ناوهای کلاس هنگام نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران

این مقاله اولین مقاله در مورد ناوهای کلاس هنگام نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران میباشد .

ناوهای کلاس هنگام:

اين سری ناوها ترابري و برای عملیات های آبی خاکی هستند كه كار حمل و نقل نيرو و تجهيزات رو بر عهده دارند و داراي درب باز شونده در جلو هستند تا خودروهاي آبي خاكي مثل هاورکرافت ها يا تانك ها و نفربر ها از طریق آن عبور و مرور نمایند و همچنین دارای یک جرثقیل در قسمت جلو میباشند و یک پد ویژه فرود هلیکوپتر هم در پاشنه ناو وجود دارد.



درست است که اصلی ترین ماموریت این ناوها برای عملیات های نظامی است ولی در اصل هيچ يک از اين ناوها رزمي نيستند، اما به تسليحات مناسبي از جمله توپ هاي 20 ميليمتري با نواخت تير بالا مجهز شده اند .

این شناورها در دسته ی Landing Vessel قرار دارند که در ایران یک خانواده ی 4 نفره شامل هنگام و لارک و لاوان و تنب تشکیل داده اند .

از آنجایی که همه ی این شناور ها شبیه به هم هستند مشخصات عمومی همه ی آن ها هم برابر و به شرح زیر است:

شرکت سازنده: Yarrow Shipbuilders Scotstoun

نوع کشتی: Landing Vessel

ابعاد:

طول: ۳۰۵ فوت

پهنا: ۴۹ فوت

آبخور: 2.20 متر

پیشران:

نوع: Paxman Ventura Mk 2

قدرت: ۵۶۰۰ اسب بخار

سرعت: ۱۴.۵ گره دریایی "تقریبا ۲۷ کیلومتر بر ساعت"

شرکت سازنده ی این سری کشتی ها Yarrow Shipbuilders Scotstoun است .



نام این شرکت بصورت کوتاه شده Yarrow نام دارد که برگرفته از نام Alfred Yarrow موسس این شرکت بزرگ کشتی سازی است .

کلمه ی Scotstoun هم نام منطقه ی در غرب گلاسکو یعنی بزرگترین شهر اسکاتلند و سومین شهر پرجمعیت در بریتانیا و بر روی رودخانه ی کلاید است .

ناو هنگام :

اولین ناو از سری هنگام که با همین نام شناخته میشود و در محوطه ی شماره ی ۱۰۱۳ Scotstoun ساخته شده است .

هنگام دارنده ی شماره ی ۵۱۱ در نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران است که این شماره ها برگرفته از شماره گذاری خود شرکت سازنده یعنی Yarrow است نه نیروی دریایی ایران .



تنها تصویر از ناو هنگام که در محوطه ی شماره ی ۱۰۱۳ Scotstoun قرار دارد

راه اندازی: Thursday 27/09/1973

ساخت: 1974

سفارش شده توسط نیروی دریایی سلطنتی ایران

تحویل گرفته شده توسط نیروی دریایی سلطنتی ایران

وضعیت فعلی: نامعلوم

ناو لارک:

ناو لارک بعنوان دومین عضو ناوهای کلاس هنگام و دهمين ناوگروه نداجا در محوطه ی شماره ی ۱۰۱۴ Scotstoun ساخته شده است .

این ناو دارنده ی شماره ۵۱۲ در نیروی دریایی ایران است - یعنی تصاویر زیر که دقیقا خود لارک است :



ناو پشتيباني لارک، يک بالگرد سي کينگ در بالاي آن و يک فروند هاورکرافت و ناوشکن الوند در زمينه تصوير



راه اندازی: Thursday 27/09/1973

ساخت: 1974

سفارش شده توسط نیروی دریایی سلطنتی ایران

تحویل گرفته شده توسط نیروی دریایی سلطنتی ایران

وضعیت فعلی: فعال

----------------------------------------------------------------------------

خب قابل توضیح برای شما دوستان است که بگم تا اینجا ناو های هنگام و لارک توسط نیروی دریایی سلطنتی ایران سفارش داده میشوند و تحویل گرفته میشوند ولی از اینجا به بعد برای ناوهای لاوان و تنب بدلیل انقلاب اسلامی اوضاع فرق میکند . یعنی توسط نیروی دریایی سلطنتی سفارش داده شده اند ولی با چند سال تاخیر تحویل نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران داده شده اند.

۲ کشتی لاوان و تنب بخشی از ۴ کشتی سفارش داده شده بودند و شبیه همان ناوهای هنگام و لارک بودند که در سال ۱۹۷۴ تحویل داده شده بودند .

با این حال پس از سقوط خاندان پهلوی در ایران توسط امام خمینی رحمه الله علیه در سال ۱۹۷۹ منجر شد که تحویل دو کشتی لاوان با شناسه ASP 1622 و تنب حدود 5-6 سال یعنی تا سال 1985 به تعویق بیافتد. آن ها در این مدت در Scotstoun تحت تحریم بودند .



ناو لاوان و تنب در زمان انقلاب در محوطه ی شماره ی ۱۰۲۰ Scotstoun

اگرچه در این سال ها این دو کشتی در Scotstoun بصورت نیمه کاره رها شده بودند ولی در نهایت پس از چند سال وقفه تکمیل و تحویل داده شدند .

ناو لاوان:

ناو لاوان بعنوان سومین عضو ناوهای کلاس هنگام و پنجمين ناوگروه نيروي دريايي ارتش جمهوري اسلامي ايران در محوطه ی شماره ی ۱۰۲۰ Scotstoun ساخته شده است .

این ناو صاحب شماره ی ۵۱۳ در نیروی دریایی ایران است یعنی تصویر زیر که در محوطه ی شماره ی ۱۰۲۰ Scotstoun است .



این تصویر هم در آب های خلیج فارس که تحویل نیروی دریایی ایران است از ناو لاوان:



راه اندازی: Tuesday 12/06/1979

ساخت: 1984

تحویل: تحریم تا حدود 1985 به علت اوضاع اجتماعی و سیاسی در ایران

سفارش شده توسط نیروی دریایی سلطنتی ایران

تحویل گرفته شده توسط نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایرا

وضعیت فعلی: فعال

ناو تنب:

ناو تنب بعنوان آخرین عضو ناوهای کلاس هنگام و یازدهمین ناوگروه نيروي دريايي ارتش جمهوري اسلامي ايران همانند ناو لاوان احتمالا در محوطه ی شماره ی ۱۰۲۰ Scotstoun ساخته شده است .

این ناو صاحب شماره ی ۵۱۴ در نیروی دریایی ایران است .



ناو تنب 514 و ناو 513 لاوان در پشت آن

راه اندازی: Tuesday 12/06/1979

ساخت: 1984

تحویل: تحریم تا حدود 1985 به علت اوضاع اجتماعی و سیاسی در ایران

سفارش شده توسط نیروی دریایی سلطنتی ایران

تحویل گرفته شده توسط نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایرا

وضعیت فعلی: فعال



:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,
|
امتیاز مطلب : 20
|
تعداد امتیازدهندگان : 6
|
مجموع امتیاز : 6
نویسنده : HP
تاریخ : شنبه 21 مرداد 1391
TBF & TBM Avenger (اژدر افکن آمریکایی)

این قسمت اختصاص دارد به پرنده ای که روزی تکیه گاه یک نیروی دریایی بزرگ بود. این قسمت درباره ی پرنده ی است تنومند و بی ریخت، اما بسیار کارآمد و دوست داشتنی؛ هواپیمای خاطره انگیزی که خلبانانش به خاطر پایداری و استحکامی که داشت درباره اش می گفتند : انگار یک کامیون پرواز می کند. می خواهیم از هواپیمای اژدر افکنی بگوییم که برای انتقام گرفتن از دشمن آمده بود، ولی برخی از ملوانان آن را با بوقلمون مقایسه می کردند (به خاطر جثه ی بزرگ و مانورپذیری نسبتاً کم). می خواهیم درباره ی طرحی ماندگار به نام Avenger سخن بگوییم.



عکس زیبای بالا که متعلق به آرشیو دولت فدرال ایالات متحده می باشد، توسط یکی از ملوانان یا کارکنان نیروی دریایی آمریکا در حین انجام وظیفه در سبتامبر ۱۹۴۲ گرفته شده است. این عکس TBF Avenger ها را در حال پرواز بر فراز شهر Norfolk در ایالت Virginia نشان می دهد.


پس از آن که در سال ۱۹۴۲ هواپیماهای اژدر افکن TBD Devastater در نبرد Midway به دست جنگنده های ژاپنی قتل عام شدند، نیروی دریایی آمریکا که از پیش از جنگ جهانی دوم به کاستی ها و ضعف های Devastater واقف بود و بر روی جایگزینی برای آن کار می کرد، بی درنگ Devastater ها را از خط مقدم بیرون کشید و TBF Avenger را جایگزین آن ها کرد. بدین ترتیب در سال ۱۹۴۲ ، TBF Avenger جایگزین TBD Devastater شد تا هواپیمای اژدر افکن ناونشین نیروی دریایی آمریکا شود. Avenger ها بلافاصله وارد نبرد Midway شدند. شش فروند Avenger به اسکادران اژدر افکن هشتم (VT-8) پیوست و در جزیره ی Midway مستقر شد. در آن هنگام، اسکادران اژدر افکن VT-8 پانزده فروند TBD Devestater را به نبرد فرستاده و همه را از دست داده بود و باقی مانده ی این اسکادران از ناو هواپیمابر Hornet پرواز می کرد. این شش فروند Avenger کوشیدند تا به ناوگان ژاپن حمله ی اژدری کنند اما فقدان پوشش هوایی باعث شد تا از این شش فروند Avenger تنها یک فروند از نبرد بازگردد، آن هم با خسارت بسیار. همچنین در آن زمان Avenger تازه وارد بود و کاربرانش تجربه ی لازم را در پرواز با آن نداشتند و این هم مزید بر علت شد. Avenger ها پس از نبرد Midway در دو نبرد دیگر حضور مؤثرتری یافتند.

این Avenger همان تنها بازمانده ی شش فروند Avenger است که به عنوان اولین Avenger ها بلافاصله وارد نبرد Midway شدند. این Avenger خسارت دیده در خارج از پایگاه زمینی ششم در جزیره ی Midway دیده می شود.

Avenger به خاطر نقص های جدّی که در اژدرهای آمریکایی وجو د داشت، در آغاز از عملیات اژدر افکنی دور نگه داشته شد و به جای آن در نقش های بمب افکن و ضد زیر دریایی ظاهر شد. همچنین، ضربه ی وحشتناکی که اسکادران های اژدر افکن نیروی دریایی آمریکا در نبرد Midway متحمل شدند باعث شده بود تا نیروی دریایی آمریکا اطمینان خود را نسبت به عملیات اژدر افکنی هوایی از دست بدهد، اطمینانی که بعد ها با موفقیت اژدر افکن Avenger در نبرد دریای فیلیپین احیاء شد.

عکس زیر یک TBF-1 Avenger را در حال رها کردن یک اژدر نشان می دهد. عکس مربوط به اواخر ۱۹۴۲ یا اوایل ۱۹۴۳ می باشد.



عکس بالا شما را به ماه جون سال ۱۹۴۴ می برد؛ جایی که یک خلبان جوان و البته رئیس جمهور آینده ی آمریکا “جرج اچ. دابلیو. بوش” (بوش پدر) در اتاقک پیشین یک TBM Avenger در ناو هواپیمابر سبک USS San Jacinto دیده می شود. پرزیدنت “بوش” در سال ۱۹۴۳ جوانترین هوانورد نیروی دریایی آمریکا شد. این خلبان جوان در ۲ سبتامبر ۱۹۴۴ در جریان پروازهایش در اسکادران اژدر افکن VT-51 از ناو هواپیمابر سبک USS San Jacinto، در اقیانوس آرام ، ، بر فراز جزیره ی ” شیشی جیما” هدف قرار گرفت، به طوری که هر دو خدمه ی او کشته شدند. به هر حال ” جرج بوش” پیش از آن که با چتر از هواپیمای TBM Avenger بیرون بپرد مهماتش را بر سر هدف خالی کرد و آن را زد. او مدال صلیب پرواز را دریافت کرد. ( نشان صلیب پرواز در نظامی گری بریتانیا و آمریکا به افتخار عمل قهرمانه ی استثنایی در نبرد هوایی اعطا می شود).

Avenger به جز اژدر افکنی ، بسیاری نقش های دیگر را در نیروی دریایی پذیرفت، به طوری که به نقطه ی اتکاء این نیرو بدل شد. در میان همکاری های درخشان شرکت Grumman با هوانوردی نیروی دریایی آمریکا، شاید TBF Avenger “همه فن حریف” ترین پرنده باشد. این پرنده ی چند منظوره طی دوره ی خدمتش در نیروی دریایی آمریکا در نقش های اژدر افکن، ضد زیر دریایی، بمب افکن شبانه ی همه هوایی، جستجو و نجات، اقدامات متقابل الکترونیک، هواپیمای ترابری ناونشین، هواپیمای پیش اخطار ناو نشین و …. به کار گرفته شد. Avenger اولین هواپیمای پیش اخطار ناونشین نیروی دریایی آمریکا و جهان بود. همچنین این پرنده اولین هواپیمای تهاجمی شرکت Grumman در آن نیرو بود. در واقع پرنده هایی که شرکت Grumman تا پیش از Avenger برای نیروی دریایی تولید کرده بود، همگی جنگنده بودند. البته باید اضافه کرد که Avenger به خاطر ورود ناگهانی به جنگ جهانی دوم به یک هواپیمای جنگی کلاسیک بر فراز اقیانوس آرام تبدیل شد و قادر بود تا با جنگنده های دشمن به صورت “داگفایت” نیز درگیر شود. این پرنده سنگین ترین هواپیمای تک پیشرانه در جنگ جهانی دوم بود.



تصویر بالا یک دسته ی هفت فروندی از TBM-3D Avengerهای اسکادران اژدرافکن شبانه ی VT(N)-90 را در جنیوری سال ۱۹۴۵ نشان می دهد. اسکادران VT(N)-90 بخشی از “گروه هوایی شبانه ی ۹۰ ” بود که بر ناو هواپیمابر USS Enterprise استقرار داشت. نگاه کنید به غلاف های رادار در بال های راست و نشان روی دم هواپیماها.

Avenger یک جایگاه بمب بزرگ داشت که به آن اجازه می داد تا یک اژدر Mark 13 ، یا یک بمب ۹۰۰ کیلوگرمی، یا چهار بمب ۲۳۰ کیلوگرمی را حمل کند. Avenger به دلیل بهره گیری از امکانات رادیویی خوب، هدایت (هندلینگ) آسان، و برد زیادی که داشت هواپیمای فرماندهی ایده آلی برای فرماندهان گروه های هوایی بود. Avenger با سقف پرواز ۳۰۰۰۰ فوت (۱۰۰۰۰ متر) و برد ۱۶۰۰ کیلومتر در حالت بار بیشینه، از همه ی اژدر افکن های آمریکایی پیش از خودش و همچنین از همتای ژاپنی اش برتر بود. بعد ها گونه هایی از Avenger تولید شد که دارای رادار بودند و در نقش های پیش اخطار یا ضد زیردریایی به کار گرفته شدند. در آن روز ها اگر چه بهبود های مهندسین شرکت MIT در رادار های هوانوردی و صنعت الکترونیک در راه بود، اما رادار هایی که در سال ۱۹۴۳ ساخته می شد به سبب استفاده از فناوری لامپ خلع، بسیار حجیم بودند و به همین خاطر آن رادارها برای اولین بار در هواپیماهای جادار TBF Avenger تعبیه شدند و نه در هواپیماهای کوچکتر و سریع تر.



در تصویر بالا یک فروند اژدر افکن TBF Avenger آماده ی برخاستن از ناو هواپیمابر USS Yorktown در اواخر ۱۹۴۳ می باشد.

Avenger های ضد زیر دریایی به صورت جفت ها ی Hunter / Killer عمل می کردند. گونه ی TBM-3W2 نقش Hunter (شکارچی) را داشت و وظیفه اش کشف مکان زیر دریایی به وسیله ی رادرا زیر شکمی بود. گونه ی TBM-3S2 نقش Killer (کشنده، قاتل) را داشت و ظیفه اش حمله به زیر دریایی با اژدر یا بمب های نوع Depth Charge بود. (بمب های Depth Charge نوعی از بمب هستند که تا عمق معینی در آب فرو می روند و منفجر می شوند).

تصویر زیر یک جفت Hunter / Killer از Avenger های اسکادران ضد زیردریایی VS-26 را در حال تمرین های معمول در حدود سال ۱۹۵۳ نشان می دهد. پرنده ی نزدیک تر به دوربین یک فروند TBM-3W2 است که نقش Hunter را دارد. به ساختار دم این پرنده و برآمدگی محفظه ی رادار در زیر شکم نگاه کنید. تیغه های کوچک کمکی در دو طرف دم هواپیما به خاطر مقابله با تأثیری است که محفظه ی برآمده ی رادار برپایداری حرکت در راستای قائم دارد. پرنده ی دوم یک فروند TBM-3S2 می باشد که نقش Killer را دارد.




TBF توسط آقای Leroy Grumman طراحی، و در آغاز برای نیروی دریایی و تفنگداران دریایی در شرکت Grumman تولید شد. در آپریل سال ۱۹۴۰ سفارش دو/۲ پیش نمونه از این هواپیما مطرح شد، در آگست ۱۹۴۱ اولین پیش نمونه پرواز کرد و سرانجام در سال ۱۹۴۲ ، هواپیمای اژدر افکن TBF Avenger وارد خدمت شد. شرکت Grumman از سال ۱۹۴۲ تا دسامبر ۱۹۴۳، در مجموع ۲۲۹۳ فروند Avenger تولید کرد و از آن تاریخ به بعد شرکت General Motors بود که به تولید Avenger ادامه داد. Avenger های تولیدی شرکت General Motors را با عنوان TBM Avenger می شناسند و Avenger های شرکت Grumman را با همان نام اولیه ی TBF Avenger . شرکت General Motors در مجموع ۲۸۸۲ فروند TBM تولید کرد و علاوه بر آن گونه ای از Avenger را که پیشرانه ای بزرگتر و بال های قوی تری داشت، به نام TBM-3 توسعه داد و بیش از ۴۶۰۰ فروند از آن تولید کرد. Avenger ها در سال ۱۹۴۲ وارد خدمت شدند و سرانجام به طور رسمی در سال ۱۹۶۰ بازنشسته شدند. از Avenger پس از خدمت عملیاتی به عنوان هواپیمای آموزشی استفاده شد. این هواپیما به عنوان یک پرنده ی غیر نظامی در نقش آتشنشانی نیز ظاهر شد که گفته می شود هنوز تعداد قابل توجهی از این Avenger ها در کانادا پرواز می کنند. روی هم رفته در حدود ۹۸۳۹ فروند Avenger در قالب ۴۴ گونه تولید شد. کاربران نظامی و غیر نظامی آن از کشورهای برزیل، کانادا، فرانسه، ژاپن،هلند، نیو زیلند، اروگوئه،انگلیس و آمریکا بودند.



این تصویر یک فروند TBM-3R متعلق به نیروی دریایی آمریکا بر ناو هواپیمابر USS Essex دیده می شود. این پرنده از نوع حمل و نقل ناونشین یا همان COD می باشد. (/ COD Carrier Ondoard Delivery). این عکس مربوط به سال ۱۹۵۲ یا ۱۹۵۳ است که این ناو در کره مستقر بود.



:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,
|
امتیاز مطلب : 9
|
تعداد امتیازدهندگان : 2
|
مجموع امتیاز : 2
نویسنده : HP
تاریخ : جمعه 20 مرداد 1391
ویدئو کلیپ/ ناو هواپیمابر USS Harry S. Truman CVN 75

دانلود



:: موضوعات مرتبط: نیروی دریایی , ,
|
امتیاز مطلب : 20
|
تعداد امتیازدهندگان : 6
|
مجموع امتیاز : 6
نویسنده : HP
تاریخ : جمعه 20 مرداد 1391
ویدئو کلیپ/ ناو هواپیمابر USS George Washington CVN 73

دانلود



:: موضوعات مرتبط: نیروی دریایی , ,
|
امتیاز مطلب : 20
|
تعداد امتیازدهندگان : 6
|
مجموع امتیاز : 6
نویسنده : HP
تاریخ : جمعه 20 مرداد 1391
ویدئو کلیپ/ فرود ناموفق جنگندۀ F18 Hornet بر روی عرشۀ ناو

دانلود از مدیافایر



:: موضوعات مرتبط: نیروی دریایی , ,
|
امتیاز مطلب : 17
|
تعداد امتیازدهندگان : 5
|
مجموع امتیاز : 5
نویسنده : HP
تاریخ : جمعه 20 مرداد 1391
TBD Devastator بمب افکن مخوف



TBD Devastator اژدر افکن عمده ی نیروی دریایی آمریکا طی شش ماه درگیری مستقیم این کشور در جنگ جهانی دوم بود. در سال ۱۹۳۴، در پی درخواست اداره ی هوانوردی نیروی دریایی آمریکا برای یک اژدر افکن، کار روی TBD Devastator در شرکت Douglas که برنده ی قرداد شده بود آغاز شد. TBD در سال ۱۹۳۵ نخستین پروازش را تجربه کرد و در سال ۱۹۳۷ وارد خدمت شد. Devastator جایگزینی برای دو هواپیماهای دوباله ی Martin MB-2 و Great Lakes TG-2 بود و در آن زمان پیشرفته ترین پرنده ی نیروی دریایی آمریکا و احتمالآ نیروهای دریایی جهان بود. در واقع این هواپیما برای تجهیز نسل جدید ناوهای هواپیمابر آمریکایی که در پاسخ به تهدید فزاینده ی جنگ جهانی دوم ساخته شده بودند تولید شد. این پرنده از جهات بسیاری یک “نخستین” در نیروی دریایی آمریکا بود. در نیروی دریایی آمریکا، TBD Devastator نخستین هواپیمای یک باله ی ناونشین بود که به طور گسترده به کار گرفته شد، نخستین پرنده ی تمام فلزی بود، نخستین هواپیمایی بود که اتاقکی کاملاً سرپوشیده داشت، نخستین پرنده ای بود که از بال های تاشو هیدرولیک برای پارک بر روی ناو هواپیمابر استفاده می کرد (هواپیماهای دیگر بال تاشو دستی داشتند)، نخستین هواپیمایی بود که در عرّاده ی فرودش از ترمز چرخ استفاده می کرد. سخن گزافی نیست اگر که بگوییم TBD Devastator یک طرح انقلابی بود. Devastator برای حمل یک اژدر سنگین در بخش پایینی بدنه طراحی شده بود و الزامآ باید پرنده ای بزرگ می بود. پیشرانه ی Pratt & Whitney R-1830-64 با قدرتی در حدود ۹۰۰ اسب، Devastator را به سرعت بیشینه ی ۲۰۰ مایل در ساعت می رساند. خدمه ی Devastator سه نفر بودند. این سه تن در زیر سرپوش گلخانه ای اتاقک که تقریبآ به اندازه ی نیمی از طول هواپیما بود جای می گرفتند. خلبان در اتاقک پیشین می نشست، بمبچی (کاربر بمب) در اتاقک میانی قرار می گرفت، و کاربر رادیو که تیربارچی نیز بود در اتاقک پسین می نشست. هنگام اجرای عملیات اژدرافکنی، شخص بمبچی که در اتاقک میانی جای داشت به حالت درازکش به زیر اتاقک خلبان می خزید تا از دریچه ای که در کف بدنه قرار داشت هدف را ببیند. جنگ افزار های تهاجمی این هواپیما یک اژدر نیم تنی یا یک بمب ۴۵۰ کیلوگرمی بود. جنگ افزار های تدافعی آن یک تیربار ۷٫۶۲ میلیمتری یا ۱۲٫۷ میلیمتری در جلو و یک تیربار ۷٫۶۲ میلیمتری در عقب بود. اگر چه معتقدند هنگامی که TBD Devastator در سال ۱۹۳۵ نخستین پروازش را انجام داد طرحی انقلابی بود، اگر چه هنگامی که TBD Devastator در سال ۱۹۳۷ وارد خدمت شد پیشرفته ترین پرنده ی نیروی دریایی آمریکا و شاید نیروهای دریایی جهان بود، با این حال، سه سال پس از آن (در حدود سال ۱۹۴۰) نیروی دریایی ایالات متحده دریافته بود که Devastator از پیشرفت جنگنده ها و بمب افکن های کشورهای دیگر عقب افتاده است. و بدین سبب بود که در آن هنگام بر روی یک پرنده ی جایگزین کار می کرد. ولی تا هنگامی که آمریکا وارد جنگ جهانی دوم شد این پرنده ی جایگزین وارد خدمت نشده بود. بدین روی، در آن هنگام Devastator دیگر برای خدمه اش بسیار خطرناک شده بود. سرعت کم، مانورپذیری پایین، و جنگ افزار های تدافعی سبک، TBD را به طعمه ای آسان برای جنگنده ها و جنگ افزارهای دفاعی تبدیل کرده بود.




در سال ۱۹۴۱ صد فروند TBD Devastator ستون فقرات توان اژدر افکنی نیروی دریایی آمریکا را بر ناوهای هواپپیمابر این کشور تشکیل می دادند. در اوایل سال ۱۹۴۲، طی یورش های ناگهانی به پایگاه های ژاپنی، TBD ها دو کشتی ترابری را غرق کرده و ۱۰ شناور دیگر را غرق یا تخریب کردند. در ماه “می” همان سال و در جریان نبرد Coral Sea ((منطقه ای از اقیانوس آرام، میان استرالیا، گینه ی نو، و جزایر سلیمان))، TBD ها در غرق کردن یک ناو هواپیمابر ژاپنی و تخریب عمده ی یکی دیگر مساعدت کردند. به هر حال، این اقدامات زود هنگام باعث شد تا کاستی های Devastator ها در مورد سرعت، برد، و … لو رفته و مشکل جنگ افزار تهاجمی اصلی آن ها فاش شود؛ مشکل این بود که اژدرهای این هواپیماها در اغلب موارد منفجر نمی شدند.

 


و اما نبرد Midway در ماه جون همان سال (۱۹۴۲)، پایان راه TBD ها بود. این نبرد که یکی از تعیین کننده ترین نبرد های جنگ دوم جهانی بود، در حوالی جزیره ی آمریکایی Midway، و در جایی که آمریکایی ها یک پایگاه کوچک در میانه ی اقیانوس آرام داشتند حادث شد. طی این نبرد، ۳ اسکادران از Devastator ها که در مجموع شامل ۴۱ فروند بودند، به ناوهای هواپیمابر ژاپنی حمله کردند. هر چند این نبرد با یک پیروزی قاطع برای آمریکایی ها به پایان رسید، اما تراژدی تلخی برای TBD ها بود؛ از چهارده فروند TBDهایی که اسکادران VT-6 به نبرد گسیل کرد تنها ۴ فروند به ناو هواپیمابر بازگشتند، از دوازده TBD متعلق به اسکادران VT-3 فقط دو فروند جان به در بردند، و از پانزده TBD متعلق به اسکادران VT-8 هرگز پرنده ای بازنگشت. در مجموع ۳۵ فروند از ۴۱ فروند Devastator هایی که به Midway رفتند در امواج اقیانوس آرام فروغلتیدند. در واقع کاستی ها و ضعف هایی که Devastator ها در سرعت، برد، مانورپذیری، و جنگ افزارهای تدافعی داشتند، سرانجام در Midway گریبانشان را گرفت و جنگنده های مشهور ژاپنی به نام Zero آن ها را قتل عام کردند.

در تصویر زیر آخرین Devastater متعلق به اسکادران اژدرافکن VT-8 به شماره ی سریال T-16 و شماره ی ثبت ۱۵۰۶، در جریان نبرد Midway در ۴ جون ۱۹۴۲ دیده می شود. این Devastater به خلبانی ناوسروان “جان والدرون” در حال برخاستن از ناو هواپیمابر USS Hornet می باشد.



در تصویر زیر، شخص ایستاده در راست “اینساین جورج گی”، تنها بازمانده ی اسکادران VT-8 در Midway است. این تصویر که مربوط به ۴ جون ۱۹۴۲ است، او را به همراه یکی از توپچی های کابین عقبش در کنار Devastater نشان می دهد.




البته باید گفت که تلاش Devastator ها در Midway آنچنان بیهوده نبود. چرا که Devastator ها جنگنده های Zero را به دنبال خود به بیرون از منطقه ی نبرد کشاندند و با این کار به بمب افکن های شیرجه ای آمریکا اجازه دادند تا بدون هیچ مزاحمتی به ناوگان ژاپنی حمله کرده و سه ناو هواپیمابر Kaga، Soryu و Akagi را غرق کنند. در روز آخر این نبرد نیز، ۳ فروند TBD در غرق کردن یک رزم ناو سنگین ژاپنی و تخریب یکی دیگر شرکت جستند. پس از نبرد Midway ، نیروی دریایی آمریکا سریعآ TBD ها را از خط مقدم خارج کرد و آن ها را با TBF Avenger جایگزین نمود.

تصویر زیر یکی از TBD-1 های اسکادران اژدر افکن VT-8 از ناو هواپیمابر USS Hornet را در جریان یک حمله، بر فراز جزیره ی Wake نشان می دهد. عکس مربوط به سال ۱۹۴۲ می باشد. به آتش و دودی که در پایین است توجه کنید. جزیره ی Wilkes در مرکز تصویر، بخش غربی جزیره ی Wake در مرکز و پایین تصویر و جزیره ی Peale در سمت راست تصویر دیده می شوند.




در تصویر زیر ناو هواپیمابر ژاپنی Shoho را در اواخر صبح روز ۷ می ۱۹۴۲، و زیر حمله ی پرنده های نیروی دریایی آمریکا نشان می دهد. یک Devastater در سمت راست و پایین تصویر و یکی دیگر در میانه ی بالایی تصویر قابل تشخیص است.



در کل ۱۲۹ فروند TBD Devastator به وسیله ی اداره ی هوانوردی نیروی دریایی آمریکا خریداری شد که این پرنده ها بر ناوهای هواپیمابر USS Saratoga ، USS Enterprise ، USS Lexington ، USS Wasp ، USS Hornet ، USS Yorktown و USS Ranger مستقر بودند. نا گفته نماند که گونه ای TBD نیز ساخته شد که به جای چرخ از فلوت (float) استفاده کرده و روی سطح آب فرود می آمد. این گونه به مرحله ی تولید انبوه و ورود به خدمت نرسید. به هر حال نام این گونه TBD-1A بود و نام گونه ی معمولی که شرح آن رفت TBD-1 بود. البته از آنجا که TBD-1A هرگز به تولید نرسید و وارد خدمت نشد، و همانگونه که در متن حاضر دیده می شود، معمولآ به جای لفظ TBD-1 از همان نام TBD استفاده می شود.



:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,
|
امتیاز مطلب : 21
|
تعداد امتیازدهندگان : 5
|
مجموع امتیاز : 5
نویسنده : HP
تاریخ : جمعه 20 مرداد 1391
هواپیمای ضد زیردریایی Tu 142


هواپیمای گشت دریایی و ضد زیردریایی توپولف ۱۴۲ موسوم به آلباتروس یا نگهبان اقیانوس از جمله هواپیماهای روسی است که بر پایه بمب افکن نام آشنای توپولف ۹۵ موسوم به خرس بوجود آمده است، این بمب افکن بلند پرواز ترین و سریعترین هواپیمای توربوپراپ جهان است و به همین واسطه توپولف ۱۴۲ نیز از چنین صفاتی برخوردار است، حد اکثر سرعت توپولف ۱۴۲ برابر ۵۳۱ مایل بر ساعت و بیشترین ارتفاع پروازی آن نیز ۳۶۰۰۰ فوت می باشد. این هواپیما که دارای ۱۱ تا ۱۳ خدمه می باشد بطور رسمی از سال ۱۹۵۷ وارد خدمت شد و از چهار موتور توربوپراپ Kuznetsov NK-12MV (هرکدام ۱۱۰۳۳ کیلووات) با ملخ های ۸ تیغه ای AV-60N استفاده می کند.


ملخ هشت تیغه ای AV-60N بکار رفته در Tu-142 (Bear-F)

از دیگر ویژگی های این هواپیما برد بسیار زیاد (حدود ۱۲۵۵۰ کیلومتر) است که به هواپیما اجازه می دهد بدون هیچگونه سوختگیری هوایی از بمبئی در هند به ژوهانسبورگ در افریقای جنوبی پرواز کرده و دوباره به بمبئی باز گردد. بعلاوه امکان تعبیه یک لوله سوخت گیری برای انجام سوخت گیری هوایی در جلوی دماغه هواپیما نیز وجود دارد که به این وسیله برد نگهبان اقیانوس بیشتر نیز می شود.



:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,
|
امتیاز مطلب : 12
|
تعداد امتیازدهندگان : 4
|
مجموع امتیاز : 4
نویسنده : HP
تاریخ : جمعه 20 مرداد 1391
H-6K اولین بمب افکن مدرن استراتژیک چین


چین به طوررسمی اعلام کرد که ورود به خدمت بمب افکن H-6K در خلال برگزاری جشنهای شصتمین سالگرد تاسیس جمهوری خلق چین انجام پذیرفته اما این بمب افکن در اواخر ۲۰۰۶ و اوایل ۲۰۰۷ به همراه عکس در وب سایتهای چینی و برخی منابع open source قابل رویت بود. H-6K به شدت تحت تاثیر خبری دیگر جنگنده های خبرساز چینی مانند FC-1، J-10 و J-11 قرارداشته و یکی از عللی که اطلاعات در باره این بمب افکن کم میباشد همین مورد است. برای یگان بمب افکن استراتژیک نیروی هوائی چین H-6K به همان اندازه مهم میباشد که برای یگان تاکتیکی چین J-10، J-11 و Su-27.
در حقیقت H-6K اولین بمب افکن استراتژیک به معنای واقعی چین با مشخصات هواپیماهای جدید و امروزی بوده و دارای بدنه تغییر یافته، موتور جدید، آویونیک بهتر و برد افزایش یافته میباشد. H-6K همچنین اولین بمب افکن چینی است که قادر به حمل موشک های کروز چینی برد بلند مدرن که قادر به شلیک خارج از برد دفاع هوائی دشمن می باشد است. H-6K برگرفته از مدل H-6 که خود نمونه چینی Tu-16 Badger میباشد مشتق شده است. چین از دهه ۷۰ تا اوایل دهه۹۰ تغییرات زیادی در مدل قدیمی H-6 از جمله بر روی ناوبری و سیستمهای مخابراتی و هدفگیری اعمال کرده بود. چین همچنین مدل دریائی به نام H-6D که قادر به حمل موشکهای ضد کشتی بود را ساخت اما تلاش برای ساخت مدل H-6I با موتورهای جدید ناکام ماند. در دهه ۹۰ نیروی هوائی چین آشکارا با بحران مواجه بود. H-6 فقط در صورت حمل موشکهای ضد کشتی بمب افکن معقولی به نظر میرسید ، در حالیکه مدل مورد استفاده نیروی هوائی چین فقط قادر به پرتاب بمبهای سقوط آزاد بوده و در این صورت احتمال نفوذ به شبکه پدافند هوائی دشمن به حداقل میرسید. تمام مدلهای H-6 از فقدان برد مناسب در رنج بودند . برخی از تحلیلگران نظامی چینی در دهه ۹۰ بر این باور بودند که پس از دریافت جنگنده های Su-30 با قابلیت سوختگیری هوائی دیگر هیچ نیازی به نگهداری بمب افکنهای H-6 نمیباشد. مدل H-6H که در اواخر دهه ۹۰ آشکار شد اولین تلاش چین برای رفع این مشکلات بود. این مدل قادر به حمل فقط ۲ موشک کروز KD-63 که نمونه تغییر یافته C-601 برای حمله به اهداف زمینی بود.
موشک های کروز KD-63 مدلی منسوخ شده و قدیمی با بردی فقط معادل ۲۰۰ کیلومتر بودند که خلبان را در مواجهه با یک سیستم پدافند هوائی مدرن دچار مشکل می نمود. ضمن اینکه برد ناکافی H-6 همچنان به عنوان یک معضل باقی مانده بود. از این روی تصمیم گرفته شد تا کار بر روی H-6 این بار به صورت اساسی و ریشه ای انجام پذیرد. کار بر روی H-6K از سال ۲۰۰۰ آغاز و اولین پرواز آزمایشی در ژانویه ۲۰۰۷ صورت پذیرفت. تفاوت اصلی H-6K در موتورهای آن است. موتورهای توربوفن روسی D-30KP-2 جانشین موتورهای توربوجت WP-8 که خود کپی چینی از نمونه اوریجینال روسی AM-3M برای بمب افکنهای Tu-16 میباشد شده اند. موتورهای جدید ساخت NPO Saturn بسیار قدرتمندتر و در عین حال مصرف سوخ کمتری را نیز دارند.
چین این موتورهای جدید را قبلا برای یگان Il-76 خود خریداری کرده بود. چین قراردادی برای خرید ۵۵ دستگاه از موتورهای D-30KP-2 با امکان افزایش ۳۳ دستگاه بیشتر را قبلا به امضاء رسانه بود اما نیروی هوائی چین فقط دارای ۱۴ فروند Il-76 و ۵ فروند KJ-2000 میباشد. برنامه خرید ۳۸ فروند Il-76 و تانکرهای Il-78 تحت قرارداد سال ۲۰۰۶ در میاه راه ناکام ماند. کاملا اشکار بود که چین این قرارداد بزرگ را فقط برای یگان IL-76 خود که ناگهان موتورهای آنها دچار مشکل شده بودند نمیخواست، چین موتورها را برای اسکادران H-6K در نظر داشت. برای تطبیق نیروی محرکه جدید، ورودی های موتور دارای ابعادی بزرگتر و شکل متفاوت تری نسبت به H-6 و Tu-16 میباشند. این یکی از مهمترین راه های تشخیص بمب افکن جدید با نمونه های قبلی میباشد. یکی از مهمترین دلایل تغییر موتور، رسیدن به برد بیشتر بوده است. رسانه های چین برای این بمب افکن جدید بردی معادل ۳۰۰۰ تا ۳۵۰۰ کیلومتر متذکر شده اند. امری که تاکنون به صورت رسمی تائید نشده است. چین سعی بسیار دارد تا وابستگی خود را به موتورهای روسی قطع نماید. برای این منظور، تولید بدون لیسانس موتورهای WS-18 که کپی (بدون مجوز) موتورهای روسی D-30KP-2 میباشد در دستور کار چین قرار گرفته. این موتورها قرار است تا در هواپیماهای ترابری سنگین آینده چین نیز به کار روند. تست موتور WS-18 در سال ۲۰۰۷ و در یکی از کارخانجات Chengfa Group آغاز شد. هنوز مشخض نیست که چه زمانی این موتور برای تولید انبوه آماده خواهد گشت. برنامه توسعه موتورهای چینی در مورد زمان بندی بسیار بدنام بوده و زمان مشخصی را برای deadline آنها نمیتوان در نظر داشت. دماغه H-6K به طور کامل مورد بازنگری قرار گرفته و ضمن کوتاه تر شدن پانل شیشه ای ناوبر حذف شده است. به جای کاکپیت ناوبر، H-6K از رادوم که پوشش دهنده یک رادار قدرتمند است بهره میبرد. همچنین رادوم زیر کاکپیت ناوبر که در نمونه H-6H و کلیه نمونه های دریائی قابل مشاهده بود نیز حذف شده است. اگرچه اطلاعات زیادی از سیستمهای آویونیک، رادیو الکتریک و جنگ الکترونیک H-6K موجود نیست اما تصاویر منتشر شده نشان دهنده ان است که H-6K مجهز به کاکپیت با نمایشگرهای MFD است. H-6K مجهز به ۶ مقر پرتاب موشکهای کروز CJ-10A با برد ۲۰۰۰ کیلومتر در زیر بال میباشد. برخی منابع از حمل موشک هفتم در مقر میانی بدنه نیز سخن گفته اند. به نظر نمیرسد که H-6K مجهز به مقر داخلی پرتاب بمب باشد و این فضا مورد استفاده مخزن سوخت اضافه و تجهیزات رادیو الکترونیک قرار گرفته است. برخی کارشناسان نظامی بر این باورند که در آینده بمب افکن جدید قادر به حمل موشک ضد کشتی YJ-62 با برد ۳۰۰ کیلومتر بر پایه موشک CJ-10 خواهد بود. این احتمال در صورت تولید نمونه دریائی H-6K بیشتر خواهد شد. خانواده موشکهای YJ-62/CJ-10 بر پایه توسعه موشک های کروز Red Bird/ Honhniao بنا نهاده شده که در طراحی آن شباهتهائی با موشک Kh-55/AS-15 به چشم میخورد. چین تعداد زیادی از موشک های کروز Kh-55/AS-15 را طی سالهای ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۰ از اوکرائین خریداری نمود. احتمال آن میرود که اوکرائین در پروژه CJ-10 در حوزه سیستمهای ناوبری و ساخت موتور به چین کمک کرده باشد. همچنین پس از ناکامی موشکهای کروز Tomahawk آمریکا در حمله به اهداف طالبان در سال ۱۹۹۹، چین تعداد زیادی از این موشکها را در پاکستان و افغانستان بدست آورد. اطلاعات بدست آمده از Tomahawk ناکام در افغانستان و پاکستان در پروژه CJ-10/YJ-62 بکار گرفته شد. گزارشهای رسیده تاکنون حاکیست که این موشکها فاقد کلاهکهای اتمی میباشند.
با فرض تجهیز H-6K به موشکهای جدید، این بمب افکن قادر است تا به اهداف زمینی در برد ۵۰۰۰ کیلومتری حمله نماید.با این برد ، H-6K یک تهدید جدی برای پایگاه های آمریکا در اقیانوس آرام میباشد و در صورت تجهیز به موشکهای YJ-62 نیز همین تهدید برای ناوگان آمریکا و متحدانش در منطقه محسوب خواهد شد. همچنین ، مراکز حساس و اتمی هند نیز مورد تهدید جدی واقع خواهند شد و باعث خواهد شد تا هند به فکر ترمیم نقاط پدافندی از مراکز حساس اتمی خود باشد. چین بر این باور است که مشخصات بمب افکن H-6K نزدیک به بمب افکن Tu-22M3 بکفایر میباشد. H-6K قرار است تا در آینده هسته مرکزی اسکادران بمب افکن نیروی هوائی چین را تشکیل بدهد.



:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,
|
امتیاز مطلب : 17
|
تعداد امتیازدهندگان : 5
|
مجموع امتیاز : 5
نویسنده : HP
تاریخ : جمعه 20 مرداد 1391
آمریکا: ایران در آستانه دستیابی به سلاح هستهای قرار ندارد

پس از جنجال رسانههای صهیونیستی درباره برنامه هستهای ایران

آمریکا: ایران در آستانه دستیابی به سلاح هستهای قرار ندارد


خبرگزاری فارس:
یک مقام امنیت ملی آمریکا جنجال رسانهای روز گذشته رسانههای صهیونیستی درباره پیشرفتهای تسلیحات اتمی ایران را رد کرد و گفت: ایران در آستانه دستیابی به سلاح اتمی قرار ندارد.








به گزارش فارس، خبرگزاری رویترز در گزارشی نوشت: مقامات آمریکا هنوز باور دارند ایران تاکنون به ساخت تسلیحات هستهای نزدیک نشده و تصمیمی هم برای ساخت آنها نگرفته است.

این خبر در حالی منتشر میشود که روز گذشته رسانههای صهیونیستی ادعا کردند باراک اوباما گزارشی از «برآوردهای اطلاعات ملی» آمریکا دریافت کرده که موجب شده است نظر این کشور درباره برنامه هستهای ایران کاملاً با نظر مقامات رژیم صهیونیستی مشابه شود.

رسانههای رژیم صهیونیستی ادعا کرده بودند این گزارش از «برآوردهای اطلاعات ملّی» آمریکا از پیشرفتهای «مهم» و «شگفتانگیز» ایران در مسیر دستیابی به سلاحهای اتمی پرده بر میداشت.
پس از این اخبار رسانههای رژیم صهیونیستی، «ایهود باراک»، وزیر جنگ رژیم صهیونیستی در مصاحبه با رادیو اسرائیل گفت گزارش جدیدی که باراک اوباما دریافت کرده است احتمالاً چیزی فراتر از گزارش «برآوردهای اطلاعات ملّی» است.
«برآوردهای اطلاعات ملّی» آمریکا جمعبندی قضاوت نهادهای اطلاعاتی آمریکا درباره یک موضوع خاص را انعکاس میدهد.
آخرین باری که گزارش برآوردهای اطلاعاتی آمریکا درباره ایران منتشر شد در سال 2007 بود که دولت جورجبوش با اطلاعرسانی عمومی درباره آن جنجال به پا کرد.
در این گزارش عنوان شده بود ایران از سال 2003 پیگیری برنامه تسلیحات اتمی خود را متوقف، اما جنبههای دیگر آن را فعال نگاه داشته است.
علیرغم این، امروز جمعه (10 اوت/ 20 مرداد) یک سخنگوی شورای امنیت ملی کاخ سفید اخبار مربوط به این گزارشهای منعکس شده در رسانههای صهیونیستی را مورد تردید قرار داد و گفت ارزیابی جامعه اطلاعاتی آمریکا از فعالیتهای هستهای ایران تغییری نسبت به اوایل سال جاری که مقامات اطلاعاتی آمریکا مدارکشان را به نمایندگان کنگره ارائه کردند، نداشته است.
این مقام آمریکایی گفت: «ما معتقدیم هنوز زمان و فضا برای ادامه مسیرهای دیپلماتیک با ایران میسر است که پیمودن این مسیر باید با فشارهای بینالمللی بر دولت ایران همراه باشد. ارزیابی ما همچنان این است که ایران در آستانه دستیابی به سلاحهای هستهای قرار ندارد.»
آمریکا و رژیم صهیونیستی برنامه اتمی صلحآمیز ایران را در راستای توسعه تسلیحات اتمی میدانند ـ ادعایی که جمهوری اسلامی ایران همواره آن را رد کرده است.


|
امتیاز مطلب : 6
|
تعداد امتیازدهندگان : 2
|
مجموع امتیاز : 2
نویسنده : HP
تاریخ : جمعه 20 مرداد 1391
کور شدن ماهواره جاسوسی سیا به وسیله جنگافزارهای لیزری ایران

کریستین ساینس مانیتور خبر داد:
کور شدن ماهواره جاسوسی سیا به وسیله جنگافزارهای لیزری ایران
خبرگزاری فارس: یک روزنامه آمریکایی فاش کرد که ظرف دو سال گذشته ایران توانسته است یک ماهواره جاسوسی سیا را از کار بیندازد.


برای دیدن سایز بزرگ روی عکس کلیک کنید
نام: 13900925162434_PhotoA.jpg
مشاهده: 0
حجم: 16.1 کیلو بایت

به گزارش فارس، روزنامه آمریکایی کریستین ساینس مانیتور در گزارشی که به نحوه دست یافتن ایران به پهپاد RQ170 اختصاص داشت نکاتی را در خصوص توانمندیهای ناشناخته جمهوری اسلامی ایران در حوزه جنگ الکترونیک فاش کرد.

بنابراین گزارش، منابع اطلاعاتی اروپایی که ساینس مانیتور نامی از آنها نبرده است گفتهاند که ایران توانسته است با تاباندن اشعه لیزر یک ماهواره جاسوسی آمریکایی را از کار بیندازد. این توانمندی غربیها را به شدت دچار تعجب کرد.

تاکنون تنها یک کشور دیگر از توانمندی چنین کاری برخوردار بوده است.

این نشریه در خصوص شیوه دستیابی ایران به پهباد نیز از زبان یک مهندس ایرانی که نامی از وی نبرده است، نظرات فنی خود را ابراز داشت.

بر اساس این گزارش، ایران توانست از یک ضعف ناوبری شناخته شده آمریکاییها بهره گیرد و این در حالی بود که نیروهای نظامی آمریکا نیز مدتها به این ضعف خود آگاهی داشتند. "متخصصین جنگ نرم ایران" این قدرت را داشتند که ارتباط RQ170 را با مرکز قطع کرده و در حال حاضر نیز در تلاش هستند تا اسرار این هواپیمای بدون سرنشین را به دست آورند.

نکته جالبی که کریستین ساینس مانیتور به آن اشاره کرده این است که متخصصین ایرانی با نفوذ به سیستم "جیپیاس" (مکانیاب جغرافیایی) توانستند پهپاد را فریب دهند به گونهای که پهپاد خاک ایران را با پایگاه خود در افغانستان اشتباه گرفته و در آن فرود آمده است.


این روزنامه آمریکایی تصریح کرده است که جیپیاس به منزله یک نقطه ضعف است و با انداختن نویز (امواج مزاحم الکترونیکی) بر روی آن در واقع به نوعی میتوان گفت که مغز پهپاد از کار میافتد. تکنیک به کار رفته در این عملیات "اسپوفینگ" نام دارد که به معنی "دست انداختن و سر به سر گذاشتن" است. اطلاعات اشتباه جغرافیایی ارائه شده به پهپاد در این روش باعث شده است که پهپاد خود بنشیند و هیچ نیازی هم به تسلط بر سیستم کنترل از راه دور آن وجود نداشته است.


بنابراین گزارش، افشای قدرت الکترونیک ایران در شرایطی انجام میشود که ایالات متحده، اسرائیل و برخی کشورهای اروپایی به نوعی در یک جنگ مخفی با ایران به سر میبرند. این جنگ مخفی شامل ترور برخی دانشمندان ایرانی و برخی اقدامات دیگر نظیر استفاده از ویروس استاکسنت علیه برنامه هستهای ایران بوده است.


|
امتیاز مطلب : 7
|
تعداد امتیازدهندگان : 2
|
مجموع امتیاز : 2
نویسنده : HP
تاریخ : جمعه 20 مرداد 1391
سوانح هوایی و روش های نجات از آن




خطوط هوایی در اطراف جهان هم اکنون ۲٫۵ میلیارد مسافر در سال حمل میکنند و علیرغم خطرهای بالقوه موتورهای جت در آسمان وسفر درچند مایلی بالاتر از زمین ودرون یک قطعه فلز سنگین-این مسافرتها بطرز شگفت انگیزی ایمن هستند.در واقع احتمال اینکه در یک پرواز خطوط هوایی تجاری با بد شانسی مرگ روبرو شویم ۱ در ۹ میلیون میباشد.البته اشتباهات زیادی در ارتفاع ۳۳۰۰۰ پایی بالای زمین میتواند اتفاق بیافتد و اگر بد شانسی شما در حدی باشد که در حین مسافرت چنین چیزی اتفاق بیافتد تصمیمی که میگیرید میتواند تفاوت بین مرگ و زندگی باشد.بخاطر داشته باشید که حدود ۹۵ درصد از سوانح هواپیماها نجات یافتگانی دارند بنابراین چنانچه بدترین چیز اتفاق بیافتد بدشانسی شما به بدی که فکر میکنید نخواهد بود.به توصیه های زیر توجه کنید:

۱- اینطور لباس بپوشید:شلوار بلند/کفشهای راحت و محکم بند دار:البته ممکن است بخواهید که در طول پرواز راحت باشید یا با کلاس بنظر آیید اما حرکت سریع در لاشه هواپیما با کفشهای صندل یا پاشنه بلند مشکل است.لباسهای گشاد و غیر ساده همچنین این خطر را دارد که با در گیر شدن با موانعی در فضای محدود داخل هواپیما پاره شوند.اگر میدانید که پرواز در مناطق سرد صورت میگیرد لباس مناسب به تن کنید وبالا تنه خود را با ژاکتی بپوشانید.لازم است که در صورت سقوط برای نجات یافتن خود را گرم نگه دارید.حتی اگر احتیاجی به توجه به این مورد(سردی هوا) وجود نداشته باشد هر چه بیشتر پوشیده باشید در هنگام برخورد با زمین کمتر دچار جراحات یا سوختگیهای جدی میشوید.ارجحیت با لباسهای پشمی و کتانی است زیرا کمتر در معرض خطر آتش سوزی میباشند.در هنگام پرواز بر فراز آبها لباس پشمی بر کتانی برتری دارد زیرا پشم نسبت به کتان کمتر خاصیت عایق بودن خود را در هنگام مرطوب شدن از دست می دهد .

۲- صندلیهای مناسبی برای خود بگیرید:در مراحل اولیه برخورد امکان نجات بیشتر است و نجات از یک سانحه سقوط بستگی به این دارد که با چه سرعتی از هواپیما خارج شوید.بهتر است صندلیهایی را بگیرید که تا حد ممکن به دربهای خروجی نزدیک باشند و صندلیهای ردیف میانی ارجحیت بیشتری دارند.بعلاوه سعی کنید در بخش عقب هواپیما بنشینید.مسافرانی که در بخش دم هواپیما قرار میگیرند ۴۰ درصد بیشتر از آنهایی که در ردیفهای اولی نشسته اند شانس نجات دارند.

۳ – کارت ایمنی پرواز را مطالعه کنید و به صحبتهایی که قبل از پرواز راجع به مسایل ایمنی میشود توجه نمایید.بله-همه اینها را قبلا شنیده اید واحتمالا هیچگاه نیازی بدان پیدا نکرده اید اما اگر در حین ارائه دستورالعملهای پیش از پرواز گوشی هدفون را روی گوش گذاشته اید و یا به کارت ایمنی بی توجهی میکنید اطلاعاتی را از دست خواهید داد که در زمان واقعه سقوط برایتان حیاتی خواهند بود.فکر نکنید که همه اینها را از قبل میدانید.هر نوع هواپیمایی دستورالعملهای ایمنی خاص خود را دارد.اگر در ردیفی که درب خروج قرار دارد نشسته اید درب را مورد بررسی قرار دهید و مطمئن شوید که در صورت نیاز قادر به باز کردن آن هستید.در شرایط معمولی مهمانداران پرواز درب را باز خواهند کرد اما اگر مرده و یا زخمی باشند خود شما باید این کار را بکنید.

۴ – نقشه ای طرح کنید:اگر هواپیمایی در حال سقوط است تقریبا همیشه چند دقیقه ای برای آماده شدن پیش از برخورد وقت هست.از این وقت برای مرور این موارد استفاده کنید:دربهای خروجی کجا قرار دارند و سعی کنید تعداد صندلیهای ما بین ردیف خود و دربهای خروجی را بشمارید.در اینصورت میفهمید که چه زمانی به درب خروج خواهید رسید حتی اگر درب را نبینید.موقعیت را تا حد ممکن تخمین بزنید.تلاش کنید تا تشخیص دهید که هواپیما روی چه سطحی فرود می آید تا نحوه آماده شدن را طرح ریزی نمایید.بعنوان مثال اگر اگر در حال فرود روی سطح آب هستید ، باید جلیقه نجات خود را بپوشید و تا وقتیکه از هواپیما خارج نشده اید آنرا باد نکنید و اگر در هوای سرد فرود می آیید سعی کنید که با پتو یا ژاکتی خود را در بیرون گرم نگه دارید…..

۵-کمربند ایمنی خود را همیشه محکم ببندید.اگر سقوط هواپیما در زمانی اتفاق افتد که در خواب هستید از بسته بودن کمربندتان خوشحال خواهید شد.در هر حال مطمئن شوید که پیش از برخورد بطور مناسبی در اطراف بدن شما قرار گرفته باشد.(فیت باشد)هر سانتیمتر شل بودن کمربند نیروی جی را که در هنگام سقوط به شما وارد می آید ۳ برابر میکند بنابراین آنرا خوب ببندید.همچنین کمربند را تا آنجا که میتوانید نزدیک به لگن خاصره خود محکم کنید.باید بتوانید که بخش بالای لگن خاصره را بالای لبه کمربند حس کنید.چرا؟لگن خاصره ساختار محکمی دارد که نیرو را بخوبی کنترل
میکند.بهر حال اگر کمربندتان روی شکمتان کشیده شود شانس ایجاد جراحات داخلی خطرناک بیشتر میشود.

۶ -خود را برای ضربه برخورد محکم کنید.


صندلی خود را بحالت حداکثر وضعیت عمودی در آورید و یک یا دو حالت وضعیت محکم بودن را برایش در نظر بگیرید.اگر صندلی یا دیواره جلویی شما بحد کافی نزدیک است کف یک دستتان را روی پشتی صندلی جلویی قرار دهید و کف دست دیگر را بحالت ضربدری روی دست اول بگذارید و پیشانی خود را روی دستانتان قرار دهید.(انگشتانتان را درهم نبندید).همچنین در برخی موارد پیشنهاد میشود که سرتان را مستقیما روی صندلی جلویی بگذارید و انگشتان دست را در پشت سر در هم قرار دهید.قسمت بالای بازوانتان را در دو طرف سر قرار دهید.اگر صندلی در جلویتان قرار ندارد به جلو خم شوید و سینه خود را روی رانهای خود بگذارید و سرتان را بین زانوانتان قرار دهید.مچ های دست خود را بصورت ضربدری از جلوی ساق پا رد کنید و مچ پای خود را محکم در دست بگیرید.در چنین وضعیتی کف پاها باید در کف هواپیما و پشت زانوها قرار گیرند تا جراحات پا و کف آن کاهش یابد چونکه پس از برخورد برای خروج موفقیت آمیز از هواپیما به آنها احتیاج دارید.

۷-خونسرد بمانید.بلند شدن در هرج و مرجی که بلافاصله پس از سقوط حاصل میشود میتواند ساده باشد.اگر خونسرد باشید احتمال اینکه سالم از هواپیما خارج شوید بیشتر است.بخاطر داشته باشید حتی در بدترین وضعیت لاشه هواپیما شانس زنده ماندن وجود دارد.ضمنا نیازمند این هستید که بتوانید با تفکر بصورت شیوه مند (از روی اسلوب) و منطقی این شانس را به حداکثربرسانید .

۸ – از ماسک اکسیژن قبل از کمک کردن به دیگران استفاده کنید.احتمالا در کلیه پروازهای تجاری این را شنیده اید اما ارزش تکرار دارد.اگر وضعیت کابین مخاطره آمیز باشد فقط ۱۵ ثانیه وقت دارید (که در صورت سیگاری بودن و یا داشتن مشکلات تنفسی و عروقی اغلب کمتر میشود)تا قبل از بیهوش شدن از طریق ماسک تنفس کنید.اگر تکان روحی شما را وادار میکند که ابتدا به کودکانتان یا مسافران مسنی که کنار شما نشسته اند کمک کنید بدانید که اگر بهوش نباشید برای هیچکس مفید نخواهید بود.میتوانید ماسک اکسیژن کس دیگری را استفاده کنید حتی اگر آنها بیهوش هستند.

۹-خود را در برابر دود محافظت کنید.آتش و بیشتر دود مسئول درصد بالایی از تلفات سقوط میباشند.دود درون یک هواپیمای آتش گرفته میتواند کاملا غلیظ و تا حد زیادی سمی باشد.بنابراین دماغ و دهانتان را جهت جلوگیری از تنفس آن بپوشانید.در صورت امکان برای محافظت بیشتر پارچه را خیس کنید.

۱۰ -با بیشترین سرعتی که میتوانید از هواپیما خارج شوید.در صورت وجود دود و آتش تاخیر در خروج از هواپیما بحرانیست.معمولا کمتر از دو دقیقه فرصت دارید تا از هواپیما خارج شوید.از دستورات مهمانداران که پس از سقوط به شما میدهند اطاعت کنید.مهمانداران پرواز تمرینات سختی را پشت سر میگذارند تا مطمئن گردند در صورت سقوط چه باید بکنند.اگر مهماندار پرواز قادر به دستور دادن یا کمک کردن باشد در برخی موارد بعد از سقوط خود نمیتوانند آن را انجام دهند.به وی گوش کنید و همکاری کنید تا شانس زنده ماندن دیگران افزایش یابد.سعی نکنید که متعلقاتتان را نجات دهید.به عقل جور در می آید اما بنظر می آید که هنوز افرادی اینکار را میکنند.همه چیز را باقی گذارید.آنها فقط حرکت شما را کند میکنند.مطمئن شوید که خروجی را که انتخاب کرده اید ایمن است.از پنجره برای اینکه تشخیص دهید که آیا آتش یا خطرات دیگری در خارج از هواپیما هست به بیرون نگاه کنید.اگر خطری هست از وسط هواپیما خارج شوید و یا از خروجیهای دیگر اقدام کنید.

۱۱-حداقل ۵۰۰ فوت (حدود ۱۵۰ متر) در خلاف جهت باد از هواپیما فاصله بگیرید.اگر در یک منطقه دور افتاده گیر کرده اید معمولا بهترین کار اینست که نزدیک هواپیما بمانید و منتظر امدادگران باشید.خیلی نباید نزدیک هواپیما باشید.در هر لحظه بعد از سقوط آتش یا انفجار محتمل است بنابراین بین خود و هواپیما فاصله ای در نظر بگیرید.اگر سقوط در آب اتفاق افتاده است با شنا تا آنجا که میتوانید از لاشه هواپیما فاصله بگیرید…

۱۲-اگر وقت کافی برای آماده شدن تا زمان سقوط ندارید یا برخی موارد را فراموش کرده اید میتوانید بیشتر اطلاعات مهم را از کارت ایمنی که در پشت صندلی جلویی شما قرار دارد استفاده کنید.

۱۳-چگونگی روش جان بدر بردن در افتادن از بلندی را بیاموزید.بندرت اتفاق میافتد که هواپیمایی در میان هوا چند تکه شود .اگر چنین شود تنها راه نجات در سقوط آزاد موفقیت آمیز است چونکه هواپیماهای خطوط تجاری چترنجات ندارند.

۱۴ -تا زمان توقف کامل هواپیما در حالت بریس(نکته شماره ۶) بمانید.احتمال برخورد ثانویه یا جهش پس از برخورد اولیه وجود دارد.


|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
نویسنده : HP
تاریخ : جمعه 20 مرداد 1391
ناوچه موشک انداز جوشن-1

در حضور فرماندهی كل قوا ، ناوچه پیشرفته موشك انداز جوشن كه به دست متخصصان داخلي طراحي و ساخته شد و رسماً به نيروي دريايي ارتش جمهوري اسلامي ايران ملحق شد.این الحاق در سواحل دریای خزر صورت گرفت.
حضور رهبر معظم انقلاب در مراسم الحاق این ناوچه نشان از اهمیت موضوع دارد..

خصوصیات :
ناوچه موشك انداز جوشن از آخرين فنآوري روز دنيا در زمينه ساخت بدنه، سامانههاي تسليحاتي، الكتريكي و الكترونيكي، قدرت آتش توپخانهاي و موشكي سنگين برخوردار است.استفاده از آلیاژهای ضد حرارتی و چند لایه باعث شده است که این ناوچه ، مقاومت بسیار بالایی در برابر انواع موشک و اژدر از خود نشان دهد.خصوصیت فوق العاده این شناور تمام ایرانی ، سرعت ومانور بالا در درگیری های دریایی میباشد.این ناوچه ایرانی مجهز به به انواع تسلیحات استراتژیکی چون تو پ فجر ۲۷ قدرتمند ترین توپ دریایی جهان با نواخت تیر ممتد ۱۲۰ گلوله مرگبار در دقیقه، هواپیماهای بدون سرنشین جاسوسی، زیر دریایی های فردی و شناسایی السابحات، و...میباشد.این ناوچه همچنین امکان فرود همزمان ۲ فروند از انواع بالگردهای جنگی و غیره را دارا میباشد.

برای دیدن سایز بزرگ روی عکس کلیک کنید
نام: 131185 (1).jpg
مشاهده: 17
حجم: 29.5 کیلو بایت

باید گفت کشوری که سال ۸۲ از نیروی دریایی روسیه درخواست ۳ ناوچه جنگی نمود و با درخواستش مخالفت شد اکنون خود ناوچه ای میسازد که نه تنها از نمونه های غربی یک سرو گردن بالا تر است بلکه موجب وحشت آنها نیز گشته است.
اخیرا در کشورهای منطقه شایع شده است که هیچ شناوری توان نزدیک شدن به جوشن را ندارد وهیچ شناور سطحی و زیر سطحی توان فرار از آتش توپ فجر ۲۷ مستقر در عرشه این ناوچه را ندارد.توپ فجر 27 به دست متخصصان نيروي دريايي و صنايع دفاعي بومي شده و قابليت نواخت بالا برابر با آخرين استانداردهاي جهاني و قابليت كنترل از راه دور را دارد.... جمهوري اسلامي ايران سومين كشوري است كه به فناوري ساخت اين توپهاي پيشرفته دست پيدا كرده است و میرود که نسلهای دوم و سوم جوشن حاکمان بی چون وچرای منطقه خلیج فارس باشند انشاءالله.

برای دیدن سایز بزرگ روی عکس کلیک کنید
نام: 131185 (2).jpg
مشاهده: 10
حجم: 25.2 کیلو بایت


|
امتیاز مطلب : 2
|
تعداد امتیازدهندگان : 1
|
مجموع امتیاز : 1
نویسنده : HP
تاریخ : جمعه 20 مرداد 1391
گزارش سالیانه کنگره آمریکا از قدرت نظامی چین (سال 2007)/ PDF

لینک دانلود


|
امتیاز مطلب : 4
|
تعداد امتیازدهندگان : 2
|
مجموع امتیاز : 2
نویسنده : HP
تاریخ : جمعه 20 مرداد 1391
مدرنیزاسیون نیروی دریایی چین/ PDF

 

 

زارشی از مدرنیزاسیون نیروی دریایی چین ، 31 جولای 2012 :

 


|
امتیاز مطلب : 3
|
تعداد امتیازدهندگان : 1
|
مجموع امتیاز : 1
نویسنده : HP
تاریخ : جمعه 20 مرداد 1391
F-35 Joint Strike fighter(JSF) program / فایل PDF

لینک دانلود


|
امتیاز مطلب : 6
|
تعداد امتیازدهندگان : 2
|
مجموع امتیاز : 2
نویسنده : HP
تاریخ : جمعه 20 مرداد 1391