت آن از تجربیات حاصل از ساخت خودرو رزمی پیاده نظام Ratel و همچنین خودرو امرپ RG-31 استفاده شده است. این خودرو اولین بار در نمایشگاه بین المللی تجهیزات دفاعی (DSEi) که در سال ۲۰۰۹ در لندن برگزار شد در معرض دید عموم قرار گرفت. پیکره بندی استاندارد این خودرو ۶۶ است اما شرکت سازنده دو نمونه متفاوت با پیکره بندی ۴۴ به عنوان خودرو گشتی و ۸۸ به عنوان خودرو رزمی طراحی کرده است که هر سه مدل از حفاظت مطلوبی در مقابل انفجار مین دارند و علاوه بر ان از تحرک مناسب و قابلیت بارگذاری بالایی برخوردار هستند. مدل با پیکره بندی ۴۴ با پشت سر گذاشتن آزمایشات مختلف در سال ۲۰۱۰ عملیاتی شد و شرکت سازنده امیدوار است که این خودرو به منظور استفاده درعملیات گشت و نظارت توسط ارتش انگلستان به کار گرفته شود همچنین در پروژه Sepula آفریقای جنوبی که برای جایگزین کردن نمونه ای جدیدتر با خودروهای Casspir و Mamba است به عنوان یکی از گزینه ها مطرح باشد. RG-35از بدنه ای زره ای بهره میبرد که در قسمت زیرین دارای طراحی V شکل است و علاوه بر این قابلیت نصب زره اضافی تا ۱۲۰ میلیمتر در قسمت زیرین و ۵۰ میلیمتردر طرفین بدنه در نظر گرفته شده است که سطح حفاظت را تا استاندارد STANAG 4569 در سطح ۴ بالا میبرد. در این استاندارد که توسط ناتو تبیین شده است محافظت در برابر سه سطح از تهدیدات در نظر گرفته شده که مقاومت در برابر : انفجار گلوله های توپخانه ۱۵۵ میلیمتری در فاصله ۳۰ متری ، انفجار ۱۰ کیلوگرم ماده منفجره در زیر بدنه و برخورد گلولهای ۱۴٫۵ میلیمتری از فاصله ۲۰۰ متری با سرعت ۹۱۱ متر بر ثانیه را شامل میشود. این خودرو در مدل استاندارد با پیکره بندی ۶۶ دارای یک خدمه است و ظرفیت حمل ۱۶ سرنشین را دارد که از درب انتهایی و یا دریچه های تعبیه شده در سقف به آن وارد یا از آن خارج میشوند . این خودرو با وزنی در حدود ۳۳۰۰۰ کیلوگرم حداکثر ظرفیت بارگذاری ۱۵۰۰۰ کیلوگرم را دارد و به پیشرانه دیزل توربوشارژ ساخت کامینز با حداکثر توان ۵۵۰ اسب بخار مجهز است که به جعبه دنده ای اتوماتیک مدل ۶HP ساخت ZF متصل است. بر خلاف خودروهای مشابه که پیشرانه در قسمت جلویی یا عقبی بدنه قرار دارد پیشرانه این خودرو در قسمت کناری بدنه قرار دارد. این ویژگی علاوه بر ایجاد فضای داخلی بیشتر در خودرو ، امکان تعویض پیشرانه در مدت ۳۰ دقیقه را فراهم میکند .علاوه بر این خودرو امکان استفاده از پیشرانه الکتریکی را دارد که در صورت استفاده از آن ، پیشرانه دیزلی به عنوان یک ژنراتورعمل خواهد کرد که برق مورد نیاز پیشرانه های الکتریکی را تامین میکند. RG-35 قابلیت نصب برجک های سبک را داراست که به طیف گسترده ای از تسلیحات نظیر تیربارهای کالیبر ۷٫۶۲ و ۱۲٫۷ ، توپ ۲۰ میلیمتری ، نارنجک انداز خودکار ۴۰ میلیمتری و خمپاره انداز مجهز هستند. در آخر این خودرو قابلیت حمل توسط هواپیماهای ترابری نظامی نظیر C-130 دارد.

کاربری های پیشنهادی:
آمبولانس زرهی
واحد فرماندهی
واحد بازیابی و تعمیرات
حامل پدافند هوایی کوتاه برد

مشخصات کلی در مدل ۶۶ :
شرکت سازنده : سیستم های زمینی OMC
سال ساخت : ۲۰۰۸
خدمه : ۱ نفر
تعداد سرنشینان : ۱۶ نفر
وزن : ۳۳ تن
حداکثر بارگذاری : ۱۵ تن
طول : ۷٫۴ متر
عرض : ۲٫۵ متر
ارتفاع : ۲٫۷ متر
پیشرانه : دیزل توربوشارژ ساخت پرکینز با حداکثر توان ۵۵۰ اسب بخار
حداکثر سرعت : ۱۱۵ کیلومتر بر ساعت
برد : ۱۰۰۰ کیلومتر
توانایی حرکتی

:: موضوعات مرتبط: نیروی زمینی , ,

|

امتیاز مطلب : 10

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

 

هر ساله در حدود ۸۰ الی ۹۰ هزار دستگاه از خودرو ترابری سبک لندرور تولید میشود که از این تعداد در حدود ۱۰ درصد برای مصارف نظامی مورد استفاده قرار میگیرند. لندرور مدافع (Defender) در اواخر سال ۱۹۸۰ به طراحی و ساخت رسید. ارتش انگلستان اولین کاربر این خودرو محسوب میشود و علاوه بر آن مدافع در برخی کشور ها نظیر استرالیا ، مالزی و ترکیه نیز به صورت تحت لیسانس تولید میشود. از این خودرو نمونه های مختلفی به تولید میرسد که با کد های ۹۰ ، ۱۱۰ و ۱۳۰ شناخته میشوند در حقیقت این کد ها بیانگر فاصله بین محور جلو و عقب بر حسب اینچ هستند. بسته به کاربرد مدافع به تجهیزات مختلفی مجهز میشود که کاربری های متفاوتی به آن میدهد که برخی از کاربری ها عبارتند از: واحد مخابرات و ارتباطات ، واحد تعمیرات موقت ، آمبولانس ، حامل سلاح با استفاده از نصب انواع تیربار های کالیبر ۷٫۶۲ و ۱۲٫۷ و همچنین نارنجک اندازهای خودکار. در مدل خدمات عمومی یا (GS) مدافع دارای سقف جمع شونده بوده و ظرفیت حمل ۸ الی ۱۴ سرنشین را دارد. در مدل (FFR) دارای بدنه ای تماما فلزی بوده و مجهز به انواع بیسیم های نظامی است و میتوان از آن در نقش خودرو مدیریت نبرد و یا واحد مخابرات و ارتباطات نظامی استفاده کرد . مدل های XD90 و XD110 لندرور دارای شاسی تقویت شده هستند و به منظور حمل محموله های نظامی با حجم مشخص مورد استفاده قرار میگیند. مدل XD130 مجهز به تجهیزات کامل پزشکی است و به عنوان آمبولانس مورد استفاده قرار میگیرد و ظرفیت حمل چهار مجروح بر روی برانکارد و یا شش مجروح به صورت نشسته بر روی صندلی را دارد. حداکثر ظرفیت بارگذاری این مدل ۱٫۴ تن است . CAV-100 مدل زره پوشش شده لندرور است که بر اساس نصب زره بر روی بدنه مدل ۱۱۰ ساخته شده است . این مدل ظرفیت حمل ۱۰ سرنشین را دارد و توسط نیروهای صلحبان مورد استفاده قرار میگیرد.یکی دیگر از مدل های لندرور ، مدل مجهز به کیت تسلیحاتی (WMIK) است . این کیت خودرو را به تسلیحات مختلفی از قبیل : تیربار های کالیبر ۷٫۶۲ و ۱۲٫۷ ، نارنجک اندازهای خودکار و پرتابگر موشک های ضد تانک هدایت شونده مجهز میکند. این مدل به منظور استفاده نیروهای ویژه و برای عملیات گشت زنی و پشتیبانی آتش نزدیک در نظر گرفته شده است. تمامی مدل های مدافع دارای استاندارد های ناتو هستند و توانایی کشش تریلری تا حداکثر وزن چهار تن را دارند. سری مدافع از پیشرانه های بنزینی ۲٫۵ لیتری یا دیزلی بهره میبرند که توانی بین ۶۸ الی ۱۱۱ اسب بخار دارند. علاوه بر این پیشرانه ۳٫۵ لیتری بنزینی نیز برای آن ها در نظر گرفته شده که حداکثر توانی معادل ۱۳۴ اسب بخار دارد.از دیگر ویژگی های این سری تعمیر و نگهداری آسان آن است. لندرور های سری مدافع از قابلیت حمل توسط هواپیما های ترابری نظامی برخوردار هستند و میتوان آن ها را در سریعترین زمان ممکن به نقاط مختلف جهان منتقل کرد.

 

:: موضوعات مرتبط: نیروی زمینی , ,

|

امتیاز مطلب : 7

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

مهندسان انگليس از ساخت خودروي زرهي Foxhound با وزن هشت تن خبر دادند كه به گفته آنها، سرعت و قدرت مانور بالايي دارد.

در طراحي خودرو Foxhound مهندساني از شركت هاي بي ام و، مك لارن و ريكاردو مشاركت داشتند تا بتوانند سرعت خودرو زرهي را تا 112 كيلومتر در ساعت ارتقا دهند.

طراحي V شكل قسمت جلوي خودرو زرهي به افزايش سطح حفاظتي خودرو در مقابل انفجار كمك ميكند.

موتور خودرو در 30 دقيقه قابليت تعويض كامل را دارد. همچنين امكان حركت بر روي سه چرخ در شرايط اضطراري نيز در نظر گرفته شده است.

:: موضوعات مرتبط: نیروی زمینی , ,

|

امتیاز مطلب : 6

|

تعداد امتیازدهندگان : 2

|

مجموع امتیاز : 2

پاکسازی مین همواره یکی از مشکلاتی است که کشور های مختلف جهان به خصوص کشور هایی که جنگ را تجربه کرده اند با آن مواجه هستند.بدین منظور روش های مختلفی برای پاکسازی تعریف شده که یکی از آنها استفاده از خودرو های مین کوب است که توسط کشور های مختلفی ساخته میشوند.خودرو مین کوب Hydrema 910 MCV توسط کشور دانمارک و به منظور پاکسازی میادین مین در مناطق جنگی و استفاده توسط نیروهای صلحبان در سال ۱۹۹۶ طراحی وساخته شد .مکانیزم پاکسازی این مین کوب به صورت جمع شونده طراحی شده و از محور گردان دارای ۷۲ ردیف زنجیر که در انتهای آنها چکشی نصب شده تشکیل میشود که در صورت آسیب به هر یک به راحتی و به سرعت قابل جایگزینی هستند. این روش پاکسازی اولین بار در در زمان جنگ جهانی دوم به کار گرفته شد. عرض مسیر پاکسازی شده توسط این سیستم ۳٫۵ متر و سرعت پاکسازی آن ۱٫۴ کیلومتر در ساعت است.در پشت محور گردان صفحه ای فولادی قرار گرفته که به انفجار مین مقاوم است و تمامی قسمت های عقب خودرو را پوشش میدهد.این خودرو دارای کابینی تمام فولادی بوده که سرنشینان را در مقابل گلول های کالیبر ۷٫۶۲ و انفجار مین در زیر بدنه محافطت میکند و ظرفیت سه سرنشین را دارد. از آنجایی که این خودرو برای پاکسازی مین به سمت عقب و در حالت معمول به سمت جلو حرکت میکند کابین آن از دو بخش کنترلی مجزا و در جهت مخالف هم برخوردار است.۹۱۰ Hyrema مجهز به دو پیشرانه دیزل توربوشارژ مدل Perkins 1006-6TW است که حداکثر توان ۱۷۸ اسب بخار دارند . یکی از پیشرانه ها به منظور حرکت خودرو و دیگری برای به حرکت درآوردن محور سیستم پاکسازی به کار گرفته میشوند. چنانچه پیشرانه اصلی آسیب ببیند امکان استفاده از پیشرانه دوم برای به حرکت درآمدن خودرو وجود دارد.این خودرو دارای شاسی مفصلی است که در این نوع از شاسی قسمت عقب و جلوی خودرو توسط مفصلی به هم متصل میشوند که قدرت مانور وشعاع گردش بسیار مناسبی برای خودرو فراهم میکند. علاوه بر اینها یک وینچ نیز بر روی خودرو تعبیه شده است.

مشخصات کلی:

سال ورود به خدمت : ۱۹۹۶
کشور سازنده : دانمارک
خدمه : ۱ نفر
وزن : ۱۸٫۶ تن
طول : ۹٫۱۸ متر
عرض :۲٫۷۹ متر
ارتفاع : ۲٫۷ متر
عرض مسیر پاکسازی شده : ۳٫۵ متر
سرعت پاکسازی : ۱٫۴ کیلومتر بر ساعت
پیشرانه : دو پیشرانه دیزل توربوشارژ مدل Perkins 1006-6TW diesel با توان ۱۷۸ اسب بخار بر ای هر کدام
حداکثر سرعت : ۳۵ کیلومتر
توانایی های حرکتی :
شیب : %۶۰
شیب جانبی : %۳۰
گام عمودی : ۰٫۵ متر
عبور از گودال : ۰٫۵ متر

 

:: موضوعات مرتبط: نیروی زمینی , ,

|

امتیاز مطلب : 12

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

نفربر Chaimite V-200 به منظور پاسخگویی به نیاز نیروهای مسلح پرتغال توسط شرکت پرتغالی Bravia ساخته شد.پروژه ساخت این نفربر در سال ۱۹۶۷ به تصویب ارتش پرتغال رسید.تولید این نفربر پس از تصویب ارتش پرتغال آغاز شد و بیش از ۶۰۰ دستگاه از آن در نمونه های مختلف ساخته شد.این نفربر با وجود عمر خدمتی و سن بالای خود همچنان به صورت محدود در خدمت ارتش پرتغال است اما ارتش تصمیم دارد به زودی نفربر Pandur II را جایگزین این نفربر کند.این نفربر علاوه بر خدمت در نیروهای مسلح پرتغال به کشورهای لیبی ، لبنان ، پرو و فیلیپین نیز صادر شده است.نفربر V-200 دارای بدنه زره پوش فولادی است که از آن در برابر گلوله هایی تا کالیبر ۷٫۶۲ میلیمتر و ترکش توپخانه حفاظت می کند.این نفربر بسته به مدل و نوع توانایی حمل تسلیحات گوناگونی را دارد.معمولا بر روی این نفربر یک تیربار ۱۲٫۷ میلیمتری قرار می گیرد.علاوه بر تیربار ۱۲٫۷ میلیمتری می توان بر روی این نفربر تیربارهای ۷٫۶۲ یا نارنجک اندازهای خودکار نیز نصب کرد..نفربر V-200 دارای یک نفربر خدمه در نمونه های غیر مسلح و دو نفر خدمه در نمونه مسلح است که شامل راننده و توپچی می شود.علاوه بر یک یا دو خدمه این نفربر توانایی حمل تا ۱۱ سرباز مجهز را دارد ، این سربازان می توانند با استفاده از سوراخ های تعبیه شده در نفربر به بیرون شلیک کنند.ورود و خروج خدمه و سرنشینان از درهای جانبی ، درب عقب و دریچه موجود در سقف نفربر انجام می گیرد.در نمونه اصلی این نفربر از یک موتور بنزینی ساخت شرکت Chrysler استفاده می شود ، با این حال به دلیل مشکلات به وجود آمده در سال ۱۹۸۰ موتور این نفربر با یک موتور کامینز دیزل با قدرت ۱۵۵ اسب تعویض شد.این خودرو به صورت کامل دو زیست است.حرکت خودرو در آب به وسیله دو موتور واتر جت صورت می گیرد.از روی این نفربر نمونه های فراوانی برای ایفای نقش های گوناگون ساخته شده است که در زیر به تعدادی از آن ها اشاره می کنیم.

نمونه ها:
V-200 نمونه تولید شده برای تفنگداران دریایی مجهز به ۸ راکت ۸۸ میلیمتری
V-300 نمونه شناسایی ، این خودرو دارای ۴ یا ۵ خدمه است و بر روی آن برجک توپ ۲۰ میلیمتری نصب شده است
V-400 نفربر پشتیبانی آتش مجهز به توپ ۹۰ میلیمتری
V-500 خودروی فرماندهی
V-600 خودروی خمپاره انداز این خودرو دارای ۴ خدمه است
V-700 خودروی ضد تانک مجهز به موشک های تاو یا میلان
V-800 آمبولانس زرهی
V-900 خودروی پشتیبانی زرهی
V-100 خودروی ضد شورش ، مجهز به آبپاش

مشخصات:
ورود به خدمت:۱۹۶۷
خدمه:۱ یا ۲ نفر
سرنشینان:۱۱ نفر
وزن:۶٫۸ تن
طول:۵٫۶ متر
عرض:۲٫۲۶ متر
ارتفاع:۲٫۳۹ متر
تسلیحات:تیربارهای ۱۲٫۷ و ۷٫۶۲ میلیمتری ، نارنجک انداز خودکار
موتور:کامینز دیزل
قدرت موتور:۱۵۵ اسب بخار
بیشینه سرعت خشکی:۹۰ کیلومتر در ساعت
بیشینه سرعت در آب:۵ کیلومتر در ساعت
برد:۸۰۰ کیلومتر
شیب:۶۵%
شیب جانبی:۴۰%
گام عمودی:۰٫۶ متر
عبور از گودال:نیم متر

 

:: موضوعات مرتبط: نیروی زمینی , ,

|

امتیاز مطلب : 11

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

   به نام خدا

با سلام خدمت دوستان

ابتدا توضیحاتی اجمالی ازGAZ TIGR و در ادامه تصاویری از این جیپ روسی:

این خودروی چند منظوره برای عرضه در بازارهای نظامی و غیرنظامی تولید شده است، برای من خیلی جالب بود که روسها هم جیپی مانند HMMWV (هامر) امریکایی دارند و تا چند ماه پیش که MW3 رو بازی کردم فکر نمی کردم روسها چنین چیپی ساخته باشند، این جیپ توسط بخش GAZ یا ( Gorkovsky.Avtomobilny.Zavod) کمپانی LLC توسعه یافته و برای اولین بار در سال۲۰۰۲ از آن رونمایی شده است با این حال به گزارش منابع مختلف در سال ۲۰۰۵ خط تولید این هامر روسی راه اندازی شده و تا سال ۲۰۱۰ ، بیش از۳۵۰ دستگاه از این جیپ ساخته شده است، در حال حاضر GAZ TIGR توسط وزارت دفاع و وزارت امور داخلی روسیه برای موارد گشت ، کاروانهای اسکورت و تیمهای واکنش سریع کاربری می شود،کمک فنر فنر تلسکوپی قوی، نوع سیستم تعلیق وقابلیت تنظیم فشار باد لاستیکهای آن متناسب با شرایط مختلف این توانایی را به GAZ TIGR داده است تا بتواند در زمین های ناهموار به سرعت ۹۰کیلومتر در ساعت دست پیدا کند، همچنین درساخت Тигр ازبرخی قطعات BTR-60 که یک خودروی APC است استفاده شده است ، GAZ TIGR می تواند در عمق۱٫۳ آب به راحتی به حرکت خود ادامه دهد. در نسخه استاندارد این جیپ همانند هامر دریچه ای در سقف تعبیه شده است تا سرباز بتواند در آن مستقر شده و به تیراندازی بپردازد لازم به ذکر است که قابلیت نصب مسلسل های ۷٫۶۲یا ۱۲٫۷میلیمتری و نارنجک انداز۳۰میلیمتری اتوماتیک به دلخواه روی این جیپ وجود دارد. در نسخه زرهی GAZ TIGR از صفحات زرهی ۵میلی متری استفاده شده است و سبب می شود خودرو دربرابر آتش سلاح های انفرادی مصونیت داشته باشد که البته به بهای ۷۰۰کیلوگرم اضافه وزن نسبت به نسخه استاندارد می انجامد.
یک نکته جالب در مورد جیپ GAZ TIGR همانطور که پیشتر به آن اشاره شد توسعه نسخه ویژه ای SPM )) برای وزارت امور داخلی روسیه از آن است که توسط پلیس ویژه و نیروهای OMON روسیه که در واقع همان SWAT روسی هستند استفاده می شود.

 

در پایان اگه دوست دارید یه دونه جیپ GAZ TIGR داشته باشید باید ۶۵ هزاردلارناقابل بپردازید

مشخصات :
ورود به خدمت : ۲۰۰۵
خدمه : ۱+۷
پیکربندی : ۴×۴
وزن (خالی) : ۵۳۰۰ کیلوگرم
ظرفیت حمل بار : ۱۵۰۰ کیلوگرم
طول : ۵٫۷ متر
عرض : ۲٫۴ متر
ارتفاع : ۲٫۴ متر
تسلیحات : تیربارهای ۱۲٫۷ ، ۷٫۶۲ میلیمتری یا نارنجک انداز۳۰ میلیمتری
نوع موتور : دیزل توربو شارژ
قدرت موتور : بسته به مدل ۱۸۰/ ۱۹۷/ ۲۱۵ اسب بخار
بیشینه سرعت : ۱۴۰ کیلومتر بر ساعت
برد : ۹۰۰ الی ۱۰۰۰ کیلومتر
شیب : ۶۰ %
شیب جانبی : ۴۰ %

تصاویر :

 

 

 

 

 

 

 

 

:: موضوعات مرتبط: نیروی زمینی , ,

|

امتیاز مطلب : 9

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

شن یانگ J-11 (نام کامل:Jianji-11 یا Jian-11) کپی چینی جنگنده برتری هوایی Su-27 (نام گذاری ناتو:فلانکر) ساخت روسیه است که توسط شرکت هواپیمایی شن یانگ چین توسعه داده شده است.نمونه های اولیه جنگنده J-11 از کیت ها و تجهیزات روسی به کار رفته در جنگنده Su-27SK استفاده می کند.نمونه چند منظوره و بهینه سازی شده این جنگنده که با نام J-11B شناخته می شود بر اساس بدنه جنگنده های Su-27SK و نمونه اولیه یعنی Jian-11 طراحی و ساخته شده است اما از سامانه ها و سیستم های خودکار الکترونیکی و همینطور تسلیحات ساخت چین بهره می برد.به احتمال زیاد به غیر از نمونه های اولیه دیگر نمونه های جنگنده J-11 از موتور جت توربوفن بومی FWS-10A (تایهانگ) استفاده می کنند.

J-11

در سال ۱۹۹۲ چین به جمع کاربران جنگنده سوخوی Su-27 پیوست.در سال ۱۹۹۵ روسیه و چین بر سر تولید تحت لیسانس جنگنده تک سرنشینه Su-27SK در چین به توافق دست یافتند.در همان سال شرکت های سوخو و شن یانگ قراردادی را به ارزش ۲٫۵ میلیارد دلار به منظور تولید تحت لیسانس ۲۰۰ فروند جنگنده Su-27SK با نام J-11 امضا کردند.بر اساس شرایط این توافق نامه شرکت های سوخو و KnAAPO مسئول ساخت و تحویل کیت ها به شرکت شن یانگ هستند و این شرکت نیز مسئولیت مونتاژ آن ها را دارد.روسیه و چین همچنین توافق کرده اند که روسیه اجازه دهد که به صورت تدریجی از برخی سامانه ها و سیستم های چینی در جنگنده J-11 استفاده شود.طبق گزارشات شرکت شن یانگ توانسته است با استفاده از شرایطی که در قرارداد ذکر شده است به این توانایی دست یابد تا جنگنده های J-11 را به صورت مستقل و با تجهیزات چینی تولید کند.اولین جنگنده J-11 در سال ۱۹۹۸ پس از مونتاژ در چین وارد خدمت شد اما به دلیل مشکلات فنی تولید انبوه آن از سال ۲۰۰۰ شروع شد.منابع روسی تایید کرده اند که تا سال ۲۰۰۲ ، ۴۸ فروند جنگنده J-11 تولید شده بود و یک منبع دیگر اظهار می دارد که ۴۸ فروند دیگر در بین سال های ۲۰۰۲ و ۲۰۰۳ تولید شده است.با این حال شرکت شن یانگ اعلام کرد به زودی همه ۲۰۰ فروند ساخته و تحویل ارتش چین می شود.در نوامبر ۲۰۰۴ رسانه های روسی گزارش دادند که تولید جنگنده J-11 پس از ساخت حدود ۱۰۰ فروند از آن متوقف شده است.در این گزارشات آورده شده است که طرف چینی از شرکت سوخوی درخواست کرده است که ارسال کیت های این جنگنده را برای مونتاژ متوقف کند.بر اساس گفته های یک منبع در داخل نیروی هوایی چین این توقف به آن دلیل است که جنگنده Su-27SK یاJ-11 نمی تواند الزامات و خواسته های نیروی هوایی چین را بر آورده کند.

تعدادی از فرضیه ها می تواند به درک چرایی توقف تولید جنگنده J-11 کمک کند.اول این که قراداد امضا شده بین روسیه و چین باعث شده است چین نتواند از موتورهای ساخت داخل بر روی این جنگنده استفاده کند و به همین دلیل برای تامین موتور جنگنده های خود به روسیه وابسته است.فرضیه دوم سیستم کنترل آتش روسی جنگنده J-11 است که با موشک های چینی سازگار نیست ، در نتیجه چین مجبور به واردات موشک های روسی R-27 و R-73 به منظور پشتیبانی از جنگنده های J-11 خود می شود.فرضیه سوم این است که جنگنده Su-27SK یا J-11 صرفا به منظور انجام ماموریت های برتری هوایی و درگیری های هوایی ساخته شده است و به همین دلیل توانایی پایینی در انجام عملیات های ثانویه مانند حمله به اهداف زمینی دارد ، این موضوع زمانی بیشتر محرز می شود که بدانیم این جنگنده تنها می تواند بمب های سقوط آزاد یا راکت های غیر هدایت شونده را به منظور حمله به اهداف زمینی با خود حمل کند.شرکت سوخو در سال ۲۰۰۳ توانست موفقیت های چشمگیری در بازار صادرات با هواپیمای Su-27SKM به دست آورد.در مدل Su-27SKM که بر اساس مدل Su-27SK ساخته شده است این جنگنده به یک جنگنده چند منظوره تبدیل شده و توانایی های آن بهبود چشمگیری داشته است.از جمله این بهینه سازی ها می توان به بهبود رادار کنترل آتش Zhuk-27 (یا در نوع بعد N001VEP) و به روز رسانی کابین خلبان با نمایشگر های چند منظوره مانند جنگنده Su-30MK اشاره کرد.با این حال این جنگنده توسط نیروی هوایی چین و به نفع جنگنده J-11 رد شد.

J-11B

در اواسط سال ۲۰۰۲ شرکت شن یانگ از تصمیم خود برای ساخت نمونه ای چند منظوره و بهینه شده از جنگنده J-11 با نام J-11B که توانایی حمل طیف وسیعی از تسلیحات هوا به هوا و هوا به زمین را داشت پرده برداشت.در این هنگام منابع روسی نیز تایید کردند که شرکت شن یانگ در حال کار بر روی نمونه ای از جنگنده J-11 با نام J-11B است که اکثر سامانه ها و سیستم های آن چینی هستند.حداق سه نمونه از این جنگنده (با کدهای:#۵۲۳ – #۵۲۴ – #۵۲۵) تولید شده است.در سال ۲۰۰۶ نمونه های ساخته شده آزمایش های پروازی مختلفی را پشت سر گذاشتند.این جنگنده بر اساس جنگنده Su-27SK یا J-11 ساخته شده است اما دارای تفاوت هایی است مانند:

- استفاده از رادار کنترل آتش پالس داپلر چند منظوره بومی با توانایی رهگیری ۶ تا ۸ هدف و درگیری همزمان با ۴ هدف

- سیستم کنترل پرواز دیجیتال بومی

- کپی چینی سامانه جست و جو و ردیابی اپتیکی OEPS-27

- سامانه ناوبری INS و GPS

- کابین خلبان دارای چهار نمایشگر چند منظوره (MFD) ، دید عالی و نمایشگر سر بالا (HUD)

این جنگنده می تواند موشک هوا به هوای کوتاه برد PL-8 (کپی چینی موشک اسرائیلی Python-3) و موشک هوا به هوای برد متوسط PL-12 با هدایت آشیانه فعال راداری را با خود حمل کند.در حالی که نیروی هوایی چین با جنگنده های Su-27/-30 خود می تواند به صورت همزمان تنها با ۲ هدف و به وسیله موشک های R-77 درگیر شود ترکیب موشک های PL-12 و جنگنده J-11B باعث می شود که این جنگنده ها بتوانند به صورت همزمان با اهداف بیشتری درگیر شوند.علاوه بر توانایی های خوب جنگنده J-11B در نبردهای هوایی ، انتظار می رود این جنگنده توانایی های خوبی نیز در حملات دقیق به اهداف زمینی با استفاده از طیف وسیعی از تسلیحات هوا به زمین شامل : بمب هدایت لیزری LT-2 ، بمب هدایت شونده LS-6 ، موشک ضد رادار YJ-91 (کپی چینی Kh-31P) و موشک هوا به زمین KD-88 داشته باشد.در جریان ششمین نمایشگاه هوایی Zhuhai در چین که بین ۳۱ اکتبر تا ۵ نوامبر ۲۰۰۶ برگزار شد ، چین به صورت رسمی جزئیاتی را از موتور توربوفن بهینه سازی شده بومی FWS-10A منتشر کرد.این موتور در گذشته با موفقیت بر روی جنگنده جنگنده Su-27K و احتمالا J-11 تست شده است.از این موتور چنان بر می آید که دارای طراحی و عملکرد مشابهی با موتور توربوفن روسی AL-31F است و احتمال می رود که از آن الگوبرداری شده باشد.با این حال هنوز مشخص نیست که از موتور FWS-10A در جنگنده J-11 استفاده می شود یا نه.

J-11BS

حدس زده می شود که شرکت شن یانگ در حال توسعه نمونه دو سرنشینه جنگنده J-11B با نام احتمالی J-11BS است.این جنگنده از طراحی و ساختاری شبیه جنگنده Su-27UBK برخوردار است اما دارای موتور و سامانه های الکترونیکی و خودکار و تسلیحات ساخت چین است.

مشخصات

خدمه: ۱ نفر (خلبان)

طول :۲۱٫۹ متر

عرض : ۱۲٫۹ متر

طول بال ها: ۱۴٫۷۰ متر

ارتفاع: ۵٫۹۲ متر

وزن خالی: ۱۶,۳۸۰ کیلوگرم

بیشینه وزن بارگذاری شده: ۲۳,۹۲۶ کیلوگرم

رادار: رادار کنترل آتش روسی Zhuk-27 یا رادار پالس داپلر چینی

موتور: موتورهای توربوفن روسی AL-31F یا چینی FWS-10A (دو عدد)

بیشینه سرعت: ۲٫۳۵ ماخ (۲,۵۰۰ کیلومتر در ساعت)

برد:۳,۳۵۰ کیلومتر

سقف ارتفاع پروازی: ۱۸,۵۰۰ متر

تسلیحات:

موشک های هوا به هوای PL-12 و PL-8 یا R-77 ، R-27 و R-73

بمب های هدایت شونده LT-2 و LS-6 و راکت ها و بمب های غیر هدایت شونده

موشک ضد رادار YJ-91 (کپی چینی Kh-31P)

موشک هوا به زمین KD-88

کاربران : نیروی هوایی چین – نیروی دریایی چین

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 9

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

مسلسل دستی «Brugger & Thomet MP9»

این مسلسل دستی از توسعه و پیشرفت مسلسل اشتایر « TMP STEYR »محصول کشور اتریش بوجود امده .

در سال ۲۰۰۱ تولید تی ام پی اشتایر متوقف شد و لیسانس تولید آن به خاطر کمبود مشتری و کم بودن فروش به تولید کنندگان اسلحه سویسی واگذار شد.

طراحان سلاح سویسی در حدود نوزده تغیر در طراحی این سلاح ایجاد کردند تولید«MP9» در سال ۲۰۰۴ اغاز شد .در حال حاضر این مسلسل در کشور های هند و سوئد و پرتغال در خدمت است . مسلسل MP9 دارای محفظه های استاندارد برای انواع مهمات ۹X19 میلی متری است.

شایان ذکر است که تفنگ دستی Brugger & Thomet از طرح HK MP5 و اسلحه های مشابه کوچکتر است. با این حال این SMG نرخ اتش قابل کنترل تری از اسلحه های خودکار ارائه میدهد.

اندازه جمع و جور و وزن سبک MP9 این سلاح را به مسلسلی مناسب برای تیم های پلیس و واحدهای ویژه تبدیل میکند. با این حال این سلاح در بین SMG ها سلاحی به نسبت بزرگ محسوب میشود.

MP9 دارای برد مفید ۵۰ تا ۱۰۰ متر است.تفنگ B&T MP9 همراه با دستگیره جدا ناپذیر(دائمی) جلویی عرضه میشود که باعث قابل کنترل شدن این مسلسل هنگام شلیک تمام اتوماتیک آن میشود.

MP9 دارای قابلیت امنیت ماشه است همچنین دکمه ی انتخاب حالت اتش نیز در قسمت پشت ماشه سلاح قرار دارد. این SMG از خشاب های ۱۵ – ۲۰ و ۲۵ ویا ۳۰ تایی دوار تغذیه میکند.

قسمت رسیور خشاب نیز در داخل مسلسل واقع شده است. از بهبود های این سلاح نسبت به جد خود یعنی Steyr TMP میتوان به توانایی تا شدن به بغل و داشتن ریلهای مخصوص لوازم جانبی نام برد که توانایی استفاده از طیف گسترده ای از انواع لوازم اضافی مانند انواه چراغ ها و لیزر ها را به آن میدهد. این سلاح دارای iron sights های قابل تنظیم است.

MP9 توانایی سازگاری ومچ شدن با صدا خفه کن های مختلف را نیز داراست . Brugger & Thomet ، نسخه نیمه اتوماتیک و غیر نظامی را هم داراست. گاهی اوقات از آن به عنوان اسلحه یا تفنگ لوله کوتاه سبک یاد می شود.

مشخصات:

کالیبر: ۹X19 میلیمتر

وزن: ۱٫۴ کیلو گرم

طول: ۵۲۳ میلیمتر

طول (با وسایل جانبی) : ۳۰۳ میلیمتر

نرخ اتش: ۹۰۰ تیر در دقیقه

نرخ عملی آتش: ۴۰-۱۰۰ تیر در دقیقه

ظرفیت خشاب: ۱۵ ۲۰ ۲۵ ۳۰ تایی

برد عملی ومفید اتش: ۵۰-۱۰۰ متر

:: موضوعات مرتبط: سلاح گرم , ,

|

امتیاز مطلب : 19

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

، موشک های نظامی ساخته شده اند تا مواد منفجره را به محل هدف برسانند و پس از اصابت، با انفجار حاصله آن را از بین ببرند. این محموله در بخشی از موشک که اصطلاحاً به آن سر جنگی(کلاهک جنگیWarhead-) گفته می شود قرار می گیرد.

در موشک های بالستیک قدیمی و برخی از موشک های بالستیک فعلی، سر جنگی ثابت است یعنی موشک در مرحله نهایی حرکت، به همراه کل بدنه خود به سمت زمین می آید. در حالی که در موشک های جدید، سرجنگی جدا شونده است بدین معنی که بخش مربوط به محموله انفجاری پس از مرحله اوجگیری از موشک جدا شده و به سمت زمین حرکت می کند.

خانواده موشک های بالستیک ایرانی که بیشترین تعداد آنها را نمونه های گوناگون شهاب تشکیل می دهند از انواع این سرجنگی ها بهره مند هستند که هر یک مربوط به عملیات خاصی است. از اینرو در این گزارش بیشتر به بررسی کلاهک های جنگی موشک های بالستیک از نسل شهاب می پردازیم.

این کلاهک ها صرف نظر از ثابت یا جدا شونده بودن، دستکم از سه منظر قابل بررسی و مقایسه هستند: وجود قابلیت هدایت، خصوصیات شکلی و نوع محموله جنگی.

در صورت جدا شونده نبودن، وجود قابلیت هدایت و تصحیح مسیر برای کلاهک بستگی به خود موشک دارد. عمده موشک های بالستیک با استفاده از سامانه کنترل بردار رانش راهبری(کنترل) می شوند بنابراین پس از اتمام سوخت و خاموش شدن پیشران، قابل هدایت و راهبری نیستند.

سرجنگی های جدا شونده نیز معمولاً فاقد هدایت هستند و از اینرو به صورت ذاتاً پایدار طراحی می شوند تا پس از ورود مجدد به جو و ایجاد نیروهای آیرودینامیکی بر اثر حرکت روی بدنه به سمت زمین جهت گرفته و به مختصات انتهایی مسیر حرکت خود برسند. برخی از کشورها نظیر هند برای ساخت کلاهک هایی که در قوس نزولی مسیر پرواز قابل هدایت باشند تلاش کرده اند.

از آنچه در ظاهر پیداست، می توان نتیجه گرفت سرجنگی های موشک های بالستیک ایرانی از نسل شهاب و نمونه های توسعه یافته از روی آن از نوع هدایت شونده با سطح آیرودینامیکی نیستند و در صورتی که از موتورهای راکتی کوچک واکنشی به عنوان راه حل معمول در پرتابه های خارج از جو(یا سایر راه های ممکن) در آنها استفاده نشده باشد این کلاهک ها پس از خاموش شدن پیشران موشک و طبعاً پس از جدایی از بدنه موشک قابل تصحیح مسیر نیستند.

تنها موشک بالستیک کوتاه برد فاتح-110 با توجه به بهره مندی از بالک های کنترلی روی سرجنگی، تا انتهای مسیر قابل هدایت و راهبری است. برخی از نمونه های فاتح به نظر می رسد دارای سرجنگی جدا شوند باشند هر چند که برای موشکی در این رده، چنین چیزی مرسوم نیست.

از نظر ظاهری، اولین انواع سرجنگی های شهاب، مخروطی ساده بودند که بعدها با دو نوع دیگر، تنوع یافتند. نوعی که در اینجا آن را «سه مخروطی» می نامیم با دو بخش مخروطی که اولی زاویه بیشتری دارد شروع شده و به واسطه یک حجم استوانه ای با طول قابل توجه به بخش مخروطی سوم می رسد. این ترکیب به نظر می رسد امروزه معمول ترین ترکیب هندسه ظاهری کلاهک های جنگی موشک های بالستیک کشور است زیرا علاوه بر خانواده شهاب، در موشک های قیام و سجیل-1 و 2 و عاشورا و قدر-1 و قدرF نیز دیده می شود.

نوع دیگر که آن را «دومخروطی» می نامیم، با یک حجم مخروطی از دماغه شروع شده و به واسطه یک حجم استوانه ای کوتاه به بخش مخروطی انتهایی می رسد.

انواع شکل ظاهری سرجنگی از سمت راست، دو مخروطی، سه مخروطی و مخروطی ساده

تحلیل های کارشناسان خارجی در باره این سه نوع طرح کلاهک بسیار جالب است. آنها با استفاده از نرم افزار های تحلیل دینامیک سیالات محاسباتی(CFD) و مکانیک پروازی، با فرض یک توزیع جرم همگن در داخل کلاهک که از نوک دماغه شروع شده و تا طول های مختلفی نزدیک به انتهای آن ادامه یابد شبیه سازی هایی را اجرا کرده و به این نتیجه رسیده اند که نوع سه مخروطی از دو نوع دیگر ضریب نیروی مقاوم(درگ) کمتری دارد؛ نوع دو مخروطی از دو نوع دیگر پایداری بیشتری دارد و بیشترین حجم محموله در شرایط ثابت در این نوع قابل انباشتن است. البته خواص دو نمونه جدیدتر به هم نزدیک تر است تا به نمونه قدیمی تر از سرهای جنگی موشک های شهاب.

سه نوع کلاهک روی سه نسل از موشک شهاب

هر چند در این تحلیل ها از فرضیات ساده کننده هم استفاده شده است اما با توجه به یکسان گرفتن عوامل تأثیرگذار مختلف برای هر سه نوع، می توان به این نتایج توجه و اعتماد نسبی کرد.

می دانیم سرجنگی موشک های دوربرد از جو خارج شده و پس از طی بخش قابل توجهی از مسیر خود در خارج از آن مجدداً به جو بازگشته و به سوی هدف سرازیر می شوند. در این شرایط و با توجه به نبود هدایت، کلاهک پایدارتر مناسب تر است پس منطقی خواهد بود که در نسل های جدید شهاب، قیام و سجیل خبری از نوع مخروطی ساده نباشد. خصوصاً با توجه به کم بودن ضریب نیروی مقاوم این طرح کلاهک، رسیدن موشک سجیل به سرعت تا 12 ماخ(بیش از 4000 متر بر ثانیه) در هنگام اصابت به هدف ممکن شده است.

موشک دوربرد سجیل با کلاهک سه مخروطی

همچنین برای رسیدن به بردهای بالاتر یا بهینه شدن خواص موشک می شود می توان مقداری از جرم سرجنگی کم کرد. شاید از اینرو باشد که سر جنگی موشک قیام حدود 750 کیلوگرم است.

موشک میانبرد قیام-1

بنابراین متخصصان کشورمان با بهره گیری از طرح های موجود و اجرای محاسباتی که با استفاده از اَبَررایانه، ماه ها به طول می انجامد، اقدام به بهسازی طرح کلاهک موشک های کشورمان کرده اند.

موشک دوربرد قدرF

از طرفی این سؤال مطرح می شود که چرا نوع سه مخروطی تنها در یک نسل از خانواده شهاب بکار رفته است؟ یک پاسخ منطقی می تواند مأموریت خاص این نمونه از موشک شهاب باشد. در واقع همیشه لازم نیست یک سرجنگی بسیار سنگین حمل شود و برای انهدام برخی اهداف، چنین کلاهکی مطلوب است. با نگاهی به انواع محموله های جنگی کلاهک ها این موضوع روشن تر می شود.

از نظر ماهیت عملکردی سر جنگی، دسته بندی از نظر منفرد یا غیر منفرد بودن آن صورت می گیرد.
کلاهک منفرد، نوع معمول و پایه کلاهک هر موشکی است. این سرجنگی بسته به مأموریت تعریف شده برای آن می تواند انفجاری شدید، ترکشزا، آتشزا و ... باشد که در موشک های بالستیک عموماً از نوع انفجاری شدید است.

جرم سرجنگی منفرد نسل های اول موشک شهاب-3 که در کلاهک مخروطی ساده جا داده شده اند از نوع انفجاری شدید بالغ بر 1000 کیلوگرم تی-ان-تی است که محوطه ای به شعاع بیش از 1500 متر را به طور کامل تحت تأثیر قرار می دهد.

نوع دیگر، کلاهک «چندگانه» یا «مجتمع» است که در واقع از کنار هم قرار گرفتن تعدادی کلاهک کوچکتر حاصل شده است و پس از جدا شدن کلاهک اصلی از موشک و در زمان مطلوب، این کلاهک های کوچک از سرجنگی اصلی جدا شده و با فاصله گرفته از هم به نقاط مختلفی برخورد می کنند. به طور معمول کلاهک های مجتمع، از سه تا 14 کلاهک کوچکتر تشکیل می شوند.

سرجنگی «خوشه ای» را می توان نوعی از کلاهک ها مجتمع دانست که از تعداد زیادی بمبچه(بمبلت) تشکیل شده اند. این نوع سرجنگی برای پوشش دادن یک منطقه نسبتاً وسیع که اهدافی با مقاومت کم در آن پراکنده شده اند مناسب است. البته بمبچه های سرجنگی خوشه ای موشک های بالستیک با بمب های خوشه ای معمولی که از هواپیماها رها می شوند ممکن است تفاوت های ابعادی داشته باشند. برخی منابع خارجی تعداد بمبچه های این سرجنگی را 1400 عدد اعلام کرده اند.

نوع دیگری از سرجنگی های موشک های ایران، «بارانی» نامیده شده است. این کلاهک نیز از تعداد زیادی بمبچه تشکیل شده اما فرایند عملکرد آن با خوشه ای متفاوت است به طوریکه پس از رسیدن به سطح زمین این مهمات به صورت شعاعی به اطراف پراکنده می شوند. در گزارش «کلاهک بارانی شهاب؛ تلفیقی مقتدرانه از رویش و ریزش» این نوع کلاهک را معرفی کرده بودیم.

گفتنی است کلاهک تعدادی از موشک های شهاب در رزمایش اخیر پیامبر اعظم که به سمت پایگاه هوایی شبیه سازی شده دشمن شلیک شدند از نوع خوشه ای یا بارانی بوده است. این دو نوع، بهترین سرجنگی برای انهدام هدف هایی مانند هواپیما که برخی در سطح یک فرودگاه پراکنده شده و برخی زیر آشیانه ها قرار دارند به شمار می رود.

در پایان باید گفت بهبود موشک های بالستیک کشور تنها منحصر به افزایش برد از 300 کیلومتر در شهاب-1 به 2000 کیلومتر در قدر و عاشورا و ... و بهبود دقت نبوده است بلکه بهینه سازی خصوصیات عملکردی و عملیاتی با تغییرات اجزای مختلف نیز در دستور کار بوده مثلاً استفاده از سوخت جامد، آن هم دو مرحله ای در موشک دوربرد و سریع سجیل که خواب را از چشم صهیونیست ها ربوده، حذف بالک در موشک میانبرد قیام-1 که تنها با وجود یک سامانه کنترلی فوق مدرن ممکن شده و آن را به کاندیدای مناسبی برای توسعه یک نمونه زیردریایی پرتاب تبدیل کرده و همچنین انواع کلاهک های مختلف که هریک برای طیفی از مأموریت ها کارایی بهینه دارند از دیگر جلوه های رشد و بالندگی در صنعت موشک های بالستیک ایران است که بخش زیادی از بازدارندگی تسلیحاتی کشور پس از جنگ تحمیلی مدیون این موشک ها است.

:: موضوعات مرتبط: نیروی زمینی , ,

|

امتیاز مطلب : 8

|

تعداد امتیازدهندگان : 2

|

مجموع امتیاز : 2