ارتش هوا-فضای روسیه به 4 ایستگاه رادار دفاع هوایی فوق مدرن با نام دیدبان افق"فسیه ویسوتنی آبناروژیتل" مجهز شده است. این رادارها پس از نصب و راه اندازی، برای محافظت از آسمان مسکو در حالت آماده باش قرار خواهند گرفت.

سرتیپ کریل ماکاروف جانشین فرمانده ی نیروهای ارتش هوا-فضای روسیه در رابطه با این رادارهای جدید اعلام کرد:

" سامانه های تشخیص دارادی به ما این توان را می دهند تا هرگونه جسم خارجی موجود در آسمان را شناسایی کنیم. این رادارها حتی توان تشخیص موشک های بالدار کروز از فواصل دور را نیز دارند. سامانه ی دیدبان افق به ما این امکان را می دهد تا دشمن را در زمان مناسب شناسایی و در صورت نیاز مورد هدف قرار دهیم. "

به گفته ی آقای ماکاروف، تا 5 سال آتی تمامی بخش های دفاع موشکی و پدافندهای هوایی ارتش روسیه به این سامانه ی پرقدرت رادار مجهز خواهند شد.

وی در ادامه افزود:

"مهمترین اهدافی که سامانه های تشخیص دارادی آن را دنبال می کند، حفاظت از مسکو و مراکز صنعتی کشور، حفاظت و پشتیبانی از بخش های مهم دولتی و پایگاه های نظامی، حفاظت از صنعت و منابع انرژی، دفاع از راه های ارتباطی حمل و نقل و همچنین دفاع از ارتش مسلح از هرگونه تهدید و حمله از فضا می باشد.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 0

|

تعداد امتیازدهندگان : 0

|

مجموع امتیاز : 0

موتور XLR99 اولین موتور موشک دارای شروع مجدد و بزرگترین دریچه ی کنترل سوخت مایع می باشد. طرح ساخت و توسعه این موتور در دهه ی 1950 توسط بخش ری اکشن موتورز شرکت شیمیایی Thiokol برای پرنده ی فوق العاده سریع و پرقدرت X-15 آغاز شد(مقاله مربوط به این پرنده توسط این حقیر پیشتر در انجمن ارتشی دات کام منتشر شده است). این موتور به طور اعجاب آوری می تواند تا 57،000 پوند معادل (254 کیلونیوتن) نیروی حرکتی و نیروی رانشی متغیری از 50 تا 100 درصد ارائه کند. همچنین این موتور قابلیت راه اندازی مجدد و استارت دوباره در صورت خاموش شدن را دارا می باشد.

لطفا مراجعه کنید به ادامه مطلب.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 0

|

تعداد امتیازدهندگان : 0

|

مجموع امتیاز : 0

:: ادامه مطلب

همانطور که می دانید از آن جایی که اکثر هواگردها برای رهاسازی بمب هایشان بر روی اهداف از پیش تعیین شده ، مجبور هستند که در ارتفاع پایینی از سطح زمین پرواز کنند. این ارتفاع معمولا بین 25000 الی 35000 فوت در نظر گرفته می شود و بهترین حالت برای رهاسازی تسلیحات هوا به زمین به شمار می آید. از این رو متخصصان پدافندی دنیا تمرکز بیشتری بر سامانه های پدافندی برد کوتاه و متوسط دارند. در این مقاله سعی شده است تا به مقایسه دو سامانه پدافندی موفق دنیا در زمینه برد کوتاه پرداخته شود و مزایا و معایب هر یک از این سامانه ها به طور جداگانه مورد بررسی قرار گیرد:

آشنایی مختصر با هاوک (اِم آی اِم – 23 هاوک ):
سامانه پدافندی MIM-23 Hawk، یک سامانه پدافندی برد کوتاه و متوسط ساخت ایالت متحده آمریکا است. این سامانه توسط شرکت Raytheon توسعه یافت و در آگوست سال 1960 میلادی وارد خدمت شد. هر یک از موشک های این سامانه های پدافندی حدود 635 کیلوگرم وزن داشته و نزدیک به 40 میلیون دلار هزینه دارد. موشک های این سامانه هر کدام 250 هزار دلار ارزش دارند، طول تقریبی این موشک ها حدود 5 متر و قطر آنها برابر با 37 سانتی متر است. هاوک می تواند 74 کیلوگرم مواد منفجره موثره با خود حمل کند. موتور موشک های این سامانه از نوعی سوخت جامد استفاده می کنند و طول بالچه های این موشک به 120 سانتی متر می رسد. هاوک محدوده عملکردی 1.5 الی 45 کیلومتر را داراست و می تواند هر هواگردی را تا فاصله 20000 متری از سطح زمین تهدید کند. این موشک سرعتی برابر با 2.4 ماخ را داراست و از هدایت فعال راداری استفاده می کند.

آشنایی مختصر با پیچورا (سام-3 پیچورا ):
سامانه پدافندی سام-3 پیچورا، یک سامانه پدافندی برد کوتاه و متوسط ساخت شوروی سابق است این سامانه توسط شرکت آلماز-آنتِی توسعه یافت و نهایتا در سال 1961 میلادی وارد به خدمت شد و بعدها توسط کشورهای دیگر نظیر لهستان، بلاروس و خود کشور روسیه ارتقا داده شد از این رو مدل های بسیار متفاوتی از پیچورا در سراسر جهان وجود دارد ولی اگر بخواهیم اختصارا نگاهی به این سامانه بیاندازیم باید بیان کنیم که هر یک از موشک های این سامانه 953 کیلوگرم وزن دارند که 72 کیلوگرم آن را مواد منفجره قوی تشکیل می دهند. موشک های این سامانه 6 متر طول و حدود 37 سانتی متر قطر دارند. طول بالچه های این موشک ها به 220 سانتی متر می رسد. این موشک ها از موتوری با سوخت جامد استفاده می کنند و محدوده عملکردی برابر با 35 کیلومتر و ارتفاع پوششی برابر با 20000 متر را دارند. سرعت موشک های این سامانه به 3 الی 3.5 ماخ می رسد.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 9

|

تعداد امتیازدهندگان : 2

|

مجموع امتیاز : 2

:: ادامه مطلب

 

This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 1226x663px.

تایگر ( EC 665 ) یک هلی کوپتر تهاجمی ساخت شرکت Eurocopter می باشد و در آلمان به تایگر ( ببر ) و در فرانسه و اسپانیا به ” Tigre ” ملقب می باشد . در سال ۱۹۸۴ ، با اعلام کشورهای فرانسه و آلمان غربی مبنی بر نیاز داشتن به یک هلی کوپتر پیشرفته در میادین جنگ ، قرار شد تا دو شرکت ” Aérospatiale ” ( فرانسه ) و MBB ( آلمان ) این نیاز را برطرف سازند . اما با توجه به هزینه های بسیار زیاد ، این قرارداد در سال ۱۹۸۶ لغو گردید . پس از آن در سال ۱۹۸۹ ، قرار دادی دوباره با این دو شرکت به امضا رسید که قرار شد این دو شرکت پنج فروند نمونه اولیه این هلی کوپتر را طراحی کند که قرار شد از این پنج فروند ، دو فروند بصورت و مسلح ( دارای مسلسل و … ) و سه فروند دیگر فاقد جایگاه تسلیحات باشند . اولین نمونه آزمایشی در سال ۱۹۹۱ پرواز خود را انجام داد . با ادغام دو شرکت ذکر شده در سال ۱۹۹۲ و تشکیل گروه Eurocopter ، باعث شد تا روند ساخت این بالگرد بهبود یابد . تولید انبوه تایگر و تحویل به مشتریان از سال ۲۰۰۲ آغاز گردید و اولین فروند ( مدل HAP ) از هشتاد فروند سفارش داده شده توسط ارتش فرانسه ، در سال ۲۰۰۳ تحویل داده شد . همچنین در پایان همین سال ، تحویل نسخه UHT که توسط آلمان به عنوان یک هلی کوپتر پشتیبانی رزمی سفارش داده شده بود ، آغاز گردید .

بدنه تایگر از ۸۰٪ فیبر کربن تقویت شده پلیمری و کولار ، ۱۱٪ آلمینیوم ، ۶٪ تیتانیوم و ( ۳ ٪ مواد دیگر ) ساخته شده است . روتور آن از فیبر پلاستیک ساخته شده که در برابر آسیب ها بسیار مقاوم هست . همچنین شرکت سازنده تضمین داده است که این هلی کوپتر در مقابل رعد و برق و پالس الکترومغناطیسی نیز مقاوم است . تایگر از بدنه ای مشابه با سایر هلی کوپتر های هم نوع خود که دو کابین خدمه پشت سر هم است ، استفاده می کند اما با این تفاوت که بر خلاف سایرین ، جایگاه خلبان در جلو و جایگاه افسر تسلیحات در عقب می باشد .

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 15

|

تعداد امتیازدهندگان : 7

|

مجموع امتیاز : 7

:: ادامه مطلب

نیروی هوایی سلطنتی مالزی در 2 ژوئن 1958 به عنوان نیروی هوایی فدراسیون سلطنتی مالزی شکل گرفت. هر چند ریشه هایش به نیروی هوایی کمکی مالایی در قالب نیروی هوایی سلطنتی (بریتانیا) در زمان استعمار مالزی بر میگردد. امروز، نیروی هوایی مالزی از ترکیب هواپیماهای منحصر به فرد ساخت آمریکا، کشورهای اروپایی و روسیه بهره میبرد.
سالهای اولیه

بعد از بوجود آمدن نیروی هوایی مالزی به عنوان نیروی هوایی کمکی مالایی، نام آنها به نیروی هوایی داوطلب مالایی تغییر داده شد. در سال 1942 با پیشروی ژاپن در مالزی این نیرو منحل شد. برای دومین بار در سال 1950 در زمان جنگ های چریکی بین نیروهای فدراسیون (به کمک نیروهای بریتانیایی) و نیروهای کمونیست تاسیس شد.در 2 ژوئن 1958 نیروی هوایی داوطلب مالایی به نیروی هوایی فدراسیون سلطنتی مالزی تبدیل شد. هر ساله در این تاریخ به عنوان روز نیروی هوایی جشن گرفته میشود. در 25 اکنبر1960 نیروی هوایی فدراسیون سلطنتی اولین پایگاهش را بعد از جنگ های چریکی از نیروهای بریتانیایی تحویل گرفت. در 16 سپتامبر 1963 نیروی هوایی سلطنتی مالزی جایگزین نام نیروی هوایی فدراسیون سلطنتی شد.
نوسازی

با خروج نیروی های نظامی بریتانیا از مالزی از دهه 1970 تا 1990 نیروی هوایی دستخوش مدرن سازی تدریجی شد. هواپیماهای Sabres با 16 فروند F_5E Tiger_II جایگزین شدند.توانایی شناسایی با خریداری دو فروند RF_5E Tigereye نیز بدست آمد.

نیروی هوایی 88 فروند از هواپیماهای A_4C Skyhawks سابق ایالات منحده را خریداری کرد.در دهه نود اولین هواپیماهای BAE Hawk MK 108\208 تحویل شده جایگزین هواپبماهای T\A_4PTM شد.
در سال 1995 هواپیماهای MIG_29N\NUB برای نقش برتری هوایی و در سال 1997 هواپیماهای F\A_18D Hornet برای دفاع در تمام حالات آب و هوایی تحویل شد.
در سال 2003 قرار دادی برای خرید 18 فروند SU_30MKM امضا شد که همگی در سال 2007 تحویل داده شدند.در سال 2005 چهار فروندAirbus Military A400M برای بالا بردن توانایی تاوگان هوایی سفارش داده شدند. در اواخر سال 2006 دولت مالزی قرار دادی را برای خرید 8 فروند Aermacchi MB_339CM امضا کرد تا ناوگان 8 فروندی اش را به 16 فروند افزایش دهد.
در سال 2007 مقامات مالزی اعلام کردند که هواپیماهای MIG_29 تا سال 2010 به خدمت ادامه میدهند و بعد از آن با هواپیماهایی با توانایی بیشتر جایگزین خواهند شد. همچنین بالگردهای SikorSky S_61A_4 جای خود را به بالگردهای Eurocopter EC725 خواهند داد.

دارایی ها
44 فروند چنگنده شامل: SU_30MKM، F\A_18D Hornet، F_5E Tiger_II، MIG_29N، BAE Hawk

51 فروند هواپیمای ترابری شامل: Airbus 319، Airbus A400M، Beechcraft Super King Air، Boeing 737-700، Bombardier Global Express، CASA CN-235، Cessna 402، Dassault Falcon 900، Fokker F28 Fellowship، Lockheed C-130 Hercules

58 فروند هواپیمای آموزشی شامل: Aermacchi MB-339، MD3-160 Aerotiga، BAE Hawk، MiG-29NUB، F-5F، Pilatus PC-7 Turbo Trainer
3 فروند پهپاد شامل: CTRM Eagle ARV

71 فروند بالگرد شامل: Aérospatiale Alouette III، Agusta A109، Sikorsky SH-3 Sea King، Eurocopter EC 725، Sikorsky S-70 Black Hawk
نکته: تعدادی از هواپیماهای بالا سقوط و بعضی هنوز در مرحله سفارش قرار دارند.

منبع: http://http://en.wikipedia.org/wiki/...sian_Air_Force

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 6

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

ده سال پیش در 25 جولای، یکی از اسفبارترین حوادث هوایی به وقوع پیوست، هواپیمای مسافربری و مافوق صوت کنکورد سه دقیقه پس از برخاستن از باند فرودگاه شارل دوگل پاریس منفجر شد.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , , ,

|

امتیاز مطلب : 11

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

هواپیمای راکول-امبیبی ایکس-۳۱ (به انگلیسی: Rockwell-MBB X-31)، هواپیمای آزمایشی با قابلیت مانور بالا ساخت مشترک کشورهای آلمان و ایالات متحده است. این هواپیما از سیستم کنترل رانش برداری بهره میبرد. این برنامه نشاندهندهٔ ارزش سیستم رانش برداری همراه با سیستمهای کنترل پرواز پیشرفته، برای پروازهای کنترل شده در جنگهای نزدیک و زاویههای حمله بزرگ بود. قدرت مانور بالا برتری بود، که این جنگنده نسبت به دیگر جنگندههای معمولی داشت. برنامهٔ تحقیقانی روی ایکس-۳۱ امکان ایجاد اطلاعات فنی برای زاویههای حملهٔ بالا را به وجود آورد. این اطلاعات مهندسان و طراحان هواپیما را قادر ساخت، اطلاعات مفیدتری در مورد آیرودینامیک، اثربخشی کنترلکنندههای پرواز و رانش برداری و جریانهای هوا در زاویههای بالای حمله داشته باشند. این آموختهها باعث ایجاد هواپیماهای امنتر و با قابلیت مانور بالاتر خواهد شد.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 9

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

:: ادامه مطلب

در آغاز جنگ جهانی اول قوای روس از دو سو به طرف پایتخت پیش می‌آمد، ترس از روسها و تبلیغات شدید آلمانی‌ها که با توزیع بیدریغ پول همراه بود احساسات مردم را به نفع آلمان و عثمانی برانگیخته و تنفر و نگرانی شدیدی نسبت به روسها و انگلیس‌ها (که بیش از یک قرن باعث بدبختی ایران شده بودند) بوجود آورده بود، حزب دمکرات در تهران فعالیت شدیدی آغاز نمود و تلاش می‌کرد که ایران را به نفع آلمان و عثمانی وارد جنگ کنند ژاندارمری ایران هم از دولت سرپیچی کرده بر خلاف اصل بی طرفی به نفع آلمانها وارد کار شده بود سر رشته این تحریکات در برلین و در دست تقی زاده بود که با مقامات وزارت خارجه آلمان روابطی به هم رسانیده و سودای جاه طلبی بر سر داشت.

پیش آمدن روسها به سوی پایتخت به همین دلیل بود، روس و انگلیس معتقد که یک کودتای آلمانی در تهران در حال تکوین است و برای جلوگیری از این کودتا به سوی پایتخت پیش می‌آمدند، وقتی قوای روس به ینگی امام رسید، مستوفی الممالک که به مناسبت احساسات ملی با انگلیسی‌ها و روسها کینه داشت تحت تأثیر دمکرات‌ها واقع شد و تصمیم گرفت که پایتخت را به اصفهان منتقل کند و به جمعی از وکیلان و سایر مردم که به دشمنی با روس و انگلیس متظاهر بودند توصیه کرد که به قم و اصفهان بروند، شایع بود که روسها به تهران می‌آیند و شاه را اسیر. مخالفان را قتل عام می‌کنند.

دمکرات‌ها که کار را به مراد خود دیدند، دسته دسته روانه قم شدند، کوچندگان جمعیت طرف توجهی بودند، گروهی از آنان به مقاصد سیاسی و جمعی برای پول و معدودی روی احساس وطن خواهی تهران را ترک گفتند. اما تغییر پایتخت عملی نشد، سفیر روس و انگلیس شاه را مطمئن کردند که قصد تجاوز به پایتخت را ندارند جمعی از رجال از قبیل عین الدوله، فرمانفرما و صمصام السلطنه و سپهدار تنکابنی نیز برای انصراف شاه کوشیدند ولی کوچندگان از قم به اصفهان و سپس اراک و بالاخره به کرمانشاه رفتند و عاقبت در آنجا قوای گارد ملی ترتیب دادند و حکومت موقتی دولت مهاجرین به ریاست نظام السلطنه مافی تشکیل گردید. سید محمد طباطبایی هم با دو فرزندش جزو همان کوچندگان بود. پس از سقوط بغداد اعضا دولت موقتی دولت مهاجرین و طباطبایی و جمع بسیاری از ایرانیان به استانبول رفتند.

میروشنیکف درباره خسارات و ویرانیهای ایران در جنگ جهانی اول می‌نویسد:

بیستم آبان سالروز خاتمه جنگ جهانی اول است. جنگی که از مرداد سال ۱۲۹۳ / ژوئیه ۱۹۱۴ به بهانه ترور ولیعهد اتریش در سارایو مرکز بوسنی آغاز شد و تا آبان ۱۲۹۷ به مدت ۵۱ ماه ادامه یافت. جنگ جهانی اول هشت روز پس از تاجگذاری احمدشاه آخرین پادشاه سلسله قاجار آغاز شد. مستوفی‌الممالک نخست‌وزیر وقت ایران بلافاصله پس از آغاز جنگ، بیطرفی کامل خود را اعلام کرد اما دولتهای درگیر در جنگ، این بیطرفی را نادیده گرفتند و نیروهای خود را از هر سو وارد ایران کردند. روسهای تزاری به فرماندهی ژنرال «باراتف» از بندر انزلی تا اصفهان را میدان تاخت و تاز خود قرار دادند. عثمانی‌ها با حمایت آلمان از مرزهای غرب کشور تا مرکز همدان پیش آمدند و از آنجا راهی قفقاز و مرزهای روسیه شدند. واکنش متقابل روسیه چنان عثمانی‌ها را به عقب راند که آذربایجان شرقی در بهمن ۱۲۹۳ به اشغال نظامیان روس درآمد. روسها در مرداد ۱۲۹۴ تا پشت دروازه‌های تهران جلو آمدند. پیشروی روسها به سمت پایتخت موجب مهاجرت عده‌ای از نمایندگان مجلس از تهران و تعطیل مجلس شد. احمد شاه درصدد انتقال پایتخت از تهران به اصفهان برآمد، وزیران مختار روس و انگلیس او را از اجرای این تصمیم بازداشتند. روسها به قزوین عقب‌نشینی کردند. در این مدت رؤسای دولت در تهران تحت فشار بیگانگان مرتباً تغییر می‌کردند. به طوری که در عرض یک سال، بعد از استعفای مستوفی‌الممالک به ترتیب مشیرالدوله، سعدالدوله، عین‌الدوله، مستوفی‌الممالک، و عبدالحسین میرزا فرمانفرما به ریاست دولت منصوب شدند و سرانجام با استعفای فرمانفرما در دی ۱۲۹۴ (ژانویه ۱۹۱۶) احمدشاه، محمدولی خان سپهدار تنکابنی را با لقب سپهسالار به رئیس‌الوزرائی برگزید.^[۱]

 

منبع:http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86_%D8%AF%D8%B1_%D8%AC%D9%86%DA%AF_%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86%DB%8C_%D8%A7%D9%88%D9%84

:: موضوعات مرتبط: نیروی زمینی , نیروی هوایی , نیروی دریایی , , سلاح گرم , ,

|

امتیاز مطلب : 13

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

سامانه موشکی پاتریوت توسط شرکت آمریکایی Raytheon ساخته شده و برای نخستینبار در سال۱۹۹۱ برای دفاع از عربستانسعودی و رژیم صهیونیستی در جنگ خلیجفارس بهکار گرفته شد. در ان زمان آمریکاییها اعلام کردند که این سامانه توانسته موشکهای اسکاد عراق را رهگیری و منهدم کند. همچنین از آن زمان سامانه پاتریوت پیشرفتهای چشمگیری داشته است.

سامانه پاتریوت با قابلیت جابهجایی آسان بهصورت کلی از چهار بخش اصلی تشکیل شده است: رادار، مرکز کنترل و ارتباطات رادیویی، پرتابکنندههای موشک و ژنراتورهای تأمین نیرو.رادار مهمترین بخش سامانه است که تا شعاع ۱۰۰ کیلومتری هر جایگاه را رصد میکند و اطلاعات لازم را به مرکز کنترل میفرستد. مرکز کنترل که در واقع بخش نرمافزاری سامانه و قلب تپنده آن است بهصورت خودکار براساس اطلاعات بهدست آمده از اهداف، اقدام به صدور دستور به پرتابکننده موشک در زمان مناسب میکند.موشکهای شلیکشده، به وسیله اطلاعات رادار و بخش نرمافزاری تا رسیدن به هدف هدایت میشوند. رادار در هر لحظه میتواند ۱۰۰هدف را ردگیری و اطلاعات هدایت ۹ موشک را ارسال کند. هر پرتابکننده، 16 موشک PAC-3 آماده شلیک دارد و در هر جایگاه پنج تا هشت پرتابکننده میتواند قرار بگیرد که بهمعنای وجود حداقل ۸۰ موشک آماده شلیک در هر جایگاه است.این سامانه خودکار است اما نیروی انسانی هم میتواند بهصورت دستی برای شلیک موشک یا هدف آن تصمیمگیری کند.از پاتریوت یا MIM-104 بهعنوان یک سامانه دفاع موشکی یاد میشود اما نمیتوان فراموش کرد که این سامانه علاوه بر رهگیری و منهدم کردن موشکها قابلیت سرنگون کردن جنگندهها را هم دارد.جایگاههای پاتریوت پس از بررسی و مکانیابی در نقاطی مستقر میشوند که بتوانند بیشترین پوششدهی را داشته باشند. بهطور معمول رادار هر جایگاه، شعاعی ۱۰۰ کیلومتری را تحت پوشش دارد و موشکهای این سامانه میتوانند به اهدافی تا ۱۶۰کیلومتر و ارتفاع ۸۰ هزار فوت برسند.اصلی ترین ماموریت؛ ساقط نمودن بالستیک هاپاتریوت موشک زمین به هوایی است که از ان به عنوان موشک ضد بالستیک (موشک رهگیر موشک پرتاب شده) استفاده میشود.یک سیستم دفاع هوایی موشکی هدایت شوندهاست که توانایی مقابله با موشکهای بالستیک تاکتیکی، موشکهای کروز، و هواپیماهای پیشرفته (به طور پایه پرندههای هوا_تنفس)را در تمامی شرایط آب و هوایی ودر هر ارتفاعی داراست، ولی در تعاریف عرف نظامی اصلی ترین وظیفه این ارابه های آتش بار مقابله با بالستیک های دشمن می باشد.
دلایلی که سیستم پاتریوت را برای ترکیه غیر قابل اطمینان می کند
1-قدرت مانور موشک های تهاجمی و بالستیک سوریههر چند که در برخی از محافل نظامی گمانه زنی ها در باره توان موشکی سوریه در حد لیبی ارزیابی شده و یا حداکثر به لحاظ کیفی مقداری بالاتر از لیبی پیش بینی می شود اما واقعیت چیز دیگری می باشد زیرا موقعیت متفاوت سوریه و توان بسیار بالای نظامی آن و حمایت گسترده مردم و ارتش سوریه از نظام وحشت و گیجی سنگینی را بر دشمنان این کشور بخصوص رژیم اشغالگر قدس تحمیل کرده است. سوریه در دهه های اخیر از کمکهای گسترده قدرتهای موشکی شرقی مانند روسیه - چین و جمهوری اسلامی ایران و همچنین کره شمالی برخوردار بوده و برخلاف لیبی که تعداد موشکهای آن به 300 فروند بالغ نمیشد با زرادخانه ای متشکل از تعداد متنابهی موشک بالستیک و کروز هدف بسیار سختی برای دشمنان خارجی است.طبق آمار منتشره در سال 2003 سوریه صدها موشک بالستیک کوتاهبرد تاکتیکی از نوع اسکندر ss-21 SRBM و اسکاد در زرادخانه خود دارد که قادرند بسیاری از نقاط سرزمینهای اشغالی را مورد اصابت قرار دهند و برد مناسب برای هدف قراردادن پایگاههای آمریکا در ترکیه و اردن را دارندو اعتقاد بر اینست که بسیاری از این موشکها به کلاهکهای پیشرفته مجهز شده اند. در 13 آوریل 2007 جروزالم پست خبر داد که سوریه موشکهای اسکاد 300 کیلومتری خود را در ارتفاعات جولان مستقر کرده است. در چند روز گذشته نیز روسیه نوع جدید از موشک های اسکندر خود را بلافاصله پس از قطعی شدن نصب پاتریوت در ترکیه، به سوریه صادر نمود تا همچنان بالانس قدرت نظامی در منطقه را به نفع سوریه سنگین کند. با توجه به این که اسکندر موشک زمين به زمين با سرعت بسيار زياد است که تاکنون هيچ يک از سيستمهاي ضدموشکي و راداري شناخته شده توان رهگيري آن را نداشته و با سرعت 2100متر بر ثانیه در پله پایین تر از نسل جدید موشک های شهاب با برد 2800 کیلومتر و سرعت 5600 متر بر ثانیه در فاز نهایی، تنها شوخی ای بیش نمی باشد.پس در بعد نظامی پاتریوت های ترکیه نه تنها از پس موشک های نسل اسکاد سوریه توان مقاومت ندارد بلکه تاب تحمل در مقابل اسکندر های ناارام دمشق را نیز ندارد همان طور که در کلیپ پایین مشاهده می کنید لحظه پرتاب موشک اسکندر، سرعت باورنکردنی را پیدا می کند.2-طریقه شلیک و استراتژی پرتاب موشک هادر آخرین رزمایش نظامی _موشکی که ارتش سوریه انجام داد نحوه شلیک موشک های بالستیک خود را، به نمایش گذاشت. این روش که به نوعی ارتش سوریه، آموختن ان را وامدار شرکای نظامی خود _یعنی ایران و روسیه_است را تا قبل از این ایران در رزمایش موشکی خلیج فارس با شلیک همزمان چندین موشک شهاب به نمایش گذاشت. همین روش را نیز روسیه در رزمایش موشکی اسکندر خود در زمین های نظامی کشورش به نوعی پیشرفته تر را انجام داد که می توان در اخرین رزمایش موشکی سوریه به طور مشهودی مشاهده نمود. شلیک همزمان چند موشک بالستیک، باعث سردرگمی سامانه های ضد مو شک در تخمین تعداد و مکان پرتاب موشک شده و همین امر باعث خطا در هدف قرار دادن تمام موشک های ورودی به محدوده سامانه دفاعی شده و همین امر باعث خطا و به هدف خوردن موشک بالستیک می شود. نمونه آزمایش شده این امر را می توان در شلیک موشک های فجر5ایران توسط نیروهای غزه مشاهده نمود که شلیک همزمان 8عدد از این نسل موشک به نسبت ضعیف، باعث خطا در پیشرفته ترین سامانه ضد موشک دنیا(گنبد آهنین) شد. 3-فشار مردم متدین و دانشجویان ترکیه به دولت مردان؛تخریب دو چندان اردوغانبا توجه به این که ورود نظامیان بیگانه به هر کشور خصوصا کشورهای شرق آسیا، خاطرات بدی برای ان کشور ها به جای گذاشته است. همانطور که پیش بینی می شد مردم مسلمان ترکیه و قشر فرهیخته به ویژه دانشجوی این کشور ضد این طرح اقدام به تجمع نمودند. گروهی از دانشجویان چپگرای دانشگاه فنی خاورمیانه با تجمع در محوطه دانشگاه و در مقابل ساختمان ریاست این دانشگاه اعتراض خود را نسبت به حضور اردوغان در این مراسم ابراز کردند. یکی از دانشجویان معترض به نمایندگی از سوی تظاهرکنندگان با قرائت بیانیه ای تاکید کرد که دانشجویان میهن پرست ترکیه در مقابل حملات قدرت های امپریالیستی علیه سوریه سکوت نخواهند کرد. دانشجویان همچنین پرچم های ناتو را به عنوان اعتراض به استقرار موشک های این پیمان در خاک ترکیه به آتش کشیدند.تمام تجمعات مردمی و دانشجویی ضد این طرح، به شعار ضد دولت اردوغان و حزب مطبوعش ختم شده است.4-مرز طولانی ترکیه با سوریه و در امان نماندن اردن، قطر و . .در صورت درگیری احتمالی نظامیمرز ترکیه با سوریه طول تقریبی 900کیلومتر را دارا می باشد. این مرز طولانی، نیاز به دهها دستگاه موشک آتشبار پاتریوت می باشد، در صورتی که هزینه هر بار شلیک و نیروهای نظامی ناتو که این سامانه های دفاع ضد موشک را همراهی می کنند بسار بالا بوده و حتی در صورت تامین هزینه، اطمینان صد در صدی را به کشور میزبان سامانه نمی دهد.

نکته جالب این که شهرهای آدانا، قرامان و غازی نیمی از مرز ترکیه با سوریه را پوشش می دهد.
جمع بندی
با توجه به دلایل گفته شده یعنی تنوع موشک های تهاجمی سوریه، نحوه به کارگیری این نوع از موشک ها، فشار مردم و دانشجویان ترکیه به دولت حاکم و مرز طولانی و تحت پوشش قرار دادن نیمی از مرز ترکیه این سامانه ضد موشک تنها هزینه برای ترکیه داشته است.

:: موضوعات مرتبط: نیروی زمینی , نیروی هوایی , نیروی دریایی , ,

|

امتیاز مطلب : 5

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

شکار پهپاد فوق پيشرفته "اسکنايگل" توسط نيروي دريايي سپاه پاسداران انقلاب اسلامي، بازتاب فراواني در رسانهها داشت، به طورِي که پس از اعلام اين خبر از سوي فرمانده نيروي دريايي سپاه پاسداران، رسانههاي خارجي به ابعاد گوناگون اين حادثه پرداختند. برخي درباره پهپاد اسکنايگل و ويژگيهاي آن نوشتند، برخي درباره تاريخچه پهپادها و برخي نيز به توانايي نظامي ايران براي شکار اين هواپيماها پرداختند.

اما شرکتهاي سازنده هواپيماهاي جاسوسي درصدد هستند تا هواپيماهاي بسيار کوچکتري بسازند که از کمند رادارهاي کشورها دور بمانند، به علاوه اينکه تصاويري با کيفيت به منبع خود ارسال کنند.

پهپادهاي نسل جديد گاها آنقدر کوچک هستند که مانند يک پرنده يا يک هليکوپتر اسباببازي به پرواز درآمده و از هر مانعي عبور ميکنند.
شرکت توليد فناوري CyPhy Works ، با بودجه سازمان پژوهشهاي پيشرفته وزارت دفاع آمريکا پهپادهايي بسيار کوچک توليد کرده است که ميتوانند به دور از ديد رادارهاي امنيتي از هر گونه مانعي مانند در و پنجره عبور کرده و به راحتي از مکان مورد نظر فيلم تهيه کنند.

اما فرق اين ريزپهپادها اين است که آنها از طريق رشتههاي بسيار ريز هدايت ميشوند، چيزي به نازکي دو سيم مسي. اين امر به آنها اجازه ميدهد تا بدون هيچ محدوديت زماني تصاويري با کيفيت بسيار بالا بفرستند.
نام پهپادي که شرکت CyPhy Works ساخته است EASE نام دارد و هدف آن ورود به ساختمانها و عملياتهاي جاسوسي است. به گفته وبسايت سازمان بينالملل وسايل نقليه بدون سرنشين، رژيم صهيونيستي نيز به يکي از اين نوع پهپادها دسترسي دارد. اين پهپاد ميتواند بدون محدوديت تا مسافتهاي طولاني پرواز کند.

به گفته يکي از سازندههاي اين پهپاد، EASE ميتواند به عنوان يک سرباز پرنده عمل کنند. ميتواند وارد يک خانه شده و در آن به جستجو بپردازد.

در اين نوع پهپاد به جاي باتري از ميکروفلامن استفاده شده است که به هواپيما اجازه ميدهد تا حين پرواز تصاويري با کيفيت ارائه کند.

پهپاد PARC

بعد از اينکه ارتش آمريکا در خواست خريد اين نوع پهپاد را کرد، شرکت CyPhy Works ، نوعي بهتر با نام parc ساخت. اين پهپادها، در مکانهاي دور افتاده در افغانستان به کار برده ميشوند.
دانلود فیلم





انواع ديگر ريزپهپادها
وبسايت خبري ديليميل در گزارشي به هواپيماهاي جاسوسي آمريکا اشاره کرده است که به کوچکي حشره هستند.
بنا بر اين گزارش، اين پهپادها مانند اسباببازي کودکان بوده، اما اين ابزارهاي کودکانه در واقع پيچيدهترين پهپادها در جهان هستند. ارتش آمريکا قصد دارد اين پهپادها را آنقدر کوچک کند که به اندازه پرندگان شوند. يکي از اين پهپادها براساس مدل پرنده مرغ مگسخوار ساخته شده است.







:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 8

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

خانواده پهپاد "Shadow" به معنای سایه از جمله پهپادهای کارکشته آمریکایی است که در چند سال اخیر به صورت گسترده توسط نیروی زمینی و تفنگداران دریایی آمریکا مورد استفاده قرار گرفته است. این گونه از پهپاد توسط شرکت آمریکایی "AAI" طراحی و ساخته شده است و در حال حاضر مسئولیت عمده شناسایی برای نیروهای آمریکایی در سطح گردان و تیپ را بر عهده دارد.

حجم زیادی از ماموریتهای در حوزه شناسایی به مانند هدف یابی، تخمین خسارت وارده در میدان نبرد، ارسال زنده تصاویر و دیده بانی از جمله توانایی های RQ-7 است. برای نمونه این پهپاد می تواند یک خودروی تاکتیکی نظامی را در شب و یا روز از فاصله ای در حدود 3.5 کیلومتر و ارتفاع 2400 متری تشخیص داده و تعقیب کند.

اولین اعضای این خانواده پهپادی در سال 1999 با عنوان RQ-7A وارد خدمت ارتش آمریکا شد. در سالهای بعد مدل ارتقاء یافته با نام RQ-7B به خدمت وارد شده و مدل A نیز از خدمت خارج شده است. گونه دیگری از RQ-7 نیز که اخیرا وارد خدمت شده است مدل "600" شناخته می شود. این مدل از لحاظ سامانه های شناسایی تفاوتی با سایر مدلها ندارد و به عنوان مدلی بزرگتر از لحاظ بدنه و با پایایی پروازی بیشتر شناخته می شود.

هر واحد پهپاد RQ-7 به صورت استاندارد شامل سه پرنده بدون سرنشین بعلاوه یک عدد رزرو، دو ایستگاه کنترل ثابت، یک ایستگاه کنترل متحرک و یک کامیون حاوی سیستم پرتاپ پر پهپاد می باشد. کل این سیستم را می توان در دو فروند هواپیمای باربری سی 130 حمل کرد.

دوربین الکترواپتیکال و حرارتی آن که در یک سکوی کروی درجه آزادی که به طور الکترونیک پایدار شده زیر بدنه آن قرار داشته و به وسیله نیتروژن مایع خنک می شود. این دوربین تصاویر خود را به صورت بیدرنگ(real time) از طریق یک خط انتقال داده باند C که در دید مستقیم گیرنده عمل می کند به پایگاه زمینی می فرستد.

هر چند نخستین پرواز نمونه اول این پهپاد در سال 1991 بوده اما در سال 2002 وارد تولید شده و بیش از 500 فروند از آن تولید و نزدیک به 100 فروند دیگر نیز سفارش داده شده است.

هر فروند از این پهپاد در سال 2011 قیمتی بالغ بر 50هزار دلار داشته و کل سامانه های آن یعنی با احتساب قیمت بخش های زمینی 15.5 میلیون دلار که شامل چهار هواپیما، خودروهای حامل و پرتابگر و سامانه بازیابی و هدایت زمینی است. یک مجموعه کامل این پهپاد از سری 200، به 22 نفر سرباز برای کاربری احتیاج دارد.

یکی از مهمترین مشخصات این پهپاد استفاده گسترده از مواد کامپوزیت و همچنین موتور وانکل در آن است. استفاده از مواد کامپوزیت این پهپاد را کوچک و سبک کرده و استفاده از موتور کم توان باعث شده است تا کمترین بازتاب راداری و فروسرخ از این پهپاد ساطع شده و شناسایی آن مشکل شود.


اما محموله قابل حمل توسط این پهپاد با توجه به نوع ماموریت آن تغییر می کند. حسگرهای الکترواپتیکال، فروسرخ و رادار روزنه مصنوعی با توان نقشه برداری از سطح زمین از جمله تجهیزات قابل هم توسط این پهپاد است. اما از دیگر سامانه های پیشرفته قابل حمل توسط این پهپاد حسگرهای "تصویربرداری فراطیفی" است.

در این بخش این حسگرها این توانایی را دارند که نورهای فرابنفش و فروسرخ که چشم انسان توان دیدن آن را ندارد شناسایی کرده و با استفاده از طیفهای الکترومغناطیسی موجود، هر منطقه و یا شیء را بازرسی کرده و حتی به مواد تشکیل دهنده آن نیز پی ببرد. به عنوان مثال تشخیص دهد تانک یا موشک قرار گرفته در این منطقه واقعی است یا نه.

یکی از انواع مجموعه سامانه های شناسایی که در نمونه هایی از این پهپاد استفاده می شود ساخت صنایع هوایی اسرائیل بوده که شامل یک دوربین حرارتی جلو نگر، دوربین فیلمبرداری دید در روز و نشانه گذار لیزری است. ارابه فرود این پهپاد شامل سه چرخ است، یک چرخ زیر دماغه و در چرخ اصلی زیر بدنه. عملیات فرود پهپاد شدو با کمک سامانه فرود تاکتیکی خودکار مدیریت شده و پس از فرود یک قلاب باعث توقف آن در مسافتی کمتر از 52 متر می شود.

پهپاد RQ-7 اخیرا با سامانه الکترواپتیکی مدل WESCAM 11SST مجهز شده است. این حسگر 7 تصویر ویدئویی در ثانیه را دریافت کرده و به سرعت در اختیار مرکز فرماندهی قرار می دهد. با کمک این سامانه می توان از ارتفاع 4000 متری فضایی به مساحت 300 کیلومتر مربع را در ظرف تنها یک ساعت پوشش داده و تصاویری بسیار با کیفیت از آن تهیه کرد.

از دیگر سامانه های قابل نصب بر روی "Shadow " دوربین های مخصوص عملیات در روز با توان زوم 14 برابر است که به این پهپاد کمک می کند پس از شناسایی اهداف و زوم بر روی آنها بحث هدف گیری و ارائه مختصات به واحدهای تهاجمی را نیز به انجام برساند.

پهپاد RQ-7 از یک موتور مدل " UEL AR 741 " نیرو می گیرد که توانی در حدود 28.3 کیلو وات را برای آن فراهم کرده و آن را قادر می سازد تا با سرعت 148 کیلومتر در ساعت تا ارتفاع 4500 متری پرواز کند. برد این سامانه در حدود 100 کیلومتر و توان ماندگاری در حدود 6 تا 9 ساعت را بر روی منطقه مورد نظر دارد. البته در مدل " 600 " با افزایش دهانه بال و قدرت موتور توان ماندگاری و سرعت این پهپاد افزایش پیدا کرده است. در این مدل ماندگاری در آسمان به 12 الی 14 ساعت رسیده و می توان با مسافتی در حدود 200 کیلومتر را با آن پوشش داد.


برای به پرواز درآوردن این پهپاد نیز از یک سامانه پرتاب هیدرولیکی که بر روی چرخ قرار دارد استفاده می شود. این سامانه پهپاد را با سرعت 350 تا 400 متر در دقیقه پرتاب می کند و سپس پس از فعال شدن موتور این سامانه به پرواز می پردازد. برای فرود نیز " RQ-7 " می تواند بر روی باندی به طول 95 متر فرود بیاید و یا با نصب قلاب هایی بر روی بدنه آن این پهپاد را در آسمان به وسیله کابلهای گیرنده متوقف کرد.

پهپاد RQ-7 اصولا یک پرنده بی سرنشین شناسایی به حساب می آید که قابلیت حمل تسلیحات را ندارد. اما اخیرا گزارش هایی در فضای مجازی منتشر شده است که نشان از علاقه نیروهای مسلح آمریکا به مسلح کردن این پهپاد دارد.

این پهپاد در ماه جولای سال 2007 به رکورد 200هزار ساعت پرواز رسید که رکورد قبلی آن که 100هزار ساعت در 13 ماه بود را دو برابر می کرد. در ماه آوریل سال 2008 شدو به رکورد 300هزار ساعت پرواز رسید و در ماه می سال 2010 ساعات پروازی آن به بیش از 500هزار ساعت رسید. این نشاندهنده میزان اهمیت شدو در مأموریت های تاکتیکی آمریکا در این مدت و میزان اعتماد و ارزش سامانه های آن است.

در 6 آگوست سال 2012 اعلام شد این پهپاد رکورد 750هزار ساعت پرواز و 173هزار مأموریت رزمی را به جای گذاشته است.

نمونه B آن که از سال 2004 تولید شد (بنا بر اعلام برخی رسانه های غربی این مدل، در اختیار ایران قرار دارد) دارای بال های بزرگتر با دهانه بال 4.3 متر است که نه تنها از لحاظ آیرودینامیک مداومت بیشتری داشته بلکه امکان حمل سوخت بیشتری تا 44 لیتر را برای رسیدن به مداومت پروازی 6 ساعت فراهم آوردند. همچنین میزان محموله قابل حمل آن به 45 کیلوگرم افزایش یافت.

همچنین در نمونه ای از "شدو"، سامانه های اویونیک هم ارتقاء یافتند و دستگاه های رله مخابراتی هم در بال های آن نصب شد تا این پهپاد نقش سامانه هوایی رله مخابراتی را هم بین نیروهای زمینی و مراکز فرماندهی ایفا کند. در ادامه موتور این پهپاد نیز بهسازی شد و در نمونه هایی از موتورهای دیگری هم استفاده شد و نمونه هایی از این پهپاد با دهانه بال 6.1 متر به مداومت پروازی 9 ساعت می رسند.

یکی از سامانه های جانبی آزمایش شده روی نموه های از این پهپاد یک جمر است که می تواند محوطه ای 4*4 کیلومتری را تحت تأثیر قرار دهد.


از نکات جالب توجه رقابت شرکت های بزرگی مانند لاکهید مارتین، جنرال دینامیکز و ریتئون برای ساخت تسلیحات قابل حمل توسط پهپاد "شدو" است که مورد توجه ارتش آمریکا قرار دارد. تعدادی جایگاه حمل بار خارجی برای آن در نظر گرفته شده که میتواند تسلیحاتی نظیر پرتابه های هدایت شونده کالیبر 81 میلیمتری و یا بسته های امدادی برای رها کردن برای سربازان روی زمین را حمل کند.

برای این پهپاد طرح های توسعه ای دیگری هم وجود دارد که در حال پیگیری است. این نشان دهنده این مطلب است که شدو پهپاد مهم و ارزشمندی برای آمریکایی ها محسوب می شود زیرا هم به طور گسترده آن را به کار گرفته اند و هم به دنبال توسعه نمونه های مختلف آن هستند.

سرعت بیشینه نمونه های سری200 این پهپاد بالغ بر 204 کیلومتر برساعت و سرعت پیمایشی آنها 130 کیلومتر بر ساعت بوده و به برد 109 کیلومتر دست می یابند. سقف پرواز این نمونه ها در حدود 4570 متر با حفظ خط دید مستقیم ارتباطی است.

به گفته فرمانده نیروی هوافضای سپاه، پهپاد "شدو" نیز در اختیار ایران است. در بین پهپاد های ایرانی نمونه سهند که پیش از این در سلسله گزارش های مربوط به پهپادهای تولید شده در کشورمان به آن پرداخته بودیم شباهت قابل توجهی به شدو دارد.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 7

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

چند سالی است که با عملیاتی شدن سامانه "هد هد" در نیروهای مسلح کشورمان، تمامی منطقه خلیج فارس، تنگه هرمز و دریای عمان زیر پوشش آنلاین پرنده های بدون سرنشین ایرانی در تمام مدت شبانه روز قرار دارند و ثمره این نظارت دقیق در تامین هرچه بیشتر امنیت و منافع جمهوری اسلامی ایران کاملا عیان است.

اما اهمیت و ضرورت به روزرسانی و ارتقاء اجزای مختلف این سامانه، متخصصان دفاعی و دانشگاهی ایران را بر آن داشته تا زیرسامانه های "هد هد" اعم از هواگردها و دوربین های نصب شده روی آن را بهینه سازی کنند و اکنون متخصصان کشورمان موفق به ساخت دوربین های تصویربرداری دیجیتال جدید با قدرت تفکیک بالا شده اند که در پهپادهای شناسایی از جمله سامانه "هد هد" مورد استفاده قرار می گیرد.

با توجه به نقش گسترده و رو به رشد پهپادها هم در عملیات های شناسایی، جستجو و مراقبت هوایی نظامی و هم غیر نظامی تنوع محموله های تصویربرداری آنها نیز افزایش یافته است.

برای مأموریت های مراقبتی دوربین های نصب شده روی یک سکوی پایدار شده 2 درجه آزادی مجهز به دوربین های فیلمبرداری به کار می رود ولی برای تصویربرداری، دوربین های جلونگر و پائین نگر، مزیت های خاص خود را دارند.

با توجه به خطرهای یک عملیات هوایی چه برای هواپیماهای سرنشین دار و چه بدون سرنشین هرچه تعداد عبور و زمان گشت زنی برای گرفتن تصاویر با تفکیک کافی از یک منطقه خاص کمتر باشد اهمیت دارد. بنابراین تلاش برای ساخت دوربین هایی با تفکیک و زاویه دید و کارایی بیشتر ضمن حفظ وزن سابق یا حتی کاهش آن از چالش های پژوهشی این عرصه است.

در این گزارش به معرفی سه نمونه از دوربین های با قدرت تفکیک بالا می پردازیم که برای عکسبرداری هوایی دیجیتال با قابلیت نصب روی پهپادهای کشورمان ساخته شده اند.

ساعد-3

ساعد-3 یک سامانه عکسبرداری دیجیتال هوایی با خروجی ویدئویی برای مشاهده تصویر و عکسبرداری در موقعیت دلخواه است. این سامانه قابلیتهای عکسبرداری به صورت خودکار و دستی، روشن و خاموش شدن سامانه در صورت نیاز، بازیافت تصاویر هوایی گرفته شده بدون نیاز به خارج کردن دوربین از محفظه، ذخیره سازی در کارت های حافظه CF با ظرفیت 4 و8 گیگابایت و امکان عکسبرداری در شرایط محیطی مختلف به جهت بازدهی گسترده حساسیت حسگر(ISO) را دارد.

این سامانه دارای یک دوربین 21 مگاپیکسل بوده که ابعاد هر پیکسل 6.2*6.2 میکرومتر با نسبت تصویر 3:2 بوده و حجم فایل خام هر عکس آن حدود 25 مگابایت است، بنابراین بیشینه تعداد تصاویر قابل ذخیره 320 عدد برای کارت حافظه 8 گیگ خواهد بود.


فاصله زمانی عکسبرداری این سامانه در حالت خودکار 4 الی 8 ثانیه و زاویه دید افقی آن 24 درجه(لنز 80) یا 40 درجه(لنز 50) است. سامانه ساعد-3 حدود 3.5 کیلوگرم جرم داشته، ابعاد آن 120*200*240 میلیمتر است که آن را برای نصب روی پهپادهایی در رده مهاجر-2 مناسب کرده.

ساعد-4

این سامانه نیز برای عکسبرداری دیجیتال هوایی ساخته شده و محموله آن شامل یک دوربین اندازه متوسط دیجیتال و با قدرت تفکیک فوق العاده و همچنین یک دوربین فیلمبرداری پائین نگر است. پردازش و استخراج اطلاعات از تصاویر بازیافت شده توسط نرم افزارهای پردازش تصویر مخصوص این سامانه انجام می پذیرد. این سامانه به صورت تاکتیکی طراحی شده و به راحتی آماده نصب و بهره برداری می شود.

امکان کنترل و خاموش و روشن شدن سامانه در صورت نیاز و امکان عکسبرداری خودکار از قابلیت های دیگر ساعد-4 است.

همراستا با محدوده دید دوربین عکسبرداری، یک دوربین ویدئویی پائین نگر به عنوان ویزور با قابلیت Z/W پیوسته نصب گردیده است و فرامین کاربر بر روی تصویر ویدئویی حک می گردد.

مشخصات فنی بخش عکسبردای سامانه شامل حسگر 39 مگاپیکسل با ابعاد هر پیکسل 6.8*6.8 میکرومتر، نسبت تصویر 4:3، حجم فایل خام هر عکس حدود 40 مگابایت و حداکثر تعداد تصاویر قابل ذخیره 40 فریم برای کارت 16 گیگ است.


فاصله زمانی عکسبرداری خودکار 3 الی 10 ثانیه، فاصله کانونی 50 یا 80 میلیمتر و زاویه دید افقی 34 درجه با لنز 80 یا 43 درجه با لنز 50 بوده و جرم این سامانه 4 کیلوگرم با پایه برای نصب و با ابعاد 155*265*160 میلیمتر است.

دوربین ویزور سامانه نیز دارای توان بزرگنمایی اپتیکی 10 برابر با قدرت تفکیک افقیTVL 530 و زاویه دید افقی 4.6 درجه زاویه بسته و 46 درجه زاویه باز است.

مشکات-1

سامانه عکسبرداری هوایی مشکات برای تولید تصاویر عریض(Panoramic) توسعه یافته است که جهت عملیات شناسایی یک منطقه گسترده مورد استفاده قرار می گیرد. به کمک این سامانه هواپیما با یک بار گذر از روی منطقه هدف، با انجام هر بار عکسبرداری، تصویری به دست می آید که عرض آن 3 برابر طول(در جهت حرکت هواپیما) و با دید افق تا افق 110 درجه خواهد بود.

این سامانه متشکل از یک دوربین عکسبرداری جاروب خطی دیجیتالی بسیار پیشرفته با قدرت تفکیک فوق العاده به همراه یک دوربین ویدئویی پائین نگر(DLTV) جهت دید متناظر همزمان است. عکس های گرفته شده توسط این سامانه بر روی هارد نیمه هادی مقاوم در برابر شوک، ذخیره می گردد و پس از فرود پرنده، پردازش و استخراج اطلاعات از تصاویر بازیافت شده توسط نرم افزارهای پردازش تصویر مخصوص این سامانه انجام می پذیرد.

از توانمندی های این سامانه می توان به امکان عکسبرداری تک فریم یا پی در پی خودکار با فاصله زمانی متناسب اشاره نمود به طوری که بدون هیچ گونه فاصله، تصاویر دارای پوشش مشترک طولی مناسب خواهند بود.

از مشخصات فنی دوربین این سامانه هم باید به تعداد پیکسل 160 مگاپیکسل(7500*21250 پیکسل) با حجم فایل خام هر عک 307 یا 922 مگابایت (بسته به نوع تصویر) اشاره کرد.


سرعت انتقال اطلاعات دوربین به رایانه صنعتی در این سامانه با انتقال از طریق شبکه محلی LAN با سرعت 1000 مگابایت بر ثانیه است. ابعاد حسگر موجود در سامانه مشکات-1 برابر 160*170 میلیمتر، فاصله کانونی 90 میلیمتر، زاویه دید 104.33 درجه در عرض و 37 درجه در طول و جرم 12 کیلو گرم است.

مشخصات فنی دوربین ویزور سامانه نیز شامل توان بزرگنمایی اپتیکی 10 برابر، قدرت تفکیک افقی 530، زاویه دید افقی 4.6 درجه زاویه بسته و 46 درجه زاویه باز است.

عکس های هوایی این سامانه ها برای استخراج جزئیات موجود در منطقه مد نظر مناسب بوده و توان شناسایی پهپادهای کشورمان را به میزان قابل توجهی ارتقاء می دهند. ضمن اینکه برخی نمونه های آن از نظر وزن و حجم، قابلیت نصب روی پهپادهای تولید شده و در حال خدمت عملیاتی را دارند و از این بابت به کاهش هزینه های کلی می انجامند.

هر چند قدرت تفکیک این دوربین ها برای ارتفاعات پروازی پهپادهای کشورمان که عموماً در رده زیر 12 کیلومتر هستند مناسب است اما نشان دهنده روند رو به رشد کشورمان در این زمینه و حرکت به سوی دوربین های با قدرت تفکیک بالا جهت استفاده در ماهواره های تصویربرداری با کاربردهای شناسایی بوده که البته در برخی زمینه ها فناوری های پیچیده تری هم دارند.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 9

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

شرایط پزشکی قبولی دردانشکده ی خلبانی

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 7

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

Amx international amx یک هواپیمای پشتیبانی زمینی ساخته شرکت Amx international است که تا سال 1999 ساخته شد. این هواپیما حاصل مشارکت برزیل بین برزیل و ابتالیا برای ساخت یک هواپیمای تهاجمی است.

طراحی و تکامل

در سال 1977نیروی هوایی ایتالیا درخواستی برای هواپیمای تهاجمی صادر کرد تا جایگزین هواپیماهای قدیمی اش شود. در جولای 1981 دولت ایتالیا و برزیل موافقت نامه ی همکاری را برای ساخت هواپیما امضاء کردند.شرکت امرائر نیز برای همکاری دعوت شد. و برنامه ساخت 187 فروند برای ایتالیا و 100 فروند برای برزیل ریخته شد.
نتیجه ساخت هواپیمای Amx شد که با موتور roll_royes spey turbofan پرواز میکرد و توان استفاده از موشک های هوا به هوایی چون Aim_9 sidewinder و Maa_1piranha را داشت. این هواپیما با یک توپ 20 میلیمتری M_61 vulcan نیز مسلح میشد اما بخاطر اجازه ندادن آمریکا به فروش M_61 به برزیل هواپیماهای برزیلی با دو توپ 30 میلیمتری Defa 554 revolver cannons مجهز شدن.

عملیات ها

تا سال 2009 چهار فروند Amx در افغانستان حضور داشتند.
در سال 2011 در بمباران لیبی توسط ناتو Amx به همراه تورنادوها 556 بمب و موشک روی اهداف فرو ریختند.
Amx ها در کوزوو نبز 252 پرواز عملیاتی انجام دادند.

کاربران

نیروی هوایی برزیل_نیروی هوایی ایتالیا

ویژگیها

خدمه: 1 نفر
طول: 13/23
وزن خالی: 6700 کیلو گرم
وزن با تسلیحات:10750 کیلوگرم
مخزن سوخت داخلی:3555 لیتر
مخزن سوخت خارجی:2000 لیتر

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 26

|

تعداد امتیازدهندگان : 7

|

مجموع امتیاز : 7

Be-200 ، هواپيمائي است چند منظوره، دوزيست (آبي-خاكي) كه توسط شركت هواپيما سازي بريف با همكاري مشترك ايركوت ساخته شده. اساس طراحي Be-200 به منظور اطفاء حريق جنگلها از طريق مايعات ضد آتش ميباشد.

اين هواپيما قابليت انجام :
....اطفاء حريق هاي كوچك و يا حريق هائي كه تازه شروع به گسترش نموده.
....توقف و جلوگيري از گسترش حريق هاي بزرگ از طريق ريختن مايعات شيميائي ضد حريق
....رساندن افراد آتش نشان و وسائل اطفاء حريق در منطقه از پيش تعيين شده و بازگشت به پايگاه

Be-200 مجهز به سيستمهاي پروازي ، ناوبري و ارتباطي است كه اين امكان را ميدهد تا در هرگونه شرايط جوي، در شب و روز به عمليات بپردازد. اين هواپيما مجهز به سيستم آويونيك ARIA-200 ميباشد كه براي ICAO category III مورد نياز است. اين سيستم با همكاري مشترك روسيه و آمريكا ساخته شده (ARIA JV آمريكا و NIIAO روسيه). روسها در طراحي BE-200 از تجربيات به كاررفته در A-40 ، آلباتروس كه 148 ركورد برجاي گذاشته بود استفاده كردند. (توضيح )

اولين پرواز Be-200 در 24 سپتامبر 1998 از فرودگاه مجتمع هوائي ايركوتسك و اولين پرواز Be-200از روي آب در 10 سپتامبر 1999 در Taganrog صورت پذيرفت. وزارت موقعيتهاي اضطراري روسيه (MChS) اولين مشتري براي اين هواپيماي بسيار توانمند بود. اين وزارت خانه سفارش 7 فروند Be-200 ChS را به منظور : اطفاء حريق، جستجو، نجات، آمبولانس هوائي و حمل بار را به كارخانه سازنده آن داده بود. دومين Be-200 در تاريخ 27 آگوست 2002 از فرودگاه مجتمع هوائي ايركوتسك به پرواز درامد ، اين مدل مجهز به وسايل مورد درخواست وزارت موقعيتهاي اضطراري روسيه بود (Be-200ChS ).

Be-200 درنمايشگاه بين المللي هواپيمائي فرانسه نمايش خيره كننده اي داشت. در سال 2001 در بخشي از برنامه مربوط به بازاريابي، Be-200 در دو نمايشگاه هوائي بزرگ ( مالزي- كره جنوبي) شركت كرد. كل مسير پرواز شامل 22391 كيلومتر و فرود در 14 شهر در 8 كشور ميشد. در سال 2002 ، Be-200 قابليتهاي بالاي فني خود را در نمايشگاههاي هوائي فرانسه و يونان به نمايش گذاشت، اين برنامه شامل 15 پرواز از روي زمين، 8 پرواز از روي آب و 7600 كيلومتر پرواز در اروپا ميشد. در خلال اين نمايشها علاقمندي زيادي براي دريافت نمونه هاي اطفاء حريق و مسافربري از ساير خطوط هواپيمائي اعلام گرديد. در سال 2007 اندونزي علاقمندي خود را براي دريافت دو فروند Be-200 اعلام نمود.


بريف مدعيست كه Be-200 بهترين هواپيماي حال حاضر جهان در نقش مهار آتش ميباشد. Be-200 داراي ظرفيت حدود 12 متر مكعب آب در مخازن مركزي در زير كف كابين به علاوه شش مخزن در كابين براي 1.2 متر مكعب مايعات شيميائي، چهار ملاقه جمع شونده قادر به برداشتن آب در درياهائي با امواجي به بلندي بيش از 2 متراست.

دفتر طراحي پروگرس و موتور سيچ با همكاري همديگر طراحي و ساخت موتور ويژه دريائي و ضد خوردگي D-436 را براي Be-200 به انجام رساندند. البته مدل ضد زيردريائي مجهز به سيستمهاي كشف و شناسائي هدف Sea Dragon موجود است كه اطلاعات زيادي از آن در دسترس نيست.

مقدورات و امكانات مدل پايه:
حداكثر وزن در هنگام take-off: 37200 كيلوگرم
حداكثر مقدار آب قابل حمل: 12 تن
موتور: 2 دستگاه D-436TP مستقر در بالاي ريشه بالها
قدرت موتورها هنگام برخاستن: 7500×2 كيلوگرم
قدرت موتورها هنگام گشت زني: 1500×2 كيلوگرم
حداكثر ارتفاع پرواز: 8000 متر
حداكثر سرعت گشت زني: 710 كيلومتر بر ساعت
حداكثر سرعت فرود: 185 كيلومتر بر ساعت
ميانگين مصرف سوخت در طي 1 ساعت پرواز: 1500 كيلوگرم
مسافت برخاست بر روي آب: 1000 متر
مسافت برخاست بر روي زمين: 700 متر
مسافت فرود بر روي آب: 1300 متر
مسافت فرود برروي زمين: 1050 متر
سرعت در هنگام آبگيري: 160 تا 190 كيلومتر بر ساعت


نمونه هاي ساخته شده از Be-200:
....مدل اطفاء حريق (نمونه اصلي و پايه)
....مدل ترابري
....مدل مسافربري (Be-210)
....مدل جستجو و نجات
....مدل آمبولانس

مدل ترابري: برد اين نمونه با 6.5 تن بار و 1 ساعت سوخت 1250 كيلومتر است


مدل مسافربري Be-210:
كادر پرواز:2 نفر
خدمه: 2 نفر
تعدا مسافر: 72 نفر
پهناي صندلي: 750 ميليمتر
برد: 1850 كيلومتر




مدل جستجو و نجات: قادر به گشت زني 200 مايل در طي 6 ساعت است و داراي قايقهاي بادي و وسايل تصويري و اپتيكي براي جستجو ميباشد. اين مدل قادر به حمل 45 مسافر است.


مدل آمبولانس: در اين مدل، Be-200 قادر است تا 40 مجروح را با برانكارد به همراه كادر مراقبتي حمل نمايد. مدل آمبولانس داراي امكانات مراقبتي مناسبي ميباشد.




(توضيح ) :


آلباتروس يا همان Be-42 كه طرح Be-200 از روي آن الهام گرفته شده است. شباهتهاي بسياري بين اين دو مدل وجود دارد، از جمله مهمترين تفاوتهاي ظاهري آنها به غير از ابعاد كوچكتر Be-200، در شناورهاي تغيير مكان يافته Be-200 از نوك بال (در آلباتروس) به سمت داخل بال است. آلباتروس داراي بدنه اي تمام فلزي با بالهائي با زاويه anhedral ميباشد. آلباتروس 148 ركورد جهاني را برجاي گذاشته و بزرگترين هواپيماي آبي-خاكي دنياست و بيشتر بر پايه يك هواپيماي دوزيست نظامي طراحي شده است.

قابل ذكر است كه بريف در حال طراحي بزرگترين هواپيماي دنيا به نام Be-2500 ميباشد كه اگر منايع مالي آن تامين گردد شاهكاري ديگر در صنايع هوائي روسيه خواهد بود.


Be-2500 پرنده اي با قابليتهاي يك جت با امكان صعود به ارتفاع بالا و يك اكرانوپلان است !! (تركيب جت معمولي+ اكرانوپلان)
فاصله دو نوك بال آن به 156 متر و وزن برخاست ان به 2500000 كيلوگرم ميرسد !!

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 17

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

موشک هدایت شونده ناگ NAG MISSLE

طرح:برنامه ریزی وطراحی یک موشک هدایت شونده به نام ناگ {در سانسکریت به معنی کبری}
ناگ نسل سوم موشکهای هدایت شونده {شلیک کن فراموش کن}
این طرح یکی از 5 طرحی هست که سازمان دفاع هند بر رویه ان تحقیقاتی انجام داد که در پایان به این نتیجه رسیدند میتواند طرحی به مفید و کارا باشد تحقیقات بر روی این طرح توسط{(DRDO: Defence Research and Development Organisation انجام گرفت که این شرکت برای این طررح در حدود 54.3 میلیون هزینه کرد
=========================
ویژگی های فنی

در ابتدا تصمیم گرفته شد که موشک ناگ توسط 3 سیستم هدایت شود
1-روش سیمی
2-روش مادون قرمز
3-روش امواج لیزری{MMW}

DRDO در ابتدا روش سیمی رو برای ان نصب و امتحان کرد وبعد از ان دو روش IIRو MMWبر روی ناگ تعبیه شدن ولی در حال حاضر به جز ان 3 روش یه روش تصویر برداری هم هدایت میشود .سیستم مادون قرمز ان یک جستجوگر فعال دارد که برخورد به هدف رو تضمین میکند این جستجوگر درقسمت جلو موشک تعبیه شده است.
یکی از مزاید ناگ این هست که اگر 3 سیستم موفق هدایت ناگ به سمت هدف نشدند در پارت اخر سیستم هدایت تصویری با استفاده ار دوربین های تصویری CCD موشک رو به سمت هدف هدایت میکند که در این روش هدف شاید راهی برای جم {منحرف}کردن موشک نداشته باشد و موشک میتواند هدف رو شکار کند.این موشک دایره خطای در حدود 0.9 متر دارد
هدایت این موشک به این گونه هست که اول در جهت هدف شلیک میشود و سپس بر روی ان هدف قفل میکند و جهت را هدف رو به موشک منتقل میکنند
وزن این موشک در حدود 42 کیلوگرم است و این قابلیت رو دارد که تا حدود 4 تا 5 کیلومتر هدف رو شکار کند {البته اگر موشک از سطح زمین شلیک شود و و اگر موشک در ارتفاع ویا توسط هلی کوپتر شلیک شود برد ان افزایش چشم گیر پیدا میکند} جنس بدنه ناگ از فایبر گلاس هست که این امر باعث میشود که موشک امواج راداری رو کمتر بازتاب کند و کمتر توسط رادار دشمن شناسایی شود . لازم به ذکر است نیروی پیشرانه این موشک میتواند این موشک رو تمام شرایط اب و هوای به خوبی هدایت کند و خلا لی در ان وارد نشود بیشتر موشکها پس از شلیک شعله بزرگی به دنبال خود دارند که این امر باعث میشود موشک به راحتی دید شود حتی چشم غیر مسلح به راحتی ولی در ناگ به جایه یک خروجی از چند خروجی استفاده میشود که شعله کمتر شود و اگر این ستون اتش هم قابل رویت باشد در ثانیه اول است به علاوه یک پوستر تقویت کننده به ان اضافه شده است که از افتسرعت تا 90%جلوگیری میکند واین بوستر تقریبا کوچک هم است که جایی کمی هم میگیرد موتور ناک دارای دو موتور است مبتنی بر سوخت نیترات سدیم که همین سوخت دود کمی تولید میکند که این موتور راکتی 10 سال توسط این سازمان درحتی شرایط STAND BYضمانت شده است
سرعت ناگ در حدود 230 متر بر ثانیه است وزن کلاهک ان در حدود 8 کیلو است ماده منفجر تقویت شده ای برای انهدام بهتر زره ها.
برای استفاده از ناگ از 2 روش بهره میبرند
=================================
-خودروی زرهی NAMICA 2- بالگرد HELINA

در موشک ناگ این قابلیت هست که به یک پیکر بندی بر روی یه بالگرد بر روی ان نصب شود.
این نسخه میتواند به عنوان هلی کوپتر ناگ شناخته شود که دارای 8 موشک با 2 پرتاب گر 4 تای هست که در دو طرف هلی کوپتر نصب میشود در HELINA ناگ توسط قفل لیزری .مادون قرمز و هدایت تصویری هدایت میشود.
در خودروی زرهی NAMICA یک سیستم هدایت بصری وقفل جداگانه به جز موشک تعبیه شده که بر امر هدایت این موشک تاثیر مثبت دارد که این هدایت بصری میتواند در شناسایی اهداف به اپراتور شلیک موشک کمک کند بخصوص در بردهای بلند برد این هدایت چشمی در حدود 3 کیلومتر است.
به همین منوال یک سیستم قفل و شناسایی اهداف در HELINA تعبیه شده که برد ان در روز به 7 کیلومتر و در شب به 6 کیلومتر میرسد که به منوال NAMICA اول هدف به طور کامل شناسایی و به سمت ان شلیک میشود و در فاز نهایی بر روی هدف قفل میشود در این سیستم شناسایی 100% که هدف شناسایی شد موشک شلیک میشود و قفل اول توسط سیستم خود هلینا است که قفل میشود دوم توسط سیستم موشک که اگر قفل شکسته شد قفل خود موشک کارگر باشد
===================================


نمونه پیشرفته
DRDO به جز نمونه زمینی و HLINA در حال توسعه{HAL Light Combat Helicopter HAL{
HAL بالگرد سبک موشک انداز به کمک شرکت هوانردی هندوستان درست شده است در این بالگرد 4 موشک ناگ تعبیه شده است این بالگر د در واقع چند منظوره هست هم برای جابه جایی نیروها و و هم تهاجمی است در این هلی کوپتر که در واقع ساختاری جداگانه از HELINA برای استفاده از ناگ است از سیستم های IIR بر روی خود بالگرد تعبیه نشده است تعداد موشک ها به نصف تقلیل پیدا کرده ازمایشهای بر روی این بالگرد از 2010 شروع شده است که توانستند در همان سال ازمایشهای حمله به اهداف زمینی رو با موفقیت پشت سر گذراند در این بالگرد هم مانند HELINA اول موشک شلیک میشود سپس بر رویه هدف قفل میشود که کلا از مانور پذیری بالای موشک است که سریع تغییر مسیر میدهد در نمونهای هوایی که از ناگ استفاده میشوند به طور کل توانسته اند بر رو تا 7 کیلومتر افزایش دهند و در توضیح این مسئله باید گفت در ارتفاع 5 متری از سطح زمین که این موشک شلیک شود تا 7 کیلومتر بردش افزایش پیدا میکند حتی اگر ان را در یک برجک به ارتفاع 5 متر شلیک کرد خبرهای هم پخش شده که که در نمونه های که در حال تکمیل هستند ولی خبری موثق از ان موجود نیست توانسته اند تا 10 کیلومتر برد رو افزایش دهند و اگر این خبر تایید شود به دوربرد ترین موشک ضد تانک دنیا تبدیل میشود.....
NAMICAاین زره پوش ویرانگر که برای ارتش هند درست شده است همان نمونه از روی زره پوش BMP2{ICV} هست البته به نطر خودم و خیلی های دیگر این زره پوش قابلیت تصویر سازی در شب رو دارد و به این دلیل این زره پوش برای NAMICAانتخاب شده زیرا درشب هم میتواند بهترین شکار را داشته باشد این زره پوش میتواند 4.5 تن بار حمل کند 7 کیلومتر در اب حرکت کند 8 تا موشک در حالت اماده باش شلیک داشته باشد و 12 تا موشک دیگر با خود حمل کند که بر طبق یک ازمایشهای میتواند 155 کیلومتر هم درمیدان جنگ رو براحتی پوشش عملیاتی داشته باشد
========================================


وضعیت

ناگ ازمایش های پایانی خود را در 16/6/2010به پایان رساند و به ارتش هند پیوست لازم به ذکر است اولین ازمایش موفقیت امیز ناگ در 8 اوت2008 انجام گرفت این تست اولیه در ایالت راجستان در سازمان دفاعی ارتش هند انجام گرفت که با انجام این تست نظر همه رو به خود جلب کرد که همگی بر ادامه این طرح صحه گذاشتند پس از انجام این طرح ارتش هند مطالعه بر روی این موشک را شروع کرد که از چه راههای میتواند از این موشک استفاده کند که تصمیم به ساخت NAMICA &HELINAگرفته شد البته ازمایشهای بر رویه HALکمی بعدتر از ان شروع شد ولی بیشتر تلاشهای هند برای استفاده از ان در اسمان صورت گرفت به همین دلیل بر روی HELINA سرمایه گذاری بیشتر شد.....

از 16/6/2010 تا 3 سال بعد صنایع نظامی هند ملزم به ساختن13NAMICA&443 شده است اولین طرح های این موشک از نوامبر 2009 به صنایع نطامی هند برای فراهم کردن شرایط ساخت انتقال داده شد ولی صنایع نظامی و ارتش هند در این تاریخ طرحی که از DRDO برای ساخت به انها انتقال داده شده بود را در مورد کلاهک موشک رو رد کردن این رد کردن طرح به دلیل ضعیف بودن کلاهک HEAT این موشک بود بنابراین تصمیم بر قوی کردن این کلاهک گرفتن.....
در زمستان سال 2009 در اب و هوای سرد شمال هند این موشک مورد بررس قرار گرفت که به گفته ارتش هند در اب و هوای سرد برد این موشک دچار تقلیل شده است وای به موفقیت توانست تا 3.3 کیلومتر رو در برف مورد اصابت قرار دهد البته همین برد هم توانست رضایت زنرال های هندی رو کسب کندو در همین حالت و اب هوا توانست تا 3.1 کیلومتر مرود اصابت قرار دهد
بعد از این توضیحات داده شده لازم به ذکر است که در زمستان 2009 همه از کارکرد این موشک خوشحال بودند و تصمیم گرفته شد که در تابستان سال بعد ساخته شود و در این مدت فقط تستهای نهایی جهت ایب ومانور دهی موشک انجام گرفته است به خصوص تست کنترل IIR و هدایت تصویری که این دو روش هدایت توسط هند بیشتر مورد استفاده قرار میگیرد...
در ژانویه 2010 این موشک توانست یک تانک تی 55 که ارتقا هم داده شده بود در برد4.300متری که در حال حرکت بود رد منهدم کند که در این تست از دو روش هدایت تصویری و مادون قرمز استفاده شده اپراتور های شلیک این موشک از سیستم شلیک کن فراموش کن این موشگ بسیار راضی هستند و لازم به ذکر است سیستم مادون قرمز ان در هر شرایطی به خوبی کار کرده است ولی با اینکه عملکرد خوبی دارد سیستم مادون قرمز هدایت تصویری و لیزری به ان اضافه شده است
پرتاب کننده این موشک دارای بهترین طراحی هست که سیستمهای که ان رو به موشک مرتبط میکند از بهترین وسایل ساخته شده اند تا بتواند در هر شرایطی بهترین عملکرد رو داشته باشد وای یکی از عیب های ناگ این هست تا به امروز توسط انسان شلیک نشده است در اول ناگ رو بر روی زره پوش و هلی کوپتر فرض کرده بودند ولی در جولای 2010 ازمایشهای اولیه برای لانچ این موشک توسط فرد صورت گرفت.....
شرکت سازنده میتواند سالی 100 موشک ناگ تولید کند که این موشک تا سال 2013 با ضد تانک های دیگر ارتش هند جایگزین میشوند
{ارتش هند از موشک9M113 .KONKUS& MILAN استفاده میکند موشک 9M113ساخته شده توسط جماهیر شوروی در سال 1974 وموشک میلان ساخته شده توسط فرانسه 1972 است که هر دو موشک توسط کمپانی BHART DYMAMIC هند ساخته میشوند گفته میشود میشود در نمایشگاه ابوطبی 2008 یک کشور نظر مثبتی درباره ناگ داشته است در 2011 اولین محموله ناگ به ارتش هند تحویل داده شد ارتش هند 443 عدد دیگر از این موشک رو به ارزش60.6 میلیون دلار سفارش داده است
 

بالگرد HAL

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 17

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

پروژه جنگنده "شفق" پس از فرمان مقام معظم رهبری مبنی بر جهاد خودکفایی توسط وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران سرمایهگذاری و به همت دانشگاه صنعتی مالک اشتر طراحی شد؛ ویژگی رادارگریزی در طراحی این هواپیما بسیار مورد توجه طراحان آن بوده زیرا بدنه شفق از مواد جاذب امواج راداری ساخته شده که توانایی ایجاد RCS کمتر از یک متر مربع را به جنگنده میدهد.


هواپیمای بومی "شفق" نخستین هواپیمای رادار گریز ساخت جمهوری اسلامی ایران است که در سال 1386 به ناوگان نیروی هوایی كشور پيوست.
جمهوری اسلامی ایران به ترتیب پس از کشورهای فرانسه، آمریکا و چین چهارمين کشوری است که جنگنده رادارگریز دارد و "شفق" باقدرت استتار راداری 92% سومین جنگنده ضد رادار دنیا از لحاظ استتار محسوب میشود.
هواپیمای شفق در ابتدا برای آموزش خلبانان طراحی شد ولی پس از مدتی تصمیمها بر اين مبنا قرار گرفت كه نوع جنگنده آن نیز تولید شود.این جنگنده اکنون در سه نوع آموزشی دو نفره، جنگنده دو نفره و جنگنده یک نفره طراحی شده است.
پروژه شفق پس از فرمان مقام معظم رهبری مبنی بر جهاد خودکفایی توسط وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح جمهوری اسلامی كشورمان سرمایهگذاری و به همت مجتمع دانشگاهی هوایی(Aviation University Complex) که زیر مجموعهای از دانشگاه صنعتی مالک اشتر است، طراحی شد.
آزمایشات این پروژه با همکاری دو گروه کارشناس و طراح از ایران و روسیه (20 کارشناس طراحی کارخانجات میکویان و سوخو) به صورت کاملا سری در یک پایگاه دور افتاده در نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ايران انجام گرفت.
اولین معرفی جنگنده شفق در سال ۲۰۰۲ و در نمایشگاه صنایع هوایی ایران اتفاق افتاد که در آن نمایشگاه یک نمونه از این هواپیما در ابعاد واقعی به نمایش گذاشته شده بود.
در سال ۲۰۰۴ نیز سیمای جمهوری اسلامی ایران فیلمی از یک نمونه در ابعاد واقعی از این هواپیما نشان داد. در این نمونه تغییراتی نسبت به یاک-۱۳۰ دیده میشد که احتمال رسیدن به سرعت مافوق صوت را برای این هواپیما مطرح میکرد.
بنا به برخی اظهارات طراحی نمونه بعدی شفق که شامل بسیاری از اصلاحات در قسمت بالها، دهانه خروجی موتور و همچنین سیستمهای راداری پیشرفتهتر است در سال ۱۳۸۷ به ناوگان هوایی کشور تحویل داده شد.
ویژگی رادارگریزی در طراحی این هواپیما بسیار مورد توجه طراحان آن بوده، زیرا بدنه شفق از مواد جاذب امواج راداری(radar absorbing materials) ساخته شده که توانایی ایجاد RCS کمتر از یک متر مربع را به جنگنده میدهد.
این جنگنده رادار گریز با طول 10.48 و پهنای بال 10.45 و با ارتفاع 4.26 متر از لحاظ تیپیك طرح بدنه کمی شبیه به جنگنده اف/ای-22 رپتور است.
وزن خالی شفق 4.361 و ماکزیمم وزن برخاست آن 4.900 کیلوگرم بوده و سرعت ماکزیمم اين جنگنده 2.5 ماخ( 2300 کیلومتر بر ساعت) است که با توجه به سرعت پیمایش يک ماخی(1150 کیلومتر بر ساعت) و حد اوجگیری 16750 متری و قابلیت بالا در سرعت اوج گیری (110 متر بر ثانیه) این جنگنده در نوع خود به جنگندهای صاحبنام تبدیل شده تا حدی که در ردهبندی کارشناسان ناتو از میان صدها جنگنده در جهان، رتبه پنجم را کسب کرده است.
در طراحی شفق مساحت ریشه بالها بسیار بیشتر از نوک بال است(بالهای قیفی شکل) كه این امر باعث میشود تا جنگنده بتواند در داگ فایت(DOG FIGHT) سرعت زاویه حمله خود را بسوی هدف تغییر دهد، همچنین به دلیل طراحی ویژه بدنه آن توانایی پیچش، غلتش و قابلیت مانورپذیری شفق تا حد زیادی افزایش یافته است.
شفق دارای هفت جایگاه برای حمل تسلیحات گوناگون بوده و نوع سازه بکار رفته در آن به طرز مناسبی اجازه حمل انواع بمب، موشکهای هوابههوا و هوا به زمین و همچنین انواع بمب با هدایت لیزری را به این هواپیما ميدهد.

جنگنده شفق داراي 3 جایگاه حمل تسلیحات زیر هر بال و يك جایگاه در زیر بدنه است و کابین خلبان آن هم از نمایشگرهای LCD سه گانه و ایونیک دیجیتال و سامانه HOTAS و HUD بهره میبرد که این توانایی باعث استفاده کمتر از نمایشگرهای آنالوگ شده است.

این نمایشگرها که به صورت سری و در کنار هم قرار دارند، قابلیتهایی چون کنترل صفحه رادار برای رهگیری پرندههای مشکوک، مدیریت تسلیحات موجود در جنگنده، کنترل سیستمهای دفاع الکترونیک برای استفاده در نبردهای الکترونیکی و نیز سیستم هدایت و کنترل شلیک انواع موشکها و بمبهای هدایت راداری یا لیزری را به این جنگنده داده است.
از لحاظ آیرودینامیکی در جنگنده شفق از لبههای تیز خودداری شده و برای کارایی هر چه بهتر از تکنولوژيهای مرسوم همچون LERX نیز استفاده شده است. برای مدلهای اولیه شفق دو موتور توربوفن بر اساس J-85 در نظر گرفته شده بود ولی بعدها طرح یک موتوره شد كه البته باز هم در ادامه تغییرات قرار شد شفق از دو موتور کلیوف Rd-33 یا J-79 که نهایتا موتور J-79 بدلیل مشکلات در همسازی با بدنه از برنامه حذف شد.




در سامانه خروج اضطراری صندلیهای پرتاب شونده نیز K36-D روسی به کار رفته و دریچه مهمات در جنگنده شفق به جای پایین آمدن، به بالا رفته و داخل جنگنده جای میگیرد که این ویژگی باعث عدم آشکار شدن آن به هنگام شلیک یا بمباران و استتار بیشتر شفق شده است.
چون سرعت شلیک موشک در این جنگنده 0.0001 ثانیه است فقط موشک هواپیما در رادار نشان داده میشود و درصد موفقیت مأموریت این جنگنده به دلیل این که دقت اکثر رادارهای دنیا روی موشک جت تنظیم نمیشود، بسیار بالا است.
نوع رادار این جنگنده AN\AWG – 9 بوده و نیز قابلیت شلیک موشک اسپارو، ساید وایندر و نیز موشکهای سری R روسی از جمله R-73 و موشکهای KH-29 به همراه موشک هدایت تلویزيونی ماوریک، توانایی ارزشمندی را به این جنگنده ایرانی در نبردهای چند منظوره داده است.

شفق دارای سیستم ضد موشکی 22 تایی ستارهای، 19 تایی نامنظم، 25 تایی خطی بوده و از قابلیت رهگیری 24 هدف و انهدام همزمان 6 هدف و مانور سقوط اضطراری و کاهش سریع سرعت برخوردار است.
این جنگنده برای مأموریتهای ضربتی و ضد کشتی مجهز است و در تمامی مدلها توانایی پرواز کوتاه و فرود در زمینهای خشن را نیز دارد.

طراحی و ساخت جنگنده رادارگریز و پنهانکار شفق نشان میدهد كه با وجود اعمال تحریمهای شدید علیه جمهوری اسلامی ایران از سوي غرب، متخصصین صنایع نظامی کشورمان به دستاوردي جدید در حوزه سیستمهای پنهانکاری راداري دست يافتهاند كه در نتيجه آن قوای موشکی، دریایی و هوایی جمهوري اسلامي ايران به تدریج از این فناوری بهره خواهند برد.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 8

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

بسم الله الرحمن الرحیم
ای -10 ، افسانه ای که باطل شد !

همانطور که می دانید یکی از خطرناک ترین بلایایی که می تواند بر سر نیروهای زمینی نازل شود هواپیماهای پشتیبانی زمینی است. این موضوع هنگامی بیش از پیش خودش را نشان داد که نیروهای آمریکایی در جنگ خلیج فارس برای مقابله با نیروهای زرهی قدرتمند عراق به طور گسترده از هواپیماهای پشتیبانی زمینی ای-10 استفاده کردند. جالب است بدانید که نیروی زرهی عراق که قوی ترین قوای این کشور به شمار می آمد توسط این هواپیمای آمریکایی تنها در طی چند روز در هم شکست و این زمینه ای شد تا این هواپیمای عجیب الشکل آمریکایی به کار خود تا سال 2050 ادامه دهد و به این زودی ها بازنشسته نشود.
ولی مشکل کار از کجا بود؟ اگر دوباره به این داستان بنگریم خواهیم دریافت که نیروهای عراقی از پشتوانه پدافندی خوبی بهره نمی بردند. البته عراق نیروی پدافندی قوی داشت ولی اکثر این نیروها به صورت توپ های ضد هوایی و یا سامانه های ثابت بودند و اگر هم به صورت متحرک بودند ، جابجایی آنها بسیار دشوار بود و نیاز به زمان زیادی داشت. ای-10 ها با اینکه هواپیماهای پر سرعتی نبودند ولی می توانستند که تا زمان زیادی در برابر آتش سنگین پدافند عراق دوام بیاورند. نکته دیگر که حائز اهمیت است جنگ الکترونیک است. جنگ الکترونیک برای هواپیماهای پشتیبانی زمینی که بیشتر با نیروهای پدافندی دشمن سر و کار دارند بسیار حیاتی است و متخصصان آمریکایی نیز این نکته را به خوبی دریافته بودند. هواپیمای ای-10 از جنگ الکترونیک نسبتا خوبی بهره می برد و می توانست به راحتی موشک های عراقی را منحرف سازد. تمام اینها دست به دست هم داده بودند تا جنگنده های ای 10 به راحتی تمام تانک های عراقی را تنها به فلزهای بی ارزش تبدیل کنند.
فرماندهان ایرانی نیز هنگامی که شرایط را دیدند به خوبی دریافتند که برای مقابله با چنین تهدیدی باید چاره ای اندیشید. گزینه های پیش رو سامانه هایی نظیر سام-19 و سام-15 بودند. سام-19 سامانه ای بود که علاوه بر استفاده از موشک می توانست با خود توپ های ضد هوایی نیز حمل کند و به راحتی در میدان جنگ به مبارزه بپردازد. ولی سام-15 (تور ام 1) سامانه ای است که علاوه بر موبایلیتی (متحرک بودن) در میدان نبرد می تواند به راحتی جنگ الکترونیک جنگنده های دشمن را خنثی سازد و حتی در بدترین شرایط آب و هوایی به مقاومت خود ادامه دهد. به همین علت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی با خریداری 29 عدد از این سامانه های پدافندی روسی اقدام به مقابله با تهدیدات در سطح های پایینی و میانی آسمان پرداخت. تور ام 1 می تواند به راحتی از سد 19 نوع پارازیت عبور کند و با وجود جنگ الکترونیک و با استفاده از هدفیاب های مادون قرمز و نوری هدف را ردیابی و منهدم سازد. این سامانه با تحرک بالای خود (65 کیلومتر بر ساعت) می تواند در میدان جنگ به سرعت جابجا شده و موقعیت خود را تغییر دهد. این مزیت به سامانه کمک می کند که دیرتر شناسایی شده و مورد تهاجم قرار گیرد. ای -10 های می توانند حداکثر تا سقف 45000 فوتی (13700 متری) اوج بگیرند، ولی اگر آنها بخواهند با نیروهای دشمن درگیر شوند و از برد مفید تسلیحات خود استفاده کنند باید تا مقدار زیادی در آسمان نزول کنند. تور ام یک به طور متوسط می تواند تا سقف 20000 فوتی (6000 متری) را به طور کامل پاکسازی کند ولی تورهای ایرانی با ارتقاهایی که در سازمان هوافضا بر رویشان صورت گرفته به استانداردهای تور ام 2 نزدیک شده اند و می توانند هر هدفی را تا سقف 35000 فوتی (10500 متری) منهدم سازند. به همین دلیل می توان گفت که ای – 10 های آمریکایی در برابر این سامانه های ایرانی حرفی برای گفتن ندارند.
شاید خیلی ها سوالی در ذهنشان باشد که ای-10 ها از فاصله دور می توانند با موشک های هدایت شوند به حساب این سامانه ها برسند ولی باید عرض کنم که این سامانه ها مدام در حال حرکت هستند و می توانند در هنگام حرکت نیز به شلیک بپردازند ، از طرفی رادارهای و موشک های این سامانه قادر هستند تا موشک های هدایت شوند را نیز منهدم سازند ، پس این موضوع منتفی است.
البته تور ام یک قابلیت های بسیاری را داراست که در حال تهیه مطلبی درباره سری پدافندی تور هستم. با این وجود می توان مهر باطل را بر پرونده ای 10 های ایالت متحده زد و گفت که افسانه ای10 به پایان رسیده است !

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 13

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

در ادامه مطلب

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 18

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

:: ادامه مطلب

 

نظامی - صبح امروز با حضور رئیس جمهور و وزیر دفاع، در سالروز گرامیداشت صنایع دفاعی از شش دستاورد دفاعی جدید کشور رونمایی شد.

 

رئيس​جمهور در مراسم رونمايي از تجهيزات دفاعي جديد گفت: پیشرفت صنایع دفاعی را برای کشورگشایی نمی‌خواهیم.

سردار فيروزآبادي نيز رئيس جمهور را در رونمايي از دستاوردهاي جديد دفاعي کشور، همراهي مي کرد.

رئيس​جمهور از نزديک با تجهيزات دفاعي جديد کشور آشنا شد.

متخصصان کارآزموده صنایع دریایی موفق شدند موتور دریایی بنیان 4 با تعداد 16 سیلندر و قدرت 5 هزار اسب بخار و 18 تن وزن بر روی شناورهای بزرگ نظامی نصب کنند.

سامانه جهت‌یاب و شنود شاهد، پولیس سیگنالی و جهت یابی در بانک‌های WHFو UHF و مدلاسیون‌های مختلف را در فاصله زمانی بسیار کم انجام می‌دهد. سامانه شاهد قادر است سیگنال‌های ثابت، آنالوگ و جهش فوقانی را تشخیص داده و مورد پردازش قرار دهد و امکان شنود چند کانال را به طور همزمان فراهم کند.

يکي از شش دستاورد بزرگ دفاعی جدید که امروز رونمايي شد.

خودروی تاکتیکی - فرماندهی ارس با 3.4 تن وزن و توان 133 اسب بخار با دو کابین یکپارچه به عنوان خودروی حامل فرماندهان،‌ خودروی هجومی و خودروی پشت خاکریز قابلیت استفاده در تمام مناطق عملیاتی صعب العبور و شهری را دارد. قابلیت زرهی، پوشش تلفیقی،‌ گرم کن گازوئیلی و محافظ پشت سر از مهمترین ویژگی‌های این خودرو محسوب می‌شود.

موشک فاتح 1D-110 از دقیق‌ترین و پیشرفته‌ترین موشک‌های بالستیک زمین به زمین با سوخت جامد مرکب است که در یک دهه اخیر نقش مؤثری در ارتقاء توان دفاعی جمهوری اسلامی ایران داشته است. قابليت​هاي اين موشک ارتقا يافته و به تولید انبوه رسیده است.

پروژه سکوی تست‌های پروازی با نام آرمیتا با هدف آزمایش سامانه‌های هوایی در شرایط واقعی پرواز ساخته شده است که با هدف آزمایش سامانه پرتاب هواپیمای جنگی، آزمون سامانه دستگاه تولید اکسیژن هواپیما‌، آزمون سامانه اویونیک پیشرفته هواپیما و آزمایش اویونیک پیشرفته به خلبان‌های هواپیمای جنگنده انجام شده است.

:: موضوعات مرتبط: نیروی زمینی , نیروی هوایی , نیروی دریایی , سلاح گرم , ,

|

امتیاز مطلب : 24

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

بسم الله الرحمن الرحیم

AGM ARMIGER یک موشک هوا به سطح ضد رادار(ضد تشعشع) هست که در حال  توسعه برای مقابله با اهداف سطحی با قابلیت جا به جایی سریع ( مانند رادارها و سیستم های موشکی ضد هوایی متحرک) هست . این موشک برای جایگزینی با موشک AGM-88 HARM در نیروی هوایی آلمان و دیگر نیروهای هوایی اروپا طراحی شده و در صورت ادامه پروژه وکنسل نشدن آن ممکن هست که جایگزین موشک  HARM شود.

موشک ARMIGER  موشکی با ابعاد کوچک و وزن کم (220 کیلو گرم) و سرعت سه ماخ بوده و برد این موشک به 200 کیلومتر میرسد. همچنین  این موشک با داشتن جستجوگر دوطیفی مادون قرمز و رادار پسیو ( این جستجوگر جدید ARAS نام دارد.) و سیستم های ناوبری GPS و INS دقت زیادی دارد!  ایستگاه های رادار و سیستم های دفاع هوایی دشمن  هدف اصلی این موشک پر سرعت به شمار می آیند!

از ویژگی های اساسی این موشک می توان به گیرنده رادار باند پهن و جستجوگر فروسرخ توسعه داده شده توسط Diehl BGT و EADS برای هدفیابی نهایی دقیق و موتور رمجت سوخت جامد برای پرواز مافوق صوت(سه برابر صوت) و برد زیاد اشاره کرد .

ARMIGER میتواند به رادارهایی که بعد از شناسایی شدن , توسط خدمه خاموش  و به جای دیگری منتقل میشوند و همچنین به اهدافی که از اقدامات متقابل الکترونیکی  استفاده میکنند حمله و آنها را نابود کند!

سابقه  و تصمیم ساخت این موشک که توسط BGT آلمان اجرا میشود به موشک ARAMIS که قرار بود توسط آلمان و فرانسه برای جایگزینی موشک های ARMAT و AGM-88 HARM ساخته شود بر میگردد !

پس از خروج فرانسه از پروژه BGT , ARAMIS این برنامه را که به عنوان موشک ضد تشعشع با هدایت هوشمند و برد زیاد به (ARMIGER) تغییر نام داد !  ARMIGER یک کلمه لاتین به معنای محافظ یا bodyguard هست!

وزن کم این موشک Tornado ECR را قادر میسازد تا 4 فروند از این موشک ها را به جای 2 موشک AGM-88 HARM حمل کند! موشکهای جدید بر روی یک جفت از پایلون های دوقلو به صورت کنار هم  زیر هواپیما نصب می شوند.

مشخصات موشکAGM ARMIGER

نوع موشک:ضد رادار(ضد تشعشع)
اهداف: تاسیسات راداری دشمن
پیمانکار:Diehl BGT Defence
طول: 4 متر
قطر:20 سانتی متر
موتور:رم جت
برد:200 کیلومتر
سرعت: سه ماخ
وزن: 230 کیلوگرم( و در بعضی منابع 220 کیلوگرم)
سر جنگی: 20 کیلوگرم
هدایت:radar homing, Dual-Mode with INS/GPS, IR seeker

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 19

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

میتِئور  مفهوم جدیدی در دنیای موشکهای هوا به هوا میباشد که از فناوری های جدید و پیشرفته تنفس موتور و اخرین تجهیزات الکترونیکی جهت رسیدن به ماورای قدرت جنگی موشکهای کنونی بهره میبرد. این موشک پیشرفته یورو فایتر را در مقابل انواع تهدیدات هوایی حفاظت کرده و آن را قادر میسازد تا با چندین هدف همزمان درگیر شود. میتِئور در رده موشکهای هوا به هوای میان برد طبقه بندی شده و مکمل موشک پیشرفته و قدرتمند ASRAAM به حساب می آید.

منبع:central clubs-wikipedia

برای نخستین بار میتِئور جهت بکارگیری توسط سه جنگنده ی یوروفایتر، رافائل و گریپن گسترش یافت. این موشک با نام BVRAAM نیز شناخته میگردد.
موشک هوا به هوای ماورای دید(BVRAAM or Beyond Visual Range Air to Air Missile) همانطور که پیشتر گفته شد، کار خود را از یوروفایتر شروع کرد. ترکیب یوروفایتر و میتِئور ضمانت میکرد که حداقل در دهه ی پیش رو، پروژه هایی نیستند که حریف قابلی برای این دو دوست باشند. هدف از طراحی BVRAAM تولید یک شاهکار، بویژه در ابعاد قابلیتهای جنبشی بود؛ به طوری که این موشک بارها از یک موشک معمولی میان برد موثرتر عمل خواهد کرد. در واقع خلبان قادر خواهد بود تا با استفاده از تمام قابلیتهای هواپیمای خود با خیالی آسوده دل آسمان را بشکافد و بدون نگرانی از سوی هواپیماهای دشمن، به انجام ماموریت خود بپردازد.
هم اکنون در نیروی هوایی بریتانیا هیچ موشک هوا به هوای فعال هدایت راداری وجود ندارد. اسکای فلش تنها موشک فعال در این زمینه میباشد که  این موشک پس از پرتاب نیاز به هدایت توسط رادار هواپیما دارد که خطر رهگیری و انهدام هواپیما را محیا میسازد. گرچه یوروفایتر با موشک AMRAAM در خدمت است، BVRAAM آن را قادر میسازد تا با چندین هدف بصورت همزمان در برد بیشتری درگیر شود. میتِئور، یوروفایتر را قادر میسازد تا مانورپذیری بیشتری هنگام درگیری داشته باشد و در هر موقعیت اب و هوایی، در شب و روز ماموریت خود را انجام دهد.

یک فروند موشک BVRAAM لود شده روی Typhoon
تجربه نشان داده است که برتری هوایی در جنگهای نظامی، نقش موثری دارد. BVRAAM این اطمینان را میدهد که نیروهای خودی چه بر روی زمین و چه در سطح دریاها، از جنگنده های دشمن در امان خواهند بود. تنها یک جنگنده بهمراه یک فروند موشک BVRAAM قابلیت نابودی مانور پذیرترین هواپیماهای موجود را پیش از آن که وارد برد درگیری شود خواهد داشت، همچنین توانایی مقابله همزمان با بمب افکنها در فاصله زیاد را نیز دارا میباشد. اهداف بر حسب مهمتر در اولویت قرار میگیرند و موشکها بسوی آنها که از پیش رهگیری شده اند، روانه میشوند. اطلاعات دقیق هدف پس از پرواز اولیه توسط یک دیتا لینک، از طریق جنگنده شلیک کننده یا یک فروند آواکس به موشک ارسال میگردند. اطلاعات تاکتیکی مربوط به موشک حتی توسط یک هواپیمای کنترلی نیز قابل دریافتند. سرانجام در زمان مناسب، رادار فعال BVRAAM بصورت خودکار جستجو را آغاز کرده و پس از کشف هدف، بر روی آن قفل راداری انجام داده و بسوی آن حرکت میکند. از این مرحله به بعد عملکرد موشک بصورت تماما اتوماتیک است و در واقع، با تصمیم خود، هدف را دنبال کرده و انواع مانورها را انجام میدهد، بصورت اتوماتیک در صورت وقوع جنگ الکترونیک با آن مقابله کرده و در نهایت هواپیمای دشمن را منهدم میکند.

در قسمت جلویی این موشک، دقیقا پشت جستوجوگر یک عدد اندازه گیر اینرسیایی که توسط شرکت آلمانی وابسته به نورثروپ گرومن به نام Litef تولید شده است، قرار دارد. هماهنگی اجزای مختلف موشک با رادار فعال آن توسط یک هماهنگ کننده موسوم به PFS که Saab Bofors Dynamics آن را تهیه کرده است، انجام میپذیرد. در واقع وظیفه اصلی PFS ردیابی هدف در فازنهایی و محاسبه دقیق مدت زمان برخورد کلاهک و نحوه عملکرد آن جهت وارد آوردن ضربه ای مهلک و مرگ آور به هدف است. سامانه PFS دارای 4 آنتن است که بصورت متقارن در اطراف قسمت جلویی موشک قرازیر سیستم های پیش رانشی (PPS) شامل منفذهای هواکش سوپاپی راکت(TDR) میشوند و با نازلهای بوستر که توسط شرکت Bayern-Chemie آلمان تولید شده اند، سازگار گشته اند. زیر سیستم TDR برد بیشتر، سرعت بیشتر، ارتفاع پروازی بیشتر نسبت به سطح دریا، انعطاف موشک در قبال انجام ماموریت های مختلف توسط کنترل رانش، طراحی نسبتا ساده و نیاز به تدارکات تقریبا مشابه با یک موتور راکت جامد متعارف را برای مشتریان میتئور محیا میسازد.



مشخصات فنی موشک میتیور (شهــــاب)

نوع: موشک هوا به هوای فرا دید
وضعیت خدمتی : در مرحله پیش تولید - پروژه تا سال 2013 کامل خواهد شد.

کارخانه سازنده : MBDA
قیمت هر واحد : 1000000 پوند انگلیس
وزن : 185 کیلوگرم
طول : 3.65 متر
قطر: 7 اینچ
کلاهک : ترکشی -سوزنده با قدرت انفجار زیاد
مکانیسم انفجار: ضربه ایی - مجاورتی
موتور : Throttleable ducted rocket

برد عملیاتی : بیش از 100 کیلومتر!
سرعت: فراتر از 4 ماخ

سیستم هدایت : رادار فعال - و در میان مسیر هدایت داخلی با آپدیت های دیتا لینک
پلتفورم پرتاب ( سکوی پرتاب ) : یوروفایتر تایفون- داسلت رافائل- ساب جاس 39-انتظار میرودموشک متئور تا سال 2015 برای استفاده روی F-35 اماده باشد.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 18

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

بسم الله الرحمن الرحیم

HOPE مخفف HOchleistungs-PEnetrator یا نفوذگر با کارایی بالا و HOSBO مخفف HOchleistungs-Sperng-BOmb یا بمب منفجر شونده با کارایی بالا دو بمب جدید از خانواده بمب های هواپرتاب  هدایت شونده دقیق هستند که توسط Diel BGT برای نیروی هوایی آلمان در حال توسعه هستند . این شرکت انتظار دارد تا سال 2010 این سلاح ها را به تولید برساند . مقامات آلمانی اعلام کرده اند که بمب HOPE قابلیت نفوذ بیشتری نسبت به بمب GBU-28 نیروی هوایی آمریکا دارد و این در حالی است که بمب GBU-28  سی متر در خاک و شش متر در بتن نفوذ میکند!

 

اولین پرتاب آزمایشی بمب HOPE توسط جنگنده تورنادو لوفت وافه در تاریخ 2008/09/04 در Manching آلمان صورت گرفت و آزمایش موفق بعدی در محدوده آزمایش سوئد در Vidsel در 14 سپتامبر 2008 انجام شد.

HOPE

HOPE یک بمب بدون موتور سرشی با قدرت نفوذ بالاست که به طور ویژه برای استفاده علیه اهداف سخت مانند تونل ها  یا پناهگاه های زیر زمینی توسعه یافته و همچنین این بمب میتواند اهداف متحرک را مورد اصابت قرار دهد!

HOPE بردی فراتر از 160 کیلومتر (99 مایل) داشته و توسط سیستم های اینرسیایی و جی پی اس و الکترو اپتیکال هدایت میشود .

HOSBO

HOSBO بمب سرشی با مانور پذیری بسیار بالاست که میتواند به سر جنگی مدولار از جمله کلاهک های غیر کشنده مانند کلاهک های منتشر کننده امواج مایکروویو با قدرت بالا مجهز شود! این کلاهک ها به E-BOMB معروف هستند و تاثیر مخربی بر روی سیستم های الکترونیکی غیر حفاظت شده دارند!

برد این بمب همانند بمب HOPE صد و شصت کیلومتر هست و از سیستم های هدایتی بمب HOPE استفاده میکند.

مشخصات بمب HOPE
سازنده:Diehl BGT Defence
برد: 160 کیلومتر(99 مایل)
طول : 5 متر
وزن:1400 کیلوگرم (3,086 پوند)
قطر: تقریبا 40 سانتی متر(16 اینچ)
سیستم های هدایتی:GPS/INS and electro-optical video feedback



مشخصات بمب HOSBO
توسعه دهنده:Diehl BGT Defence
برد: 160 کیلومتر(99 مایل)
طول : 3.5 متر
وزن:907 کیلوگرم (2,000 پوند)
قطر: تقریبا 40 سانتی متر(16 اینچ)
سیستم های هدایتی:GPS/INS and electro-optical video feedback

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 15

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

 

Z-19




شاید خیلی از دوستان در مورد این بالگرد چیزی نشنیده باشند که این خود نشان از در حاشیه ماندن چینی ها در مواقع لزوم دارد!!
این بالگرد از لحاظ تکنولوژی حرف برای گفتن زیاد دارد حتی از لحاظ استیلث بودن هم میتونه در بین بالگردهای نسل پنهانکار
قرار بگیره و حتی یک گام فراتر گزاشته و از لحاظ حرارتی هم خودش رو استیلث نگه داره!!! که در ادامه توضیح داده خواهد شد.
این بالگرد از نوع دو سرنشینه می باشد که خلبان در جلو و افسر تسلیحات و در اصل ریکون در عقب قرار میگیره.حتما تا حالا حدس زدید که
این بالگرد نمونه ارتقا یافته کدوم مدل هست.مدله Z-9W Harbin  که یک بالگرد چند منظوره متوسط بود.و از لحاظ فیگور و آرایش شبیه دلفین
اروپایی می باشد.دم این پرنده به دلیل ویژگی خاص این مدلها از نوع Fenestron طراحی شده که به دلیل توزیع نویز در فرکانسهای متفاوت صدای
کمتری و در اصل روتوره ساکت تری رو بوجود میاره.بگذریم از اینکه از لحاظ اقتصادی هم به دلیل کوچکتر شدن پره های دم بصرفه تر هست.



پس تا اینجا از لحاظ آکوستیکی پرنده مورد نظر پنهان کار می باشد و حال به سراغ اگزوز این بالگرد میریم که به دلیل قرار گرفتن در غلاف
مخصوص محافظت شده و از لحاظ حرارتی هم پنهانکاری خوبی را فراهم میکند و همچنین از لحاظ مواد جاذب راداری میتوان قسمتهای زیادی
از بدنه را مشاهده کرد که توسط این مواد پوشانده شده اند همچنین سیستم و طراحی قالب بدنه هم ما را یاد بالگرد پنهانکاری که در حمله به اسامه بن لادن
توسط مرین های آمریکایی بکار رفت میندازه.



مشخصات:
خدمه:دو نفر
وزن ناخالص(لود شده):4500 کیلوگرم
قدرت: 2 × WZ-8A Turboshaft, 632 kW (848 hp) eac
سرعت کروز:245 کیلومتر در ساعت
برد:700 کیلومتر
میزان صعود:9 متر در ثانیه
تسلیحات:پایلون هایی برای انواع راکت و توپ ها و همچنین موشک ضد تانک HJ8 و TY90 که موشکی با پایه هوا به هوا  می باشد

همچنین توپ 23 م م

موشک ضد تانک HJ8 با بردی معادل 3 تا 6 کیلومتر



موشک هوا به هوا TY-90 کابوسی برای پرندگان مقابل



این پرنده توسط مهندسین چینی به برجکی کوچک دردماغه و فلیر و تی وی و همینطور فاصله یاب لیزری مجهز شده است که به یاری این
بالگرد پنهانکار در میدان های نبرد پیشرفته امروزی خواهند شتافت و درست در میدان نبر هست که برتری خود را نسبت به
تانکها و حتی کبری های امریکایی به نمایش گزاشته و پایان دهنده نبرد خواهند بود.



نحوه طراحی قسمت خروجی اگزوز واقعه یک شاهکار در دنیای پنهانکاری بحساب می آید چرا که دیگر توسط تسلیحاتی حرارت یاب که
گستره زیادی از تسلیحات امروزی را از آن خود کرده اند شکار نخواهد شد و برای تسلیحات با قفل لیزری و .... هم چاره هایی اندیشیده شده است.

در انتها باید گفت اگر چه کشوری مثل چین طراح این بالگرد هجومی بوده اما باید به این نکته

هم اشاره کرد که اکثر قسمتهای این بالگرد از بالگردهای معروف دنیا الگوگیری کرده اند که

باید این نکته را به فال نیک گرفت و حتی در کشور عزیزمان ایران هم بکار بست چرا که از لحاظ نیروی کاری و هزینه

میتواند بسیار بصرفه تر از طراحی یک بالگرد جدید باشد.

 

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 12

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

  بسم الله الرحمن الرحیم  






بوئینگ  CH-46 ملقب به شوالیه دریا یک هلی کوپتر برد متوسط می باشد که برای تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده توسعه یافته است .اولین و مهمترین هدف ساخت این هلی کوپتر حمایت و پشتیبانی از نیرو های حمله کننده و خط مقدم می باشد و مدل اولیه آن یعنی  CH-46A  نیز در سال 1962 اولین پرواز خود را انجام داد و در سال 1965 به خدمت سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده درامد . در سال 1971 با ساخت بیش از 500 فروند ، کار ساخت این پرنده در تمامی مدل ها متوقف گردید .در حال حاضر شوالیه دریا به تدریج و با آهنگی کند ، جای خود را به  MV-22 Osprey می دهد .این هلیکوپتر بیشتر جهت پشتیبانی از تفنگداران دریایی و عملیاتهای نجات و جستجو همچنین عملیاتهای امدادی مشغول خدمت میباشد.




  MV-22 Osprey      


در سال 2004 یگان ترابری نیروی دریایی ایالات متحده این پرنده را بازنشسته و به جای آن از هلی کوپتر MH-60S   ملقب به Knighthawk  استفاده کرد .کشورهای استفاده کننده از این هلی کوپتر عبارتند از :ژاپن ، عربستان ، سوئد و همچنین تعدادی از آن در خدمت نیروهای حافظ صلح می باشد .نمونه تجاری این پرنده به عنوان Vertol شناخته شده است .شوالیه دریا از دو موتور توربو شفت T58-GE-8 ساخت شرکت جنرال الکتریک که دارای 1250 اسب بخار است بهره می برد و همچنین دارای دو روتور  می باشد که موتورها در دو طرف روتور عقب نصب شده اند .همچنین این هلی کوپتر می تواند در صورت اظطراری و با داشتن تنها یک موتور به پرواز ادامه دهد .تعداد خدمه این هلی کوپتر شامل 5 نفر که عبارتند از :2 نفر خلبان ، 1 نفر فرمانده ،1 نفر مسئول تیر بار ، 1 نفر کمک  تیربار چی می باشد .




MH-60S

CH-46 توانایی حمل و جا به جایی 17 سرباز کاملا مسلح در عملیات های نظامی و پشتیانی و حمل 1850 کیلوگرم بار را دارد و در صورت بلند کردن اجسام و وسایل ( از طریق اویزگاه هایی که در زیر بدنه پرنده نصب می باشد )تا وزن 4500 کیلوگرم را می تواند حمل کند .شوالیه سیاه جهت پشتیبانی و دفاع از دو تیربار 12.7 میلی متری در دو طرف و یک تیر بار 7.62 میلی متری در انتهای هلی کوپتر ( قسمت مدخل ورودی )استفاده می کند .


انواع مدل ها :


CH-46A : مدل اولیه آن که در مجموع 160 فروند از آن تولید شد .

UH-46A  :این مدل برای ناوگان حمل و نقل نیروی دریایی امریکا در سال 1964 ساخته شد و در ناوهای هلی کوپتر بر و کشتیها مورد استفاده قرار گرفت

CH-46D: مدل بهبود یافته برای تفنگداران دریایی ایالات متحده ، مجهز به پره روتور اصلاح شده و موتور های قدرتمند تر که هر کدام دارای 1400 اسب بخار نیرو بود  و توانایی جا به جایی 3100 کیلو گرم بار و حمل 25 سرباز را داشت که تحویل آن از سال 1966 آغاز شد .

UH-46D : یک هلیکوپتر چند منظوره جهت پشتیبانی و حمل ونقل در نیروی دریایی  که شبیه مدل CH-46D بود .

CH-46F : این آخرین نمونه از شوالیه سیاه می باشد که دارای تجهیزات ناوبری پیشرفته تر و رادار ارتقا یافته است و در فواصل میان سال های 1968 تا 1971 تحویل نیروی دریایی گشت .

CH-46E : مدا ارتقاء داده شده که مجهز به پره های روتور جدید ، بدنه تقویت شده و موتور هایی با قدرت 1870 اسب بخار بود و 275 فروند از CH-46 های USMC به این استاندارد ارتقاء پیدا کردند .

CH-113 : ملقب به لابرادور ( Labrador ) که نسخه کانادایی می باشد و در عملیات های جست و جو و نجات به کار می رود .

CH-113A : این مدل جهت پشتیبانی و جابجایی سربازان و حمل محموله های نظامی کانادا استفاده می گردد .







مشخصات :


کشور سازنده : ایالات متحده آمریکا

شرکت سازنده : بوئینگ

سال ورود به خدمت : 1965

تعداد خدمه : 5 نفر

طول : 13.92 متر

طول روتور : 16 متر

ارتفاع : 5.1 متر

وزن خالی : 7 تن

بیشترین وزن : 11 تن

موتور :  دو دستگاه توربو شفت مدل T58-GE-8 ساخت جنرال الکتریک

قدرت موتور : 1250 اسب بخار ( برای هر موتور )

ماکزیمم سرعت : 265 کیلو متر بر ساعت

حداکثر برد : 680 کیلومتر

برد رزمی : 300 کیلومتر

اسلحه : 2 قبضه تیربار 12.7 میلی متری و یک قبضه تیربار 7.62 میلی متری

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 18

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

جنگنده اف-111، نتیجه تحقیقات گسترده مؤسسات هوافضایی آمریکا چون ناسا وF-111 شرکت های مشهور هواپیماسازی بود که سالها بر روی طرح هواپیماهایی با بالهایی متغیر برای سرعت های مختلف پروازی و استفاده از مزیت های هر دو نوع بال، یعنی بال معمولی و پسگرا کار کرده بودند.


این هواپیما، یک جنگنده چند منظوره و یک بمب افکن سبک، چه برای نیروی دریایی چه برای نیرو ی هوایی آمریکا به شمار می رفت که قادر به پرواز در سرعت های مافوق صوت نیزبود. در ابتدای انجام تست ها و آزمایش های اولیه، موتورهای هواپیما به شدت با مشکل وامانده شدن و استال کردن مواجه بودند که دلیل عمده آن، طراحی ناکارآمد ورودی های موتورهای آن بود که سرانجام، پس از یک دوره انجام تحقیقات بر روی انواع ورودی، مشکل موتورهای این هواپیما نیز به خوبی مرتفع شد. هواپیمای اف-111، جنگنده ای با بال های متغیر است، بدین معنی که زاویه بال های آن، در طی شرایط مختلف پروازی، از 16 درجه تا 72 درجه قابل تغییر است.

از سالها پیش، محققان دریافته بودند که بال های معمولی بدون عقب گرایی، دارای ویژگی های مناسبی برای پرواز در سرعت های پایین و انجام نشست و برخاست های بی نقص بوده و بالهای پس گرا نیز، برای سرعت های زیاد، بی نظیر می باشند. در نتیجه همیشه بال جنگنده ها با ترکیبی از این دو نوع طراحی می شد. تا جایی که تفکر بر این شد که سیستمی طراحی شود که قادر باشد با توجه به شرایط پرواز، به طور خودکار زاویه بال ها راتنظیم کرده و بدین گونه توانایی های فراوانی به جنگنده عطا کند. نتیجه، همان سیستم بال متغیر بود که این سامانه، علاوه بر گران بودن، دارای وزن زیادی نیز هست و این وزن را به کل وزن برخاست هواپیما اعمال می کند که خود یک نقص به شمار می آید.

درشرایط برخاست که حداکثر نیروی برا لازم است، بال ها تماماً رو به جلو باز شده وبیشترین برا را تولید می نمایند. با افزایش سرعت، بال ها به تدریج بسته شده و برای سرعت های بالا، سازگاری لازم را پیدا می کنند. از مشهور ترین هواپیماهای بال متغیر،می توان به هواپیمای اف-14 تامکت آمریکایی و سوخو-24 فنسر روسی اشاره کرد. طرح قرارگرفتن دو خلبان این هواپیما، به صورت کنار هم، مانندF-111 هواپیماهای مسافربری است که بدین گونه، از کپی آلات پروازی برای هر دو خلبان در دو کابین جلوگیری شده و تماس دوخلبان نیز آسان تر خواهد بود. صندلی نجات این هواپیما به صورت کپسولی است و قابلیت باز شدن در هر شرایط سرعت و ارتفاع و حتی زیر آب را نیز دارد. این کپسول که حاوی هردو خلبان است، پس از به آب افتادن روی آب شناور می ماند.

این هواپیما، حتی بدون استفاده از مخازن سوخت خارجی و تنهابا سوخت داخلی خود، دارای برد فوق العاده زیاد به میزان 4.000 کیلومتر است که این میزان، با اضافه کردن مخازن سوخت در بیرون افزایش نیز می یابد. اف-111، قادر به حمل دو بمب اتمی معمولی وتعدادی بمب های عادی دیگر در مقرهایی نیزدیک به بدنه است. حداکثر وزن برخاست این هواپیما که به طرز غیر قابل باوری زیاد می باشد، میزانی معادل 45 تن است. این جنگنده، قادر است به کمک موتورهای پرات اند ویتنی TF-30 که در جنگنده های اف-14 تحویل شده به ایران نیز به کار رفته بود، به سرعت هایی بالغ بر5/2ماخ و حداکثر ارتفاعی برابر با 18 کیلومتر نیز دست یابد.

طول این هواپیما 22 متر و طول دو سر بال های آن در حالت کاملاً باز به 19 متر می رسد که این طول، در حالت بال کاملاً بسته به 11 متر کاهش پیدا خواهد کرد که شرایط بسیارمناسبی را برای پارک روی ناو هواپیمابر به وجود می آورد. ناگفته نماند که تنها فروش خارجی این هواپیما به کشور استرالیا بوده است. همچنین این هواپیما در اواخر جنگ ویتنام نیز به طور تقریباً محدودی به خدمت گرفته شد که جزو امن ترین هواپیما ها به شمار آمده و تنها تلفاتی برابر با 6 فروند داشت. این هواپیمای نامی، برای نخستین بار در اکتبر 1967 پرواز کرده و پس از تولید 563 فروند تا بسته شدن خط تولید، درسال 1996 به خیل هواپیماهای بازنشسته و البته افسانه ای آمریکا پیوست.


مشخصات

نوع کاربرد: بمب افکن
شرکت سازنده: جنرال داینامیکس
تعداد خدمه: 2 نفر( خلبان و افسر تسلیحات)
اخرین قیمت: 75 میلیون دلار
نوع موتور: 2 عدد پرات اند ویتنی TF30-P-100 توربوفن با 25100 پوند تراست در هر کدام با پس سوز
طول: 22 متر
عرض: در حالت بالهای باز 19 متر و در حالت بسته 11.9 متر
ارتفاع: 5.13 متر
حداکثر سرعت: 2.5 ماخ یا 2700 کیلومتر
ارتفاع پروازی: 60000 پا
وزن خالی: 21376 کیلوگرم
بیشترین وزن: 45 تن
برد: با تانکر های اضافی سوخت 5700 کیلو متر
وزن تسلیحات: 11250 کیلوگرم

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 14

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

آزمايش يك جت مافوق صوت آمريكا كه بر روي يك بمبافكن نيروي هوايي انجام شد، با از دست رفتن كنترل آن، تنها 15 ثانيه پس از پرواز، در اقيانوس آرام سقوط كرد.

به گزارش سرويس فناوري خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، اين هواپيماي X-51A Waverider روز سهشنبه 24 مرداد ماه آزمايش شد، براي سفر در سرعت شش ماخ طراحي شده بود، سرعتي كه با آن ميتوان مسافت ميان لندن و نيويورك را در 45 دقيقه طي كرد.

در اين پرواز آزمايشي، يك باله كنترلي جت مافوق صوت موفق عمل نكرده و هواپيماي بدون سرنشين، پيش از روشن شدن موشك ابتدايي آن از كنترل خارج شد.

اين سومين بار است كه پروژه 300 ميليون دلاري نيروي هوايي آمريكا انتظارات ارتش را برآورده نكرده است. پرواز پيشين در ژوئن 2011 انجام شد كه طي آن موتور جت فراصوت روشن نشد.

چارلي برينك، مدير پروژه X-51A در بيانيه اي اعلام كرد: متاسفيم كه يك مشكل در اين زيرسيستم پيش از روشن شدن موتور اسكرمجت هواپيما منجر به عدم موفقيت آن شد. تمام دادههاي ما نشان داده كه ما شرايط درستي را براي روشن شدن موتور مهيا كرده بوديم و اميد داشتيم كه به اهداف آزمايشي خود دست يابيم.

اين هواپيما از پايگاه ادواردز نيروي هوايي آمريكا در صحراي موجاوه در حالي كه به بال يك بمبافكن عظيم B-52 متصل بود، به آسمان پرواز كرد.



X-51A سپس از حدود 15 كيلومتري نزديك دماغه پوينت ميگوي كاليفرنيا از بمبافكن جدا شد. يك رانشگر موشك بايد روشن شده و سرعت جت را تا 4.5 ماخ افزايش ميداد و اگر همه چيز به درستي پيش ميرفت، موتور آن به افزايش سرعت پرداخته و تا سرعت شش ماخ آن را تا ارتفاع 21 كيلومتري بالا ميبرد.

طبق برنامه، اين ماموريت بايد 300 ثانيه بطول ميانجاميد كه طولانيترين زمان پروازي براي اين هواپيما تا به امروز بوده است.

پس از اين پرواز آزمايشي، قرار بود هواپيما در دريا سقوط كند.

پرواز فراصوت كه به سرعتهاي بيشتر از پنجبرابر سرعت صوت گفته ميشود، گام بعدي براي هواپيماهاي آينده است.

اين پروژه توسط ناسا و پنتاگون با هدف استفاده از آن براي هواپيماهاي رادارگريز ارتش و سلاحهاي جديد سرمايهگذاري شده است.

در حال حاضر سريعترين هواپيماي مسافري جهان Cessna Citation X است كه از سرعت 1126 كيلومتر در ساعت يا 0.9 ماخ برخوردار بوده و تنها قادر به حمل هفت مسافر است.



http://isna.ir/fa/news/91052616473/%...86%D9%88%D8%B3

در رده بعدي آن فالكون 7X با سرعت 1102 كيلومتر بر ساعت و گلفاستريم G550 با سرعت 1086 كيلومتر بر ساعت قرار دارد.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 15

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

در اوج جنگ جهانی دوم، مردانی که توان جنگ داشتند به جبهههای اروپا و شرق آسیا اعزام میشدند و جز زنان، کسی نبود که در کارخانههای نظامی به کار تولید تجهیزات نظامی مشغول باشد.

در این تصویر از آلفرد پالمر که در سال 1942 / 1321 گرفته شده، زنانی را میبینید که در کارخانه هواپیماسازی داگلاس واقع در لانگبیچ کالیفرنیا به آمادهسازی دماغه شیشهای بمبافکنهای داگلاس A20 مشغولند.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 22

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 12

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

جنگنده اف-111، نتیجه تحقیقات گسترده مؤسسات هوافضایی آمریکا چون ناسا وF-111 شرکت های مشهور هواپیماسازی بود که سالها بر روی طرح هواپیماهایی با بالهایی متغیر برای سرعت های مختلف پروازی و استفاده از مزیت های هر دو نوع بال، یعنی بال معمولی و پسگرا کار کرده بودند.

این هواپیما، یک جنگنده چند منظوره و یک بمب افکن سبک، چه برای نیروی دریایی چه برای نیرو ی هوایی آمریکا به شمار می رفت که قادر به پرواز در سرعت های مافوق صوت نیزبود. در ابتدای انجام تست ها و آزمایش های اولیه، موتورهای هواپیما به شدت با مشکل وامانده شدن و استال کردن مواجه بودند که دلیل عمده آن، طراحی ناکارآمد ورودی های موتورهای آن بود که سرانجام، پس از یک دوره انجام تحقیقات بر روی انواع ورودی، مشکل موتورهای این هواپیما نیز به خوبی مرتفع شد. هواپیمای اف-111، جنگنده ای با بال های متغیر است، بدین معنی که زاویه بال های آن، در طی شرایط مختلف پروازی، از 16 درجه تا 72 درجه قابل تغییر است.



از سالها پیش، محققان دریافته بودند که بال های معمولی بدون عقب گرایی، دارای ویژگی های مناسبی برای پرواز در سرعت های پایین و انجام نشست و برخاست های بی نقص بوده و بالهای پس گرا نیز، برای سرعت های زیاد، بی نظیر می باشند. در نتیجه همیشه بال جنگنده ها با ترکیبی از این دو نوع طراحی می شد. تا جایی که تفکر بر این شد که سیستمی طراحی شود که قادر باشد با توجه به شرایط پرواز، به طور خودکار زاویه بال ها راتنظیم کرده و بدین گونه توانایی های فراوانی به جنگنده عطا کند. نتیجه، همان سیستم بال متغیر بود که این سامانه، علاوه بر گران بودن، دارای وزن زیادی نیز هست و این وزن را به کل وزن برخاست هواپیما اعمال می کند که خود یک نقص به شمار می آید.

درشرایط برخاست که حداکثر نیروی برا لازم است، بال ها تماماً رو به جلو باز شده وبیشترین برا را تولید می نمایند. با افزایش سرعت، بال ها به تدریج بسته شده و برای سرعت های بالا، سازگاری لازم را پیدا می کنند. از مشهور ترین هواپیماهای بال متغیر،می توان به هواپیمای اف-14 تامکت آمریکایی و سوخو-24 فنسر روسی اشاره کرد. طرح قرارگرفتن دو خلبان این هواپیما، به صورت کنار هم، مانندF-111 هواپیماهای مسافربری است که بدین گونه، از کپی آلات پروازی برای هر دو خلبان در دو کابین جلوگیری شده و تماس دوخلبان نیز آسان تر خواهد بود. صندلی نجات این هواپیما به صورت کپسولی است و قابلیت باز شدن در هر شرایط سرعت و ارتفاع و حتی زیر آب را نیز دارد. این کپسول که حاوی هردو خلبان است، پس از به آب افتادن روی آب شناور می ماند.



این هواپیما، حتی بدون استفاده از مخازن سوخت خارجی و تنهابا سوخت داخلی خود، دارای برد فوق العاده زیاد به میزان 4.000 کیلومتر است که این میزان، با اضافه کردن مخازن سوخت در بیرون افزایش نیز می یابد. اف-111، قادر به حمل دو بمب اتمی معمولی وتعدادی بمب های عادی دیگر در مقرهایی نیزدیک به بدنه است. حداکثر وزن برخاست این هواپیما که به طرز غیر قابل باوری زیاد می باشد، میزانی معادل 45 تن است. این جنگنده، قادر است به کمک موتورهای پرات اند ویتنی TF-30 که در جنگنده های اف-14 تحویل شده به ایران نیز به کار رفته بود، به سرعت هایی بالغ بر5/2ماخ و حداکثر ارتفاعی برابر با 18 کیلومتر نیز دست یابد.

طول این هواپیما 22 متر و طول دو سر بال های آن در حالت کاملاً باز به 19 متر می رسد که این طول، در حالت بال کاملاً بسته به 11 متر کاهش پیدا خواهد کرد که شرایط بسیارمناسبی را برای پارک روی ناو هواپیمابر به وجود می آورد. ناگفته نماند که تنها فروش خارجی این هواپیما به کشور استرالیا بوده است. همچنین این هواپیما در اواخر جنگ ویتنام نیز به طور تقریباً محدودی به خدمت گرفته شد که جزو امن ترین هواپیما ها به شمار آمده و تنها تلفاتی برابر با 6 فروند داشت. این هواپیمای نامی، برای نخستین بار در اکتبر 1967 پرواز کرده و پس از تولید 563 فروند تا بسته شدن خط تولید، درسال 1996 به خیل هواپیماهای بازنشسته و البته افسانه ای آمریکا پیوست.

مشخصات

نوع کاربرد: بمب افکن
شرکت سازنده: جنرال داینامیکس
تعداد خدمه: 2 نفر( خلبان و افسر تسلیحات)
اخرین قیمت: 75 میلیون دلار
نوع موتور: 2 عدد پرات اند ویتنی TF30-P-100 توربوفن با 25100 پوند تراست در هر کدام با پس سوز
طول: 22 متر
عرض: در حالت بالهای باز 19 متر و در حالت بسته 11.9 متر
ارتفاع: 5.13 متر
حداکثر سرعت: 2.5 ماخ یا 2700 کیلومتر
ارتفاع پروازی: 60000 پا
وزن خالی: 21376 کیلوگرم
بیشترین وزن: 45 تن
برد: با تانکر های اضافی سوخت 5700 کیلو متر
وزن تسلیحات: 11250 کیلوگرم

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 19

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

در دوران جنگ جهانی دوم، همیشه بمباران کشورهای دور از دسترس مسئله ای مشکل ساز برای نیروی هوایی کشورهای درگیر در جنگ بود. چرا که خطرات زیادی یک بمب افکن را در حین پرواز دوربرد به کشور دشمن تهدید می کرد. رهگیری شدن به وسیله جنگنده های دشمن، اتمام سوخت، خرابی موتورها و نقص فنی، همه و همه از عواملی بودند که مانع از موفقیت در بمباران های استراتژیک دوربرد می شدند. پس از جنگ جهانی دوم، کم کم این ایده توسعه زیادی پیدا کرد و نتیجه همین پیشرفت، رقابت شدید شوروی و آمریکا، یعنی دو طرف جنگ سرد در ساخت بمب افکن های سنگین دوربرد شد. یکی از مهم ترین و پیشرفته ترین بمب افکن های ساخت شوروی که همواره موجب وحشت غرب بود، بمب افکن مافوق صوت سنگین Tu-22M، یعنی نمونه اصلاح شده همان بلایندر قدیمی بود. در مقاله زیر، به تفصیل به تشریح توانایی های این بمب افکن فراموش شده البته قدرتمند و مقتدر خواهیم پرداخت.



توانایی لحظه به لحظه بمباران طرف مقابل در جنگ سرد، برای شوروی و آمریکا حکم یکی از بزرگترین آرزو هایشان را داشت. ظاهراً هنوز قدرت بمباران های سنگین دو طرف به حدی نرسیده بود که آمریکا و شوروی بتوانند با هم درگیر نبرد های این چنینی شوند. بنابراین، هر دو کشور شروع به توسعه موشک های قاره پیمای خود کردند و هر روز با دست یافتن به فناوری پیشرفته تری، هر یک از طرفین قدرت خود را به رخ طرف مقابل می کشیدند. موشک های دوربرد تا اواخر جنگ سرد همچنان یکی از موضوع های داغ بحث های نظامی بین آمریکا و شوروی بود، اما انگار این دو کشور هم به این نتیجه رسیده بودند که هرگز بمباران موشکی نخواهد توانست جای عملیات انسانی را به طور کامل بگیرد، یعنی کاملاً جایگزین آن شود. در نتیجه آمریکا و شوری هیچ گاه از گسترش نیروی بمباران استراتژیکی که به وسیله هواپیماهای سنگین و دوربرد انجام می شد غافل نشدند.

توپولف Tu-22M و تاریخچه Tu-22 بلایندر، جد بزرگ بک فایر
Tu-22 از هواپیماهایی بود که هنوز تاریخ نخستین پرواز آن معلوم نیست. این هواپیما احتمالاً در اوایل دهه 60 نخستین پروازهای خود را انجام داد و در خدمت نیروی هوایی و نیروی دریایی شوروی قرار گرفت. ناتو که با بررسی عکس های هوایی به وجود این هواپیما پی برده بود، آن را بلایندر نام نهاد. با بررسی شکل بال های- پسگرای این هواپیما و ابعاد آن، سرعت آن حداکثر دو ماخ پیش بینی گشت که بعدها معلوم شد سرعت بلایندر هیچ گاه از 1.4 ماخ فراتر نرفته است. این هواپیما بمب افکنی با حداکثر وزن برخاست حدود هشتاد تن بود و موتورهای آن با یک پیکربندی نا متعارف در عقب بدنه و درست در زیر سکان عمودی قرار داشتند. مشهورترین مدل بلایندر، مدل بلایندر C است که به تجهیزات گسترده ECM یا دفاع الکترونیکی مجهز بود و در خدمت نیروی دریایی شوروی سابق قرار گرفت. عراق به عنوان هم پیمان نزدیک شوروی در آن سال ها، یکی از مشتریان Tu-22 بود و در زمان جنگ ایران-عراق هم این کشور، استفاده نسبتاً گسترده ای از این بمب افکن علیه ایران به عمل آورد. هواپیمای Tu-22M، یعنی بمب افکن مورد بحث این مقاله، از نظر ساختار کلی و البته نام شاید به Tu-22 شباهت هایی داشته باشد، اما توپلوف 22 مدل ام که به بک فایر مشهور است، اساساً هواپیمای دیگریست.

توپولف Tu-22M چگونه به وجود آمد
پس از طراحی بمب افکن Tu-22 هیئت طراحی توپولف کار را بر روی طرح بمب افکنی بر پایه ی بلایندر آغاز کرد. توپولف از ابتدا می خواست با تغییر زاویه پسگرایی بال ها و نصب موتورهای جدید با قدرت افزون تر نمونه ای اصلاح شده از Tu-22 را ارائه دهد. این طرح، طرح شماره 106 نام گرفت اما چندان که باید و شاید موفق نبود. شرکت توپولف طرح شماره 125 که بمب افکنی با بردی بیش از 4.800 کیلومتر و سرعتی بالغ بر 2.500 کیلومتر بر ساعت بود را نیز در سال 1962 به دولت آن زمان شوروی ارائه کرد. پس از تحلیل های فراوان، طرح 125 شرکت توپولف رد و طرح T-4 شرکت سوخو مورد قبول واقع گردید. با این که امیدها برای شرکت توپولف داشت به تدریج از بین می رفت، اما این شرکت دوباره دست به طراحی جدیدی با کد 145 زد. طرح 145 هواپیمایی اصلاح شده بر پایه ی Tu-22 بود که توانایی انجام ماموریت ها را چه در سرعت های زیر صوت و چه در سرعت های بالای صوت داشت. برای آن که حداقل نیاز های این هواپیما برای برد آن مرتفع شود، نیاز به استفاده از بال های متغیر بود تا طرح 145را تبدیل به بمب افکنی با انعطاف پذیری بالا و قابلیت پرواز در هر شرایط سرعت پروازی بنماید. بر اساس پیش بینی ها، هواپیمای جدید سرعتی بالغ بر 2.300 کیلومتر بر ساعت و بردی بین شش تا هفت هزار کیلومتر داشت. پس از آن که طرح T-4 شرکت سوخوی ناکام ماند، در سال 1967 توپولف رسماً مامور توسعه طرح 145 شد. نام هواپیمای جدید، همان Tu-22M بود. بیشتر گام هایی که در راه ساخت Tu-22M برداشته شد، نسبت به زمان خود بی نظیر بود. به خصوص که توجه ویژه ای هم به سیستم بال های متغیر که البته اساس همین طرح بود هم شده بود. بال های Tu-22M که در وسط بدنه قرار گرفته بودند، می توانستند زاویه خود را نسبت به خط عرضی هواپیما برای مطابقت با شرایط پروازی گوناگون تغییر دهند. نوک بال ها حالتی انحنایی و البته باریک و ریشه بال ها هم شکلی عریض و پهن داشت.

توپولف Tu-22M چگونه بمب افکنی بود
با معرفی بمب افکن سوپر سونیک بک فایر، آرزوهای نیروی هوایی شوروی برای داشتن بمب افکنی مدرن و در حد و اندازه های بمب افکن B-1B آمریکایی به بار نشست. بک فایر برای نخستین بار در سال 1969 در کازان مشاهده شد. برای نخستین بار در سال 1971 در آسمان رامنسکوی، در شرق مسکو بک فایر اقدام به انجام سوختگیری هوا به هوا کرد. این مسئله اگر شاید در وهله ی اول چندان هم مهم نباشد، اما همین عمل سوختگیری هوایی به منزله تهدیدی جدی برای آمریکا بود. توپولف برد این هواپیما را 2.200 کیلومتر اعلام کرده بود، در حالی که CIA معتقد بود برد این هواپیما می بایست از چهار هزار کیلومتر بیشتر باشد. DIA هم برد هواپیما را بدون سوختگیری AA، در حدود پنج هزار کیلومتر اعلام کرده بود. اگر به این برد زیاد، سوخت گیری هوا به هوا هم اضافه می شد، بک فایر به یک بمب افکن میان قاره ای به خصوص با توان حمله به کشوری چون آمریکا تبدیل می شد. بک فایر از موضوعات مورد بحث سران دو کشور شوروی و آمریکا در مذاکرات سالت 2 بود؛ هر چند که شوروی در این مذاکرات پذیرفت تا به جهت اطمینان از عدم حمله اتمی به کشور آمریکا، لوله ی سوختگیری هوایی Tu-22M را حذف نماید، اما روس ها چندی بعد این لوله ها را دوباره نصب کردند.

Tu-22M0- Backfire A- نخستین مدل بمب افکن بک فایر که به دلیل کارائی پایین تنها دو فروند از آن تولید شد. این دو فروند برای مقاصد آموزشی در سال 1973 به مرکز تمرینات هوایی منتقل شدند.
Tu-22M- Backfire A- اولین فروند از بمب افکن بک فایر که که کارائی و عملکرد آن مثبت تشخیص داده شده و ورود نمونه های بعدی آن به خدمت صحیح و به جا ارزیابی گردید.
Tu-22M2- Backfire B- مدل B بمب افکن بک فایر، اولین مدل از این بمب افکن سنگین بود که دستخوش اصلاحاتی در مقیاس بزرگ شد. این مدل به موتورهای نیرومند تر NK-22 مجهز گردید و برد آن به صورت رسمی تا پنج هزار و صد کیلومتر و بالاترین سرعت آن تا 1.800 کیلومتر بر ساعت افزایش یافت. این نمونه برای نخستین بار می توانست تا سه فروند موشک هوا به سطح Kh-22 را در زیر بدنه خود حمل نماید. اگر چه این مدل سیستم تعقیب اتوماتیک عوارض زمین را نداشت، اما مع الوصف قادر بود به خوبی از پس پرواز در ارتفاع پایین هم برآید. تعداد 211 فروند از این مدل در فاصله ده سال، یعنی بین سال های 1973و 1983 تولید شد. در همان ابتدای تولید، موتورهای جدیدتر NK-23 هم معرفی گردیدند که اصولاً نمونه های تقویت شده موتورهای قبلی بودند، اما این نمونه از موتورهای جدید به هدف های مورد انتظار دست نیافتند. گفتنی است که نخستین پروازهای آزمایشی این مدل از Tu-22M از سال 1973 شروع شد.
Tu-22M2Ye- Backfire B- مدل Ye بک فایر نمونه ای از بک فایر بی بود که مجهز به موتورهای جدید NK-25 و سیستم پیچیده کنترل پرواز شده بود. اما باز هم این تغییرات انتظارات را برآورده نکرد و این طرح هم همچنان مسکوت ماند.
Tu-22M3- Backfire C- به جرات می توان گفت که این مدل، پیشرفته ترین مدل بک فایر بود که نخستین پروازهای آزمایشی خود را در سال 1977 به انجام رساند. در پی انجام تغییراتی، دماغه هواپیما برای جا دادن برخی از سامانه های جدید دراز تر شد و حداکثر زاویه برگشت بال های بک فایر تا 65 درجه افزایش یافت. همچنین با نصب موتورهای جدید، این نمونه از بک فایر یکی از نقص های اجداد خود که عدم توانایی پرواز سوپر سونیک در ارتفاع دریا بود را نیز مرتفع نمود. حداکثر سرعت در مدل M3 به بیش از 2.300 کیلومتر بر ساعت و برد آن به بیش از 6.800 کیلومتر افزایش یافت. همچنین با افزایش باورنکردنی تسلیحات قابل حمل، M3 می توانست دوبرابر آن چه M2 حمل می کرد، اسلحه های مختلف را حمل نماید. در سال 1985 تست های مختلفی از پرواز در ارتفاع پایین انجام شد که همگی حاکی از موفقیت عملکرد هواپیما در ارتفاع پایین بودند.
Tu-22MR- اگرچه با ورود ماهواره های فضایی به عرصه ماموریت های جاسوسی هواپیماهای شناسایی تقریباً از رده خارج شدند، اما نمونه های انگشت شماری از Tu-22M3 ها برای انجام ماموریت های شناسایی بهینه سازی شدند. در Tu-22MR محفظه های نگهداری بمب جای خود را به سنسورها و حسگرهای مفصل هوایی داده اند. با تمام این اوصاف، در توانایی اخلال گری سیستم های الکترونیکی دشمن یا ECM نه مدل M2 و نه مدل M3 یا MR چندان موفق نبوده اند و همیشه برای تکمیل این نقش، هواپیماهای اسکورت دیگری که باید به عنوان مکمل به عملیات اضافه شوند، الزامی بوده اند.

به احتمال فراوان ساخت بمب افکن قدرتمند B-1B لنسر آمریکایی، واکنشی نسبت به ساخت بک فایر بوده است. بک فایر درست مخالف بسیاری از بمب افکن های رده خود، دارای پیکربندی ویژه ای است، چنان که موتورهای توربوفن آن در داخل و قسمت های کناری بدنه واقع شده اند. این ترکیب، بک فایر را بیشتر به یک جنگنده عظیم الجثه مشابه می سازد تا یک بمب افکن استراتژیک. بک فایر چهار خدمه دارد، یک خلبان در قسمت جلو سمت چپ، کمک خلبان در قسمت جلو سمت راست، افسر ارتباطات در قسمت عقب سمت چپ و یک افسر ناو بر در قسمت عقب سمت راست که البته افسران قسمت عقب کابین هیچ دیدی نسبت به جلوی هواپیما ندارند، اگر چه پنجره های کناری وسیع و بزرگی برای آنان در نظر گرفته شده است. تا کنون هیچ بک فایری به کشورهای خارجی صادر نشده است، اگر چه کشورهایی مثل ایران و چین در سال های 1990 علاقه فراوان خود را به داشتن این بمب افکن در خدمت نشان داده اند. هر چند گزارش هایی هم مبنی بر پیشنهاد این بمب افکن به کشور هند، مجهز به موشک های نزدیک برد Kh-15S وجود دارد. با تمام اوصاف، روسیه هنوز هم بزرگترین پرواز دهنده بمب افکن مشهور دوران جنگ سرد یعنی بک فایر است و این هواپیما به دلیل لغو پروژه T-60S به دلیل هزینه های زیاد تا آینده نامعلوم به عنوان بمب افکن اول استراتژیک روسیه در خدمت باقی خواهد ماند.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 11

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

این هواپیمای بمب افکن تاکتیکی سوخو-24 روسیه در یک نمایشگاه دائم هوافضایی مستقر شده و احتمالاً به دلیل حذف برخی از تجهیزات، با تغییر محل مرکز ثقل، موقتاً به اینصورت در آمده است.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 21

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

امروزه موشک های هدایت لیزری «ستار» که به کارگیری آنها روی جنگنده های اف-4 و اف-5 نهاجا اعلام شده، مکمل تسلیحات جنگنده بمب افکن های کشورمان بوده و نیاز به خرید تسلیحات در این رده از خارج کشور را کاملا برطرف کرده اند.

انهدام هدف به صورت دقیق خواسته اصلی از اجرای یک عملیات بمباران هوایی است. در سال های گذشته برای افزایش اطمینان از این موضوع، با چندین هواپیما به یک هدف حمله می شد که هر یک نیز چندین بمب را رها می کردند اما علاوه بر مصرف مهمات زیاد برای یک هدف، هر چه تعداد هواپیماهای درگیر در یک عملیات بیشتر شود، احتمال اصابت ضربات پدافند دشمن بیشتر شده، آمادگی برای اجرای عملیات های بیشتر در گستره وسیع تر کاهش یافته و عمر عملیاتی ناوگان نیز زودتر به پایان می رسد.


همچنین هزینه انهدام یک هدف نیز بالا خواهد بود چه از نظر مهمات مصرفی و چه پشتیبانی های لازمه از هواپیماهای درگیر در عملیات که شامل موارد حمایت هوایی توسط شکاری ها، سوخت رسان ها و تعمیرات می تواند باشد.

استفاده از مهمات هدایت شونده دقیق باعث شد تا ایده "یک مهمات برای یک هدف" شکل بگیرد. منظور ما از مهمات در اینجا شامل دو نوع است: بمب و موشک. روش های هدایت راداری، لیزری، اپتیکی و ماهواره ای از جمله راه های هدفگیری و هدایت دقیق هستند که در این گزارش به معرفی نمونه های هدایت لیزری ساخت کشورمان می پردازیم.

روش پر استفاده در هدایت لیزری مهمات هواپرتاب به این ترتیب است که یک کاربر از طریق یک نشانه گذار، پرتو لیزر را به هدف تابانده و بازتاب این پرتو که به سمت بالا به شکل یک قیف جهت گرفته است توسط جستجوگر(seeker) موجود در سر موشک دریافت شده و بر مبنای تشخیص اختلاف زاویه این پرتو با مسیر موشک، فرامین هدایتی برای تصحیح مسیر آن ارسال می شود تا با حرکت به داخل این قیف مجازی، موشک به طور دقیق، یعنی با خطای کمتر از یک متر به هدف برخورد نماید.

در این روش که هدایت نیمه فعال لیزری نامیده شده نشانه گذار باید تا لحظه برخورد موشک، روی هدف تمرکز داشته باشد. در صورتی که این عمل نشانه گذاری توسط هواپیما اجرا شود، با توجه به محدودیت های مانوری ایجاد شونده برای حفظ دقت نشانه روی، عملاً این هواپیما فلج بوده و احتمال مورد اصابت قرار گرفتن آن زیاد است. البته برای رفع این مشکل نیز راه حل های مختلفی از جمله اصلاح راهکنش(تاکتیک) مورد استفاده وجود دارد که به آن نمی پردازیم.

برای اولین بار بمب های هدایت لیزری در دهه 1960 در آمریکا توسعه داده و در جنگ ویتنام به کار گرفته شد. بعدها موشک های هدایت لیزری نیز ساخته شدند تا قابلیت های این نوع هدایت دقیق با برد و سرعت بیشتر موشک ها ترکیب شود. در واقع هر چند موشک ها گرانتر از بمب ها هستند اما برد بالاتر آنها هواپیمای شلیک کننده را از خطر پدافند دشمن بیشتر مصون داشته و سرعت بالای موشک ها نیز مدت زمان مورد نیاز برای فرایند نگه داشتن پرتو لیزر روی هدف را کاهش می دهد.

در جنگ تحمیلی 8 ساله عراق علیه کشورمان، نسل اول بمب های هدایت لیزری که پیش از انقلاب خریداری شده بودند مورد استفاده قرار گرفت. البته به دلیل تعداد نچندان زیاد این بمب ها و خطر ایجاد شونده برای هواپیمای نشانه گذار، هم در عملیات های بمباران لیزری تلفاتی بر پیکره نهاجا وارد شده و هم این مهمات نمی توانست به طور گسترده و همه جانبه به کار رود. از طرفی کارایی بالای موشک های هدایت لیزری که در اختیار دشمن بعثی قرار داشت و بعدها انهدام ناوشکن سهند و آسیب دیدن سبلان در درگیری با آمریکا توسط تسلیحات هدایت شونده لیزری نقش این مهمات در نبردهای جدید را بیش از پیش آشکار کرد.

با درک نیاز به این مهمات هدایت دقیق و ارزش بیشتر موشک ها، با زحمات شهید ستاری فرمانده وقت نیروی هوایی ارتش، پروژه عصر67 در این سال در نیروی هوایی ارتش آغاز شد تا نمونه هایی از موشک و بمب هدایت لیزری ساخته شود. از 4 محصول معرفی شده این برنامه 3 نمونه موشک ستار-3/2/1 بوده و یک نمونه که بیشتر شبیه بمب ها است. این موشک ها که به یاد سرلشگر شهید منصور ستاری به این نام خوانده می شوند در حالی ساخته و آزمایش شدند که پیش از آن موشک های هدایت لیزری در کشور موجود نبودند.


موشک ستار-1 نمونه ای با برد کوتاه تا متوسط بوده، از یک بدنه استوانه ای، چهار بال ذوزنقه ای ثابت در میانه طول بدنه و چهار بالک متحرک در انتهای آن برای کنترل موشک از ناحیه دم برخوردار است. اطراف جستجوگر لیزری موجود در در دماغه آن نیز توسط بدنه پوشانده شده. محل اتصال بال ها به بدنه نیز از ضخامت بیشتری نسبت به بقیه سطح بال برخوردار است.

سرعت موشک ستار-1 نامشخص است هر چند که سطح ساده بال نشان دهنده این است که احتمالاً این موشک برای سرعت های مافوق صورت در نظر گرفته نشده یا در صورت مافوق صوت بودن، طراحی بال ساده انجام شده است. پیشران این موشک نیز قاعدتاً باید از نوع سوخت جامد باشد که خروجی(نازل) آن در انتهای بدنه مشهود است. برد دوراستایی این موشک 15 تا 20 کیلومتر عنوان شده است.


در نمونه ستار-2، شاهد تغییرات مهمی در پیکربندی موشک هستیم که مهمترین آنها استفاده از بالک های کنترلی در جلوی موشک برای کنترل پیشبال(کانارد) به جای کنترل دم است. کنترل پیشبال برای کاهش نیروی مقاوم یا پسا در پرواز مافوق صوت مفید است. این روش کنترل با توجه به نیاز به گشتاور کم برای تغییر زاویه بالک و طول بازوی گشتاور تولیدی مناسب، دارای سرعت پاسخ بسیار بهتری در برابر فرامین ارسالی از کنترلر در قیاس با سطوح کنترلی دم هستند که برای یک پرتابه سریع روش مناسبی است.


بال های ستار-2 که نسبت به نمونه قبلی کوچکتر شده در ناحیه اتصال به بدنه، ضخامت قابل توجهی داشته و زاویه تندتری نسبت به لبه حمله(لبه جلویی) بال دارد که طرحی مشابه «ریشه بال امتداد یافته» را تداعی می کند که به نوبه خود مزیت هایی در زوایای پروازی مختلف دارد. گفتنی است کوچکتر شدن بال ها که تماماً ثابت هستند نسبت به نمونه قبل به معنی تولید نیروی برآ(لیفت) کمتر است بنابراین ستار-2 یا سبکتر از نمونه قبل بوده ویا بایستی با استفاده از پیشران قوی تر به سرعت های بالاتری برسد تا نیروی برآی کافی حاصل شود.

همچنین شکل مقطع بال شباهت قابل توجهی با مقاطع بال مناسب برای سرعت های مافوق صوت دارد بنابراین اگرچه از سرعت دقیق این موشک اطلاعی در دست نیست اما از این شواهد و طرح ساده بال می توان حدس زد سرعت موشک ستار-2 مافوق صوت باشد. در اینصورت این موشک هم سریع تر و هم چابک تر از نسل قبلی خود است. اما اگر سرعت آن مادون صوت هم باشد، طرح ساده ای برای آن انتخاب شده است.

در این نسل علاوه بر جستجوگر دیده شده در ستار-1، نوع تراز شده معروف به پیووی-2 نیز دیده شده است. این نوع، ساختار ساده تر و قابلیت اطمینان بیشتری دارد. در این نمونه بهبود یافته از ستار-2، از بالک های کنترلی جدید در دماغه استفاده شده که زاویه حمله لبه جلویی آنها بیشتر است.


نسل سوم از موشک های هدایت لیزری ستار، با بهسازی نسل دوم اما نه دگرگونی های ساختاری بوجود آمده است. بال های ستار-3 به طور کلی مشابه ستار-2 است با این تفاوت که یک بخش متحرک در لبه فرار و نوک بال وجود داشته و لبه حمله آن یکپارچه و بدون امتداد و زاویه متفاوت در محل نصب است. بال های این نمونه نسبت به ستار-2 جلوتر نصب شده اند و شکل آنها نیز با سرعت های مافوق صوت تطابق دارد.


در بیشتر نمونه های به نمایش در آمده از ستار-3، جستجوگر لیزری به کار رفته در آن از نوع پیووی-2 بوده هر چند که در مواردی هم بدون آن دیده شده است. اینطور که در تصاویر دیده می شود قطر بدنه هر سه نمونه موشک های ستار باید با هم برابر باشد اما طول ستار-3 نسبت به نمونه های قبلی تا حدودی کمتر به نظر می رسد. بر اساس گمانه زنی ها برد ستار 2و 3 نیز دست کم از 15 تا 20 کیلومتر و جرم سرجنگی آنها بالغ بر 225 کیلوگرم است.


تا کنون در بین موشک های ستار، نسل اول و سوم بیشتر نمایش داده شده اند ولی چند سالی است یک نمونه با نام ستار که شباهت ظاهری به بمب های هدایت لیزری دارد نیز به عنوان محصول پروژه عصر67 دیده می شود. البته وجود یک خروجی(نازل) در انتهای بدنه آن این تصور را به وجود می آورد که این نمونه کوچک و سبک نیز موشک بوده و برای کاربری های خاص خود توسعه یافته است.

این نمونه دارای بال های ذوزنقه ای با دهانه بزرگ در انتهای بدنه، یک سر جنگی مشهود در میانه بدنه که با سرجنگی بمب های 226.5 کیلوگرمی ام-کی-82 تطابق دارد و بالک های کنترلی در دماغه به همراه جستجوگر تراز شده(نوع پیووی-2) است.


نکته قابل توجه دیگر در زمینه این موشک های هدایت دقیق، طراحی و ساخت یک نمونه نشانه گذار لیزری نصب شونده در زیر بدنه هواپیما است. نشانه گذارهای نسل قبلی به صورت یک تفنگ بودند که در کابین عقب هواپیما قرار داشته و هدفگیری از طریق آن صورت می گرفت. محدودیت های فیزیکی در کابین خلبان، مانع از افزایش برد نشانه گذاری می شد که یکی از شرایط لازم آن بزرگتر شدن ابعاد این وسیله بود.

با استفاده از نمونه جدید سامانه هدفگیری لیزری هر چند وزن بیشتری داشته و به نیروی مقاوم آیرودینامیکی تجهیزات بیرونی هواپیما می افزاید می توان از مسافت های بیشتری عمل نشانه گذاری روی هدف را به انجام رساند.


همچنین امکان هدفگیری توسط پهپادها و ارسال اطلاعات به هواپیماهای شلیک کننده موشک نیز اقدامی مهم در جهت حفظ بیشتر هواپیما از خطرات پدافند دشمن است.

به جز این نمونه های مختلف ستار، چند نمونه موشک هدایت لیزری روسی نیز در اختیار نیروی هوایی ارتش قرار دارد که بر روی بمب افکن تاکتیکی سوخو-24 و احتمالاً جنگنده میگ-29 به کار می روند. اما با توجه به محدودیت خریدهای تسلیحاتی، ساخت نمونه های بومی از این نوع موشک های هدایت شونده که توسعه و بهسازی آنها در آینده نیز ممکن است اقدامی شایسته برای ایجاد توانایی بالاتر در انهدام اهداف با مهمات کمتر و در زمان کوتاه تر بوده است.

تا به امروز موشک های ستار، که به کارگیری آنها روی جنگنده های اف-4 و اف-5 نهاجا اعلام شده مکمل تسلیحات جنگنده بمب افکن های کشورمان بوده و نیاز به خرید از خارج را برطرف کرده اند. این پروژه گامی موفق در این زمینه محسوب شده و روند توسعه ای آن از نمونه اول تا آخرین نمونه از نشانه های ارزش بالای این پروژه است زیرا مطالعه و بهسازی یک سلاح برای رسیدن به کارایی مطلوب به مراتب از طراحی و ساخت اولیه آن مهمتر است.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 10

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

یک فروند هواپیمای آموزشی از نوع پی سی 6 امروز صبح حوالی ساعت 10 در منطقه ای نزدیک داریون شیراز سقوط کرد.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 13

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

یک فروند از بالگردهای میل 24 ملقب به "غزال" ارتش اوگاندا که در سومالی در جریان ماموریت حافظ صلح سقوط کرده است.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 23

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

با سلام خدمت دوستان، این مقاله ای هست در مورد تامکت های ایرانی، خیلی خلاصه و چکیده، این مقاله قرار بود برای خبرگزاری فارس رد بشه که به دلیل یه سری مسائل به طور کل همکاری بهم خورد و به همین خاطر در اینجا منتشرشون میکنم. اگر کمی و کاستی دارد دوستان به بزرگی خودشون ببخشند، مقاله به علت اینکه تالیفی هست ممکن است نواقصی داشته باشد. در حال حاضر من چندین مقاله جامع در زمینه پدافند در اختیار دارم ولی به دلیل اینکه امتیاز آنها خریداری شده است نمی توانم آنها را تا موعد خاصی منتشر کنم ولی جبران خواهم کرد !
====
ساخت:
پس از اینکه شوروی سابق توانست جنگنده های موفقی همچون میگ-25 (فاکسبت) بسازد و به راحتی بر فراز آسمان هر کشوری به جاسوسی بپردازد، نیروی هوایی ایالت متحده آمریکا به فکر این افتاد تا فانتوم های کهنه کار را که به خوبی از در جنگهایی همانند ویتنام خوش درخشیده بودند را در رهگیری بازنشسته کرده وساخت جنگنده ای تحت نام اف-14 (تامکت) را کلید بزند، در این راستا کارخانه های آمریکایی دست به کار شدند و در آخر طرحی که کارخانه گرومن به نیروی هوایی آمریکا داده بود پذیرفته شد. اف-14 سطح پروازی پایین تری نسبت به جنگنده های پیشین همانند فانتوم داشت ولی برتری آن در رادار افسانه ای AWG-9 بود که اکثر خلبانان از آن به عنوان یک مینی آواکس یاد می کنند تا یک رادار معمولی ، بهتر است بدانید که این رادار می تواند تا بیش از 165 کیلومتر را به راحتی پوشش بدهد، در ضمن این رادار قادر بود تا 24 هدف را در آسمان تشخیص دهد و به طور همزمان بر روی 6 هدف قفل راداری انجام دهد و به ترتیب به سمت هر کدام موشکی جداگانه شلیک کند، برتری بعدی این رهگیر افسانه ای به رقیبان روسی خود داشتن موشک قدرتمند AIM-54 ملقب به "فونیکس" بود، که بردی بیش از 100 کیلومتر داشت، فرار از دست این موشک برای جنگنده های نسل سوم و چهارم، تقریبا غیر ممکن می باشد و موشک پس از پرتاب به احتمال 99% به هدف برخورد خواهد کرد.
ساخت تامکت داستان طولانی تری دارد، جنگنده های میگ-25 شوروی قادر بودند در ارتفاع بسیار بالا به پرواز در آیند و در آن زمان هیچ یک از غول های آهنین غربی قادر به رهگیری چنین جنگنده ای نبودند! در زمانی که میگ-25 به عنوان یک پرنده سری درفرودگاه های شوروی نگاه داشته می شد ، آمریکا با توجه به جاسوسی های انجام داده متوجه شده بود که روس ها جنگنده ای با پتانسیل بالا در حد میگ-25 در اختیار دارند ولی سرویس های اطلاعاتی آمریکا به درستی نمی دانستند که میگ-25 چگونه جنگنده ای است؟ تا اینکه در بعد از ظهر ششم سپتامبر سال 1976 میلادی مسئولین فرودگاه غیرنظامی هاکوداته “Hakodate” واقع در ژاپن در صفحه رادار خود شی عجیبی را با سرعت و ارتفاع عجیبی مشاهده کردند، بلافاصله دو فروند جنگنده رهگیر اف-4ئی (فانتوم) برای شناسایی و در صورت لزوم رهگیری هدف از فرودگاه کیاکوری تیک آف کردند، ولی در عین ناباوری شی مذکور آن دو جنگنده را به راحتی جا گذاشته و به راحتی در فرودگاه هاکوداته فرود آمد. با فرود آمدن این شی ناشناس مسئولین فرودگاه پس از بررسی شی متوجه شدند که آن شی یک جنگنده مافوق صوت روسی است که هدایت آن را یک خلبان خیانتکار روسی به نام ویکتور بلنکو “Victor Belenko” بر عهده داشته است، این خلبان از ژاپنی ها تقاضا کرد تا جنگنده را پنهان کنند و آنها نیز درخواست او را اجرا کردند، بعد از گذشت مدتی روسها درخواست بازپس گیری جنگنده به همراه خلبان آن را کردند ولی مقامات ژاپنی مخالفت کردند و پس از مدتی خلبان مذکور به آمریکا پناهنده شد و اطلاعات ارزشمندی را در اختیار غرب قرار داد. جنگنده نیز با یک هواپیمای ترابری سی-5 به پایگاه "کیاکوری" واقع در 50 مایلی توکیو انتقال داده شد و کارشناسان آمریکایی و ژاپنی شروع به تحقیق بر روی آن کردند.

جالب است بدانید که میگ-25 بر روی بسیاری از کشورها مانند اکثر کشورهای خاورمیانه ، همچنین بر روی کشورهای کنار دریای مدیترانه و اسرائیل و حتی چین جاسوسی کرده است، در آن زمان نه گلوله های ضد هوایی می توانست حریف این غول آهنین شود و نه جنگنده های موجود می توانستند از حریم کشورها محافظت کنند، برای مثال در اسرائیل فانتوم ها چندین بار برای رهگیری میگ اقدام کردند ولی در همه موارد شکست خوردند!
همانطور که گفته شد با پتانسیلی که تامکت داشت تنها برای رهگیری میگ-25 ساخته نشده بود، فاکسبت بیشتر یک جنگنده بود که حالت تدافعی داشت تا تهاجمی ، اف-14 جنگنده ای بود که وظیفه رهگیر بمب افکن های شوروی در زمان جنگ سرد و همچنین انواع موشک ها را به عهده داشت، حتی در دفاع مقدس نیز خلبانان کشورمان بارها اقدام به انهدام موشک های کرم ابریشم عراقی کرده اند و موفق بوده اند. پس می توان نتیجه گرفت که تامکت جانشینی خوب برای جنگنده های کهنه کار فانتوم بود و لیاقت یدک کشیدن لقب "افسانه ای" را داشت.
تجهیزات و تسلیحات:
بهتر است بدانید که تامکت بیشتر یک جنگنده مخصوص نیروی دریایی بوده تا یک جنگنده برای نیروی هوایی ! تامکت در اصل برای جایگیری به جای فانتوم بوجود آمد و بیشتر استانداردهای نیروی دریایی را رعایت کرد، اف-14 نسبت به فانتوم جای کمتری را به خود اختصاص می داد و بالهای متغییر آن بسیار مناسب جایگیری بر روی عرشته ناوهای هواپیمابر بود. از مزیت های دیگر بالهای متغییر این جنگنده سرعت کمتر آن هنگام تیک-آف از روی عرشه ناوهواپیمابر است، همچنین این بالها در هنگام داگفایت (نبرد بین دو جنگنده) به اف-14 کمک زیادی می کرد. این را نیز باید اضافه کرد که این بالها نسبت به اضافه شدن سرعت ، در اثر فشار هوا جمع می شوند و با کم شدن سرعت نیز به صورت اتوماتیک طبیعتا باز می شوند ولی خلبان نیز می تواند به صورت دستی و خارج از حالت اتوماتیک بالها را تغییر دهد، این بالها از 20 درجه الی 68 تا 70 درجه قابل تغییر هستند و سرعت جمع و یا باز شدن بالها هفت و نیم درجه بر ثانیه است.
اف-14 مدل A قادر است یک توپ 20 میلیمتری از نوع M61 (Vulcan) را به همراه 1000 فشنگ که در سمت چپ دماغه تامکت قرار گرفته است و همچنین موشکهای نیمه اکتیو اسپارو و حرارتی سایدویندر را حمل کند، این موشک ها به همراه موشک فوق العاده فونیکس هنوز هم ترکیب مرگباری را می سازند، لازم به ذکر است که اف-14 می تواند تا 6 تیر موشک فونیکس را با خود حمل کند.
تامکت قادر است تا 2 برابر سرعت صوت ، افزایش سرعت داشته باشد و تا تقریبا تا ارتفاع 45000 پایی اوج بگیرد، تنها مشکل این جنگنده هزینه بالای نگهداری و همچنین پیچیده بودن تکنولوژی آن است، ایران تنها کشوری است که موفق به خرید این جنگنده افسانه ای از آمریکا شد.
در پایان این مبحث باید اشاره کنم که تامکت های ایرانی از دو موتور TF30 استفاده می کند که هر کدام از موتورها قادر به ایجاد قدرت رانشی برابر با 20000 پوند را دارا هستند، تنها مشکل این موتور غیرقابل اطمینان بودن آن در ارتفاعات بالا به دلیل خفگی کمپرسور و ایجاد شدن حالت "استال" است که بعدها به دست متخصصین ایرانی این مشکل نیز تا حدی رفع گشت.

ورود به ایران:
با تعاریفی که از جنگنده تامکت شد، می توانیم نتیجه بگیریم وظیفه اصلی این جنگنده ، رهگیری بمب افکن ها و جنگنده های شکاری دشمن در ارتفاعات بالا و همچنین نابودسازی موشک هایی نظیر موشک های کروز است، قبل از پیروزی انقلاب اسلامی ایران شوروی حریم هوایی ایران را نیز مانند کشورهای دیگر توسط جنگنده میگ-25 نقص می کرد ، به همین خاطر نیروی هوایی ایران به آمریکا درخواست جنگنده ای برای مقابله با جنگنده های بلند پرواز شوروی را داد، آمریکا نیز به ایران دو جنگنده اف-15 و اف-14 را پیشنهاد داد که در نهایت تامکت بر رقیب خود یعنی اف-15 (ایگل) پیروز شد و در نیروی هوایی به خدمت گرفته شد، نیروی هوایی ایران به طور دقیق 80 فروند از این جنگنده به کارخانه گرومن در طی دو مرحله سفارش داد که 79 فروند آن به اضافه 284 تیر موشک فونیکس تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی ایران دریافت شدند. ایران پس از خرید تامکت دیگر شاهد جنگنده های بلند پرواز میگ-25 نبود! به این ترتیب که خلبانان ایرانی یکبار بر فراز دریای خزر اقدام به قفل راداری بر روی یک جنگنده بلند پرواز روسی را کردند که آن جنگنده نیز از ترس فرار کرد و تا ابد بر فراز ایران دیده نشد.
تامکت در جنگ تحمیلی:
مدتی از پیروزی انقلاب اسلامی ایران نگذشته بود که کشور متجاوز عراق، جنگ ناخواسته ای را به ایران تحمیل کرد، در این جنگ نیروی هوایی نیز نقش بسزایی را دارا بود و می بایست نقش بمباران مراکز مهم رژیم بعثی به علاوه حفاظت از حریم هوایی ایران را بر عهده می گرفت. نقش بمباران بر عهده جنگنده های اف-4 (فانتوم) و اف-5 (تایگر) افتاد، و نقش رهگیری و نابودی جنگنده های متجاوز نیز را نیزاسکادران های تامکت نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران بر عهده گرفتند.
در دو سال ابتدایی جنگ، جنگنده های دشمن هیچ حرفی برای گفتن نداشتند و تنها شکاری آسان برای جنگنده های اف-14 و موشک های پرقدرت فونیکس بودند، ولی با گذشت چندسال ابتدایی جنگ، عراق با خرید میراژ-اف-1 از فرانسه تصمیم به مقابله با جنگنده های ایرانی برخواست، البته وظیفه اصلی جنگنده های میراژ مقابله با جنگنده های ایرانی نبود، بلکه نقش اصلی آنها مقابله با نفت کش ها و کشتی های تجاری ایرانی بود که به سمت لنگرگاه ها حرکت می کردند، در این راستا نیروی هوایی نیز دست به کار شد و اقدام به جا به جایی تعدادی از تامکت های ایرانی به پایگاه هوایی بوشهر کرد، با این کار هم عمر موتورها و بدنه تامکت ها افزایش می یافت و هم از خستگی خلبان ها به خاطر پرواز مداوم کاسته می شد،همانطور که انتظار می رفت تامکت های ایرانی از پس این ماموریت نیز به خوبی برآمدند و از ناوگان تجاری ایران به خوبی محافظت کردند، میراژ های عراقی هر چند که قدرت مانور خوبی داشتند ولی در برابر موشکهای فونیکس تامکت های ایرانی حرفی برای گفتن نداشتند و از رادار قدرتمندی استفاده نمی کردند، در واقع این جنگنده ها بیشتر از تاکتیک هایی مثل پرواز در ارتفاع پایین استفاده می کردند تا اینکه به طور مستقیم با تامکت ها درگیر شوند، با این حال این جنگنده های عراقی موفق به رهگیری برخی از تامکت ها و جنگنده های دیگر کشور عزیزمان شدند.
همانطور که مشاهده می کنید تامکت و فاکسبت سرنوشتی عجیب دارند که به نظر می رسد که در هر محدوده زمانی در مقابل یکدیگر قرار می گیرند، در طول جنگ تحمیلی 8 ساله نیز عراق تعدادی از این جنگنده ها را از شوروی سابق خریداری کرد که از آنها برای شناسایی و همچنین بمباران استفاده می کرد، البته خلبانان عراقی به قدری ترسو بودند که حتی جرات پایین آمدن از ارتفاعی مشخص را نداشتند و با میگ-25 بمب هایشان را از ارتفاع بالا رها کرده و فرار می کردند ، و به همین خاطر اکثر اوقات بمب هایشان به خطا رفته و به هیچ هدف درستی برخورد نمی کرد ولی با این وجود در دل مردم رعب و وحشت ایجاد می کردند، تیرهای ضد هوایی و موشک های موجود بر روی فانتوم ها و جنگنده های دیگر نیز کارساز نبود به همین علت دوباره جنگنده افسانه ای تامکت و خلبانان غیور ایران دست به کار شدند و اقدام به گشت زنی های مداوم بر آسمان ایران اسلامی کردند تا خلبانان عراقی حتی در ارتفاع بالا به خودشان جرات نفوذ به مرز کشور را ندهند.


با این حال خلبانان عراقی به قدری از تامکت های ایرانی می ترسیدند که اکثر اوقات با دیدن جنگنده های اف-14 در صفحه رادار خود بمب هایشان را در بیابان ها رها می کردند و فرار می کردند و یا مسیر خود را تغییر می دادند، خلبانان تامکت نیز که این مسئله را متوجه شده بودند، فقط به قفل راداری بر روی جنگنده های عراقی اکتفا می کردند تا موشک های گرانبهای فونیکس را برای مواقع ضروری ذخیره کنند.
همانطور که می دانید جنگ ایران و عراق بیشتر یک جنگ فرسایشی بوده و منجر به از کار افتادگی بسیاری از تجهیزات نیروی هوایی نیز گشت، بسیاری از تامکت های ایرانی نیز در طی جنگ به دلیل کمبود قطعات یدکی زمینگیر شده بودند و حتی به دلیل کمبود موشک فونیکس تامکت ها دیگر کارایی لازم را نداشتند ، به همین دلیل متخصصان داخلی دست به کار شدند و شروع به ساخت تجهیزات یدکی تامکت و همچنین موشک های جایگزین برای تامکت کردند.
بهینه سازی و ارتقا تامکت:
سجیل، اولین پروژه موفق بومی بود که به نوعی تبدیل موشک هاوک زمین به هوا به یک موشک هوا به هوا بود، این موشک به نحوی توانست برای مدتی جای خالی فونیکس را پر کند و ایران را تا پایان جنگ تقریبا بی نیاز سازد. عراق در اواخر جنگ تحمیلی اقدام به خرید جنگنده های میگ-29 شوروی سابق کرد و در این زمان ادعا کرد که این جنگنده قادر است که تامکت های ایرانی را سرنگون سازد! در همین زمان یک درگیری بین یک تامکت و میگ-29 درگرفت که تامکت با وجود داشتن موشک بومی سجیل توانست میگ-29 عراقی را سرنگون سازد و به این ادعای بی اساس عراقی پایان دهد.
پس از پایان یافتن جنگ نیز ارتقا و تعمیر تامکت های ایرانی آغاز گشت و متخصصان ایرانی توانستند بسیاری از تامکت های ایرانی که به دلیل کمبود قطعات یدکی زمینگیر شده بودند را دوباره به دل آسمان برگردانند، جالب است بدانید که ایران در حال حاضر قادر است که 70% تجهیزات و لوازم تامکت را تولید کند، به دلیل احساس جای خالی موشک فونیکس نیز متخصصان ایرانی اقدام به ساخت نوع بومی این موشک یعنی "عصر-67" کردند که در حال حاضر در اختیار نیروی هوایی ایران قرار دارد.
اگر بخواهیم به طور مختصر از بهینه سازی های نیروی هوایی ایران بر روی تامکت های ایرانی مطالبی بیان کنیم می توانیم به موارد زیر اشاره کنیم:
- بهبود سازه جنگنده
- بهینه سازی موتور
- بهینه سازی دستگاه های الکترونیکی
- اضافه شدن قابلیت درگیری هوا به سطح
- بهینه سازی جنگ افزارها
- بهینه سازی مقطع راداری

البته در حال حاضر تامکت ها قادر هستند تا برخی از موشک های شرقی را نیز با خود حمل کنند.

وضعیت فعلی:
همانطور که گفته شد ایران تنها کشوری است که در حال حاضر این جنگنده را در اختیار دارد و بیشتر این جنگنده ها در حالت عملیاتی به سر می برند، در ابتدا قرار بود به غیر از ایران ، کشورهایی نظیر کانادا و اسرائیل و آلمان غربی اقدام به خرید این جنگنده کنند ، و حتی کانادا به ایران پیشنهادهایی را برای خرید این جنگنده داد که با مخالفت فرماندهان نیروی هوایی فروش این جنگنده منتفی شد. آمریکا این جنگنده را در سال 2006 میلادی به علت هزینه های بالای نگه داری از رده خارج کرد و به این دلیل که قطعات یدکی این جنگنده به دست نیروی هوایی ایران نرسد، تمام قطعات این هواپیما منهدم شدند !
لازم به ذکر است که نیروی هوایی ایالت متحده آمریکا چند مدل دیگر از این جنگنده را تولید کرد که می توان به مدل B (مخصوص درگیری هوا به سطح) ، مدل C که هرگز به مرحله تولید انبوه نرسید، مدل D (رهگیر قدرتمندتر با داشتن رادار و موشک های قوی تر نسبت به مدل A) اشاره کرد.
به هر حال با زندگی پر فراز و نشیب اف-14 های ایرانی باید اعتراف کنیم که این جنگنده بر گردن ما حق زیادی دارد و در جنگ ایران و عراق یکی از مهمترین جنگنده های کلیدی ایران اسلامی بوده است، در حال حاضر تامکت های ایرانی در شرایط خوبی به سر می برند و با توجه به ارتقاهایی که در طی سالهای گذشته داشتند امید می رود که تامکت ها به همراه فولکروم های ایرانی (میگ-29) بتوانند حریف سرسختی برای جنگنده هایی متجاوز به خاک میهن اسلامی ما باشند، آخرین نمایش قدرت این جنگنده نیز در 29 فروردین امسال بود که 5 فروند از این جنگنده های موفق از مقابل جایگاه اختصاصی عبور کرده و در نهایت در پایگاه اول مهرآباد به زمین نشستند.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 19

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

هواپیمای تهاجمی J-22 اورائو نیروی هوایی صربستان در حال شلیک راکت های 57 میلیمتری در یک تمرین نظامی است.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 12

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

بالگردها بی شک انعطاف پذیرترین ماشینهای پرنده ساخت دست بشر هستند، اما مطمئنا در بین سریعترینها جایی ندارند. اما شاید به زودی نسل جدیدی از بالگردهای سریع دنیای هوانوردی را با تحولی تازه مواجه کند.

 

 

یوروکاپتر X3 برای نخستین بار در سپتامبر 2010 / شهریور 1389 به پرواز در آمد. این بالگرد نسبتا بزرگ با ترکیبی از خواص هواپیماها مثل بال و ملخهای افقی ساخته شده و همین موضوع هم سرعت بیشتر را برای آن به همراه آورده است. بدنه اصلی بالگرد در حقیقت نسخه اصلاح شده ای از بالگرد معروف EC155 یوروکاپتر مجهز به موتورهای توربوشفت و ملخی پنج پر است که نیروی برای اصلی بالگرد را برای شناور شدن در هوا تامین میکند. ملخهای افقی بالگرد هم که در نوک بالهای به نسبت کوچک آن قرار گرفته اند، نیروی پیشرانش را تامین میکنند. این ملخها همچنین برای خنثی کردن گشتاور تولیدی ملخ اصلی با سرعت بیشتری میچرخند. سرعت نهایی این بالگرد 410 کیلومتر بر ساعت است و به گفته یوروکاپتر، نمونه کامل بالگرد که بر اساس تکنولوژی X3 ساخته خواهد شد، تا سال 2020 / 1399 پرواز خواهد کرد.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 11

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

جنگنده چندمنظوره اف-18 توسط شرکت مکدانلدداگلاس ساختهشده و از سال 2006/1385 جایگزین جنگندههای اف-14 تامکت در نیروی دریایی ایالات متحده شده است.

 

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 15

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

مانور کبرا مشهورترین مانور هوایی برای نبردهای نزدیک هوایی است که برای سالها جنگنده های روسی سوخو27 و میگ 29 شهرت خود را مدیون آن بودند و به کمک آن جای تعقیب شونده و تعقیب کننده را عوض میکردند!


محمدحسین جهانپناه: مانور مشهور کبرا برای نخستین بار توسط خلبان روس یک جنگنده سوخو27 در نمایشگاه هوایی پاریس 1989/1368 به اجرا درآمد. این مانور در عمل برای به نمایش گذاشتن مانورپذیری بالای نسل جدید جنگندههای روسی در آن زمان انجام شده بود.
در مانور کبرا خلبان با چرخاندن سریع دماغه هواپیما، زاویه حمله جنگنده را خیلی سریع به 90 تا 120 درجه میرساند. این عمل برای مدتی کوتاه موجب کاهش شدید سرعت جنگنده و واماندگی هواپیما میشود. در این حالت پسار ایجاد شده در انتهای هواپیما گشتاوری را ایجاد میکند که هواپیما را مجدد به جلو میچرخاند. سپس خلبان با افزایش توان موتور، جنگنده را به مسیر خود باز میگرداند. نام کبرا نیز به شباهت این مانور به حالت نیمخیز شدن مار کبرا اشاره دارد.
اصلیترین کاربرد مانور کبرا در درگیریهای نزدیک هوایی معنی پیدا میکند، زمانی که هواپیمای جنگنده در حال تعقیب شدن توسط جنگنده دیگری در ارتفاع بالاست و با ایفای این مانور میتوان جای تعقیبشونده و تعقیب کننده را عوض کرد؛ هرچند اجرای کامل مانور کبرا مهارت زیادی را طلب میکند. شکی نیست که ظهور تکنولوژی نازلهای تغییر دهنده بردار رانش موتور تا حدی در آسانتر کردن مانور کبرا موثر بودهاند.

دانلود

روسها مانور کبرا را در اصطلاح پوگاچف کبرا (Pugachev Cobra) میخوانند که به نام ویکتور پوگاچف، نخستین خلبانی که این مانور را در ملأ عام ایفا کرد، گرفته شده است. انجام این مانور تنها توسط جنگندههایی خاص همانند اعضای خانواده سوخو27 و میگ29 روسی و اف22 آمریکایی آن هم در سرعتهای بالا امکانپذیر است.

در فیلم زیر، انجام مانور کبرا را توسط جنگنده سوخو27 ملاحظه می‏کنید.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 14

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

یوروفایتر تایفون که ستون فقرات نیروی هوایی اغلب کشورهای اروپایی را تشکیل میدهد، هواپیمایی است جنگنده و بمبافکن که برای نبردهای قرن 21 کاملا تجهیز شده و در سرعتهای بالا خوب عمل میکند.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 13

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

 

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 23

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

نیروی هوایی روسیه به مناسبت 100 سالگی خود اقدام به برگزاری نمایش هوایی در فرودگاهی در بیرون شهر مسکو کرده است.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 15

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

یدک کشیدن این هواپیمای سی-130 هرکولس در آمریکا آغازگر ترافیک قابل توجهی در جاده شده است.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 9

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

این مقاله اولین مقاله در مورد ناوهای کلاس هنگام نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران میباشد .

ناوهای کلاس هنگام:

اين سری ناوها ترابري و برای عملیات های آبی خاکی هستند كه كار حمل و نقل نيرو و تجهيزات رو بر عهده دارند و داراي درب باز شونده در جلو هستند تا خودروهاي آبي خاكي مثل هاورکرافت ها يا تانك ها و نفربر ها از طریق آن عبور و مرور نمایند و همچنین دارای یک جرثقیل در قسمت جلو میباشند و یک پد ویژه فرود هلیکوپتر هم در پاشنه ناو وجود دارد.



درست است که اصلی ترین ماموریت این ناوها برای عملیات های نظامی است ولی در اصل هيچ يک از اين ناوها رزمي نيستند، اما به تسليحات مناسبي از جمله توپ هاي 20 ميليمتري با نواخت تير بالا مجهز شده اند .

این شناورها در دسته ی Landing Vessel قرار دارند که در ایران یک خانواده ی 4 نفره شامل هنگام و لارک و لاوان و تنب تشکیل داده اند .

از آنجایی که همه ی این شناور ها شبیه به هم هستند مشخصات عمومی همه ی آن ها هم برابر و به شرح زیر است:

شرکت سازنده: Yarrow Shipbuilders Scotstoun

نوع کشتی: Landing Vessel

ابعاد:

طول: ۳۰۵ فوت

پهنا: ۴۹ فوت

آبخور: 2.20 متر

پیشران:

نوع: Paxman Ventura Mk 2

قدرت: ۵۶۰۰ اسب بخار

سرعت: ۱۴.۵ گره دریایی "تقریبا ۲۷ کیلومتر بر ساعت"

شرکت سازنده ی این سری کشتی ها Yarrow Shipbuilders Scotstoun است .



نام این شرکت بصورت کوتاه شده Yarrow نام دارد که برگرفته از نام Alfred Yarrow موسس این شرکت بزرگ کشتی سازی است .

کلمه ی Scotstoun هم نام منطقه ی در غرب گلاسکو یعنی بزرگترین شهر اسکاتلند و سومین شهر پرجمعیت در بریتانیا و بر روی رودخانه ی کلاید است .

ناو هنگام :

اولین ناو از سری هنگام که با همین نام شناخته میشود و در محوطه ی شماره ی ۱۰۱۳ Scotstoun ساخته شده است .

هنگام دارنده ی شماره ی ۵۱۱ در نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران است که این شماره ها برگرفته از شماره گذاری خود شرکت سازنده یعنی Yarrow است نه نیروی دریایی ایران .



تنها تصویر از ناو هنگام که در محوطه ی شماره ی ۱۰۱۳ Scotstoun قرار دارد

راه اندازی: Thursday 27/09/1973

ساخت: 1974

سفارش شده توسط نیروی دریایی سلطنتی ایران

تحویل گرفته شده توسط نیروی دریایی سلطنتی ایران

وضعیت فعلی: نامعلوم

ناو لارک:

ناو لارک بعنوان دومین عضو ناوهای کلاس هنگام و دهمين ناوگروه نداجا در محوطه ی شماره ی ۱۰۱۴ Scotstoun ساخته شده است .

این ناو دارنده ی شماره ۵۱۲ در نیروی دریایی ایران است - یعنی تصاویر زیر که دقیقا خود لارک است :



ناو پشتيباني لارک، يک بالگرد سي کينگ در بالاي آن و يک فروند هاورکرافت و ناوشکن الوند در زمينه تصوير



راه اندازی: Thursday 27/09/1973

ساخت: 1974

سفارش شده توسط نیروی دریایی سلطنتی ایران

تحویل گرفته شده توسط نیروی دریایی سلطنتی ایران

وضعیت فعلی: فعال

----------------------------------------------------------------------------

خب قابل توضیح برای شما دوستان است که بگم تا اینجا ناو های هنگام و لارک توسط نیروی دریایی سلطنتی ایران سفارش داده میشوند و تحویل گرفته میشوند ولی از اینجا به بعد برای ناوهای لاوان و تنب بدلیل انقلاب اسلامی اوضاع فرق میکند . یعنی توسط نیروی دریایی سلطنتی سفارش داده شده اند ولی با چند سال تاخیر تحویل نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران داده شده اند.

۲ کشتی لاوان و تنب بخشی از ۴ کشتی سفارش داده شده بودند و شبیه همان ناوهای هنگام و لارک بودند که در سال ۱۹۷۴ تحویل داده شده بودند .

با این حال پس از سقوط خاندان پهلوی در ایران توسط امام خمینی رحمه الله علیه در سال ۱۹۷۹ منجر شد که تحویل دو کشتی لاوان با شناسه ASP 1622 و تنب حدود 5-6 سال یعنی تا سال 1985 به تعویق بیافتد. آن ها در این مدت در Scotstoun تحت تحریم بودند .



ناو لاوان و تنب در زمان انقلاب در محوطه ی شماره ی ۱۰۲۰ Scotstoun

اگرچه در این سال ها این دو کشتی در Scotstoun بصورت نیمه کاره رها شده بودند ولی در نهایت پس از چند سال وقفه تکمیل و تحویل داده شدند .

ناو لاوان:

ناو لاوان بعنوان سومین عضو ناوهای کلاس هنگام و پنجمين ناوگروه نيروي دريايي ارتش جمهوري اسلامي ايران در محوطه ی شماره ی ۱۰۲۰ Scotstoun ساخته شده است .

این ناو صاحب شماره ی ۵۱۳ در نیروی دریایی ایران است یعنی تصویر زیر که در محوطه ی شماره ی ۱۰۲۰ Scotstoun است .



این تصویر هم در آب های خلیج فارس که تحویل نیروی دریایی ایران است از ناو لاوان:



راه اندازی: Tuesday 12/06/1979

ساخت: 1984

تحویل: تحریم تا حدود 1985 به علت اوضاع اجتماعی و سیاسی در ایران

سفارش شده توسط نیروی دریایی سلطنتی ایران

تحویل گرفته شده توسط نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایرا

وضعیت فعلی: فعال

ناو تنب:

ناو تنب بعنوان آخرین عضو ناوهای کلاس هنگام و یازدهمین ناوگروه نيروي دريايي ارتش جمهوري اسلامي ايران همانند ناو لاوان احتمالا در محوطه ی شماره ی ۱۰۲۰ Scotstoun ساخته شده است .

این ناو صاحب شماره ی ۵۱۴ در نیروی دریایی ایران است .



ناو تنب 514 و ناو 513 لاوان در پشت آن

راه اندازی: Tuesday 12/06/1979

ساخت: 1984

تحویل: تحریم تا حدود 1985 به علت اوضاع اجتماعی و سیاسی در ایران

سفارش شده توسط نیروی دریایی سلطنتی ایران

تحویل گرفته شده توسط نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایرا

وضعیت فعلی: فعال

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 20

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

هواپیمای گشت دریایی و ضد زیردریایی توپولف ۱۴۲ موسوم به آلباتروس یا نگهبان اقیانوس از جمله هواپیماهای روسی است که بر پایه بمب افکن نام آشنای توپولف ۹۵ موسوم به خرس بوجود آمده است، این بمب افکن بلند پرواز ترین و سریعترین هواپیمای توربوپراپ جهان است و به همین واسطه توپولف ۱۴۲ نیز از چنین صفاتی برخوردار است، حد اکثر سرعت توپولف ۱۴۲ برابر ۵۳۱ مایل بر ساعت و بیشترین ارتفاع پروازی آن نیز ۳۶۰۰۰ فوت می باشد. این هواپیما که دارای ۱۱ تا ۱۳ خدمه می باشد بطور رسمی از سال ۱۹۵۷ وارد خدمت شد و از چهار موتور توربوپراپ Kuznetsov NK-12MV (هرکدام ۱۱۰۳۳ کیلووات) با ملخ های ۸ تیغه ای AV-60N استفاده می کند.

از دیگر ویژگی های این هواپیما برد بسیار زیاد (حدود ۱۲۵۵۰ کیلومتر) است که به هواپیما اجازه می دهد بدون هیچگونه سوختگیری هوایی از بمبئی در هند به ژوهانسبورگ در افریقای جنوبی پرواز کرده و دوباره به بمبئی باز گردد. بعلاوه امکان تعبیه یک لوله سوخت گیری برای انجام سوخت گیری هوایی در جلوی دماغه هواپیما نیز وجود دارد که به این وسیله برد نگهبان اقیانوس بیشتر نیز می شود.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 12

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

TBD Devastator اژدر افکن عمده ی نیروی دریایی آمریکا طی شش ماه درگیری مستقیم این کشور در جنگ جهانی دوم بود. در سال ۱۹۳۴، در پی درخواست اداره ی هوانوردی نیروی دریایی آمریکا برای یک اژدر افکن، کار روی TBD Devastator در شرکت Douglas که برنده ی قرداد شده بود آغاز شد. TBD در سال ۱۹۳۵ نخستین پروازش را تجربه کرد و در سال ۱۹۳۷ وارد خدمت شد. Devastator جایگزینی برای دو هواپیماهای دوباله ی Martin MB-2 و Great Lakes TG-2 بود و در آن زمان پیشرفته ترین پرنده ی نیروی دریایی آمریکا و احتمالآ نیروهای دریایی جهان بود. در واقع این هواپیما برای تجهیز نسل جدید ناوهای هواپیمابر آمریکایی که در پاسخ به تهدید فزاینده ی جنگ جهانی دوم ساخته شده بودند تولید شد. این پرنده از جهات بسیاری یک “نخستین” در نیروی دریایی آمریکا بود. در نیروی دریایی آمریکا، TBD Devastator نخستین هواپیمای یک باله ی ناونشین بود که به طور گسترده به کار گرفته شد، نخستین پرنده ی تمام فلزی بود، نخستین هواپیمایی بود که اتاقکی کاملاً سرپوشیده داشت، نخستین پرنده ای بود که از بال های تاشو هیدرولیک برای پارک بر روی ناو هواپیمابر استفاده می کرد (هواپیماهای دیگر بال تاشو دستی داشتند)، نخستین هواپیمایی بود که در عرّاده ی فرودش از ترمز چرخ استفاده می کرد. سخن گزافی نیست اگر که بگوییم TBD Devastator یک طرح انقلابی بود. Devastator برای حمل یک اژدر سنگین در بخش پایینی بدنه طراحی شده بود و الزامآ باید پرنده ای بزرگ می بود. پیشرانه ی Pratt & Whitney R-1830-64 با قدرتی در حدود ۹۰۰ اسب، Devastator را به سرعت بیشینه ی ۲۰۰ مایل در ساعت می رساند. خدمه ی Devastator سه نفر بودند. این سه تن در زیر سرپوش گلخانه ای اتاقک که تقریبآ به اندازه ی نیمی از طول هواپیما بود جای می گرفتند. خلبان در اتاقک پیشین می نشست، بمبچی (کاربر بمب) در اتاقک میانی قرار می گرفت، و کاربر رادیو که تیربارچی نیز بود در اتاقک پسین می نشست. هنگام اجرای عملیات اژدرافکنی، شخص بمبچی که در اتاقک میانی جای داشت به حالت درازکش به زیر اتاقک خلبان می خزید تا از دریچه ای که در کف بدنه قرار داشت هدف را ببیند. جنگ افزار های تهاجمی این هواپیما یک اژدر نیم تنی یا یک بمب ۴۵۰ کیلوگرمی بود. جنگ افزار های تدافعی آن یک تیربار ۷٫۶۲ میلیمتری یا ۱۲٫۷ میلیمتری در جلو و یک تیربار ۷٫۶۲ میلیمتری در عقب بود. اگر چه معتقدند هنگامی که TBD Devastator در سال ۱۹۳۵ نخستین پروازش را انجام داد طرحی انقلابی بود، اگر چه هنگامی که TBD Devastator در سال ۱۹۳۷ وارد خدمت شد پیشرفته ترین پرنده ی نیروی دریایی آمریکا و شاید نیروهای دریایی جهان بود، با این حال، سه سال پس از آن (در حدود سال ۱۹۴۰) نیروی دریایی ایالات متحده دریافته بود که Devastator از پیشرفت جنگنده ها و بمب افکن های کشورهای دیگر عقب افتاده است. و بدین سبب بود که در آن هنگام بر روی یک پرنده ی جایگزین کار می کرد. ولی تا هنگامی که آمریکا وارد جنگ جهانی دوم شد این پرنده ی جایگزین وارد خدمت نشده بود. بدین روی، در آن هنگام Devastator دیگر برای خدمه اش بسیار خطرناک شده بود. سرعت کم، مانورپذیری پایین، و جنگ افزار های تدافعی سبک، TBD را به طعمه ای آسان برای جنگنده ها و جنگ افزارهای دفاعی تبدیل کرده بود.

در سال ۱۹۴۱ صد فروند TBD Devastator ستون فقرات توان اژدر افکنی نیروی دریایی آمریکا را بر ناوهای هواپپیمابر این کشور تشکیل می دادند. در اوایل سال ۱۹۴۲، طی یورش های ناگهانی به پایگاه های ژاپنی، TBD ها دو کشتی ترابری را غرق کرده و ۱۰ شناور دیگر را غرق یا تخریب کردند. در ماه “می” همان سال و در جریان نبرد Coral Sea ((منطقه ای از اقیانوس آرام، میان استرالیا، گینه ی نو، و جزایر سلیمان))، TBD ها در غرق کردن یک ناو هواپیمابر ژاپنی و تخریب عمده ی یکی دیگر مساعدت کردند. به هر حال، این اقدامات زود هنگام باعث شد تا کاستی های Devastator ها در مورد سرعت، برد، و … لو رفته و مشکل جنگ افزار تهاجمی اصلی آن ها فاش شود؛ مشکل این بود که اژدرهای این هواپیماها در اغلب موارد منفجر نمی شدند.



و اما نبرد Midway در ماه جون همان سال (۱۹۴۲)، پایان راه TBD ها بود. این نبرد که یکی از تعیین کننده ترین نبرد های جنگ دوم جهانی بود، در حوالی جزیره ی آمریکایی Midway، و در جایی که آمریکایی ها یک پایگاه کوچک در میانه ی اقیانوس آرام داشتند حادث شد. طی این نبرد، ۳ اسکادران از Devastator ها که در مجموع شامل ۴۱ فروند بودند، به ناوهای هواپیمابر ژاپنی حمله کردند. هر چند این نبرد با یک پیروزی قاطع برای آمریکایی ها به پایان رسید، اما تراژدی تلخی برای TBD ها بود؛ از چهارده فروند TBDهایی که اسکادران VT-6 به نبرد گسیل کرد تنها ۴ فروند به ناو هواپیمابر بازگشتند، از دوازده TBD متعلق به اسکادران VT-3 فقط دو فروند جان به در بردند، و از پانزده TBD متعلق به اسکادران VT-8 هرگز پرنده ای بازنگشت. در مجموع ۳۵ فروند از ۴۱ فروند Devastator هایی که به Midway رفتند در امواج اقیانوس آرام فروغلتیدند. در واقع کاستی ها و ضعف هایی که Devastator ها در سرعت، برد، مانورپذیری، و جنگ افزارهای تدافعی داشتند، سرانجام در Midway گریبانشان را گرفت و جنگنده های مشهور ژاپنی به نام Zero آن ها را قتل عام کردند.

در تصویر زیر آخرین Devastater متعلق به اسکادران اژدرافکن VT-8 به شماره ی سریال T-16 و شماره ی ثبت ۱۵۰۶، در جریان نبرد Midway در ۴ جون ۱۹۴۲ دیده می شود. این Devastater به خلبانی ناوسروان “جان والدرون” در حال برخاستن از ناو هواپیمابر USS Hornet می باشد.



در تصویر زیر، شخص ایستاده در راست “اینساین جورج گی”، تنها بازمانده ی اسکادران VT-8 در Midway است. این تصویر که مربوط به ۴ جون ۱۹۴۲ است، او را به همراه یکی از توپچی های کابین عقبش در کنار Devastater نشان می دهد.




البته باید گفت که تلاش Devastator ها در Midway آنچنان بیهوده نبود. چرا که Devastator ها جنگنده های Zero را به دنبال خود به بیرون از منطقه ی نبرد کشاندند و با این کار به بمب افکن های شیرجه ای آمریکا اجازه دادند تا بدون هیچ مزاحمتی به ناوگان ژاپنی حمله کرده و سه ناو هواپیمابر Kaga، Soryu و Akagi را غرق کنند. در روز آخر این نبرد نیز، ۳ فروند TBD در غرق کردن یک رزم ناو سنگین ژاپنی و تخریب یکی دیگر شرکت جستند. پس از نبرد Midway ، نیروی دریایی آمریکا سریعآ TBD ها را از خط مقدم خارج کرد و آن ها را با TBF Avenger جایگزین نمود.

تصویر زیر یکی از TBD-1 های اسکادران اژدر افکن VT-8 از ناو هواپیمابر USS Hornet را در جریان یک حمله، بر فراز جزیره ی Wake نشان می دهد. عکس مربوط به سال ۱۹۴۲ می باشد. به آتش و دودی که در پایین است توجه کنید. جزیره ی Wilkes در مرکز تصویر، بخش غربی جزیره ی Wake در مرکز و پایین تصویر و جزیره ی Peale در سمت راست تصویر دیده می شوند.




در تصویر زیر ناو هواپیمابر ژاپنی Shoho را در اواخر صبح روز ۷ می ۱۹۴۲، و زیر حمله ی پرنده های نیروی دریایی آمریکا نشان می دهد. یک Devastater در سمت راست و پایین تصویر و یکی دیگر در میانه ی بالایی تصویر قابل تشخیص است.



در کل ۱۲۹ فروند TBD Devastator به وسیله ی اداره ی هوانوردی نیروی دریایی آمریکا خریداری شد که این پرنده ها بر ناوهای هواپیمابر USS Saratoga ، USS Enterprise ، USS Lexington ، USS Wasp ، USS Hornet ، USS Yorktown و USS Ranger مستقر بودند. نا گفته نماند که گونه ای TBD نیز ساخته شد که به جای چرخ از فلوت (float) استفاده کرده و روی سطح آب فرود می آمد. این گونه به مرحله ی تولید انبوه و ورود به خدمت نرسید. به هر حال نام این گونه TBD-1A بود و نام گونه ی معمولی که شرح آن رفت TBD-1 بود. البته از آنجا که TBD-1A هرگز به تولید نرسید و وارد خدمت نشد، و همانگونه که در متن حاضر دیده می شود، معمولآ به جای لفظ TBD-1 از همان نام TBD استفاده می شود.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 21

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

چین به طوررسمی اعلام کرد که ورود به خدمت بمب افکن H-6K در خلال برگزاری جشنهای شصتمین سالگرد تاسیس جمهوری خلق چین انجام پذیرفته اما این بمب افکن در اواخر ۲۰۰۶ و اوایل ۲۰۰۷ به همراه عکس در وب سایتهای چینی و برخی منابع open source قابل رویت بود. H-6K به شدت تحت تاثیر خبری دیگر جنگنده های خبرساز چینی مانند FC-1، J-10 و J-11 قرارداشته و یکی از عللی که اطلاعات در باره این بمب افکن کم میباشد همین مورد است. برای یگان بمب افکن استراتژیک نیروی هوائی چین H-6K به همان اندازه مهم میباشد که برای یگان تاکتیکی چین J-10، J-11 و Su-27.
در حقیقت H-6K اولین بمب افکن استراتژیک به معنای واقعی چین با مشخصات هواپیماهای جدید و امروزی بوده و دارای بدنه تغییر یافته، موتور جدید، آویونیک بهتر و برد افزایش یافته میباشد. H-6K همچنین اولین بمب افکن چینی است که قادر به حمل موشک های کروز چینی برد بلند مدرن که قادر به شلیک خارج از برد دفاع هوائی دشمن می باشد است. H-6K برگرفته از مدل H-6 که خود نمونه چینی Tu-16 Badger میباشد مشتق شده است. چین از دهه ۷۰ تا اوایل دهه۹۰ تغییرات زیادی در مدل قدیمی H-6 از جمله بر روی ناوبری و سیستمهای مخابراتی و هدفگیری اعمال کرده بود. چین همچنین مدل دریائی به نام H-6D که قادر به حمل موشکهای ضد کشتی بود را ساخت اما تلاش برای ساخت مدل H-6I با موتورهای جدید ناکام ماند. در دهه ۹۰ نیروی هوائی چین آشکارا با بحران مواجه بود. H-6 فقط در صورت حمل موشکهای ضد کشتی بمب افکن معقولی به نظر میرسید ، در حالیکه مدل مورد استفاده نیروی هوائی چین فقط قادر به پرتاب بمبهای سقوط آزاد بوده و در این صورت احتمال نفوذ به شبکه پدافند هوائی دشمن به حداقل میرسید. تمام مدلهای H-6 از فقدان برد مناسب در رنج بودند . برخی از تحلیلگران نظامی چینی در دهه ۹۰ بر این باور بودند که پس از دریافت جنگنده های Su-30 با قابلیت سوختگیری هوائی دیگر هیچ نیازی به نگهداری بمب افکنهای H-6 نمیباشد. مدل H-6H که در اواخر دهه ۹۰ آشکار شد اولین تلاش چین برای رفع این مشکلات بود. این مدل قادر به حمل فقط ۲ موشک کروز KD-63 که نمونه تغییر یافته C-601 برای حمله به اهداف زمینی بود.
موشک های کروز KD-63 مدلی منسوخ شده و قدیمی با بردی فقط معادل ۲۰۰ کیلومتر بودند که خلبان را در مواجهه با یک سیستم پدافند هوائی مدرن دچار مشکل می نمود. ضمن اینکه برد ناکافی H-6 همچنان به عنوان یک معضل باقی مانده بود. از این روی تصمیم گرفته شد تا کار بر روی H-6 این بار به صورت اساسی و ریشه ای انجام پذیرد. کار بر روی H-6K از سال ۲۰۰۰ آغاز و اولین پرواز آزمایشی در ژانویه ۲۰۰۷ صورت پذیرفت. تفاوت اصلی H-6K در موتورهای آن است. موتورهای توربوفن روسی D-30KP-2 جانشین موتورهای توربوجت WP-8 که خود کپی چینی از نمونه اوریجینال روسی AM-3M برای بمب افکنهای Tu-16 میباشد شده اند. موتورهای جدید ساخت NPO Saturn بسیار قدرتمندتر و در عین حال مصرف سوخ کمتری را نیز دارند.
چین این موتورهای جدید را قبلا برای یگان Il-76 خود خریداری کرده بود. چین قراردادی برای خرید ۵۵ دستگاه از موتورهای D-30KP-2 با امکان افزایش ۳۳ دستگاه بیشتر را قبلا به امضاء رسانه بود اما نیروی هوائی چین فقط دارای ۱۴ فروند Il-76 و ۵ فروند KJ-2000 میباشد. برنامه خرید ۳۸ فروند Il-76 و تانکرهای Il-78 تحت قرارداد سال ۲۰۰۶ در میاه راه ناکام ماند. کاملا اشکار بود که چین این قرارداد بزرگ را فقط برای یگان IL-76 خود که ناگهان موتورهای آنها دچار مشکل شده بودند نمیخواست، چین موتورها را برای اسکادران H-6K در نظر داشت. برای تطبیق نیروی محرکه جدید، ورودی های موتور دارای ابعادی بزرگتر و شکل متفاوت تری نسبت به H-6 و Tu-16 میباشند. این یکی از مهمترین راه های تشخیص بمب افکن جدید با نمونه های قبلی میباشد. یکی از مهمترین دلایل تغییر موتور، رسیدن به برد بیشتر بوده است. رسانه های چین برای این بمب افکن جدید بردی معادل ۳۰۰۰ تا ۳۵۰۰ کیلومتر متذکر شده اند. امری که تاکنون به صورت رسمی تائید نشده است. چین سعی بسیار دارد تا وابستگی خود را به موتورهای روسی قطع نماید. برای این منظور، تولید بدون لیسانس موتورهای WS-18 که کپی (بدون مجوز) موتورهای روسی D-30KP-2 میباشد در دستور کار چین قرار گرفته. این موتورها قرار است تا در هواپیماهای ترابری سنگین آینده چین نیز به کار روند. تست موتور WS-18 در سال ۲۰۰۷ و در یکی از کارخانجات Chengfa Group آغاز شد. هنوز مشخض نیست که چه زمانی این موتور برای تولید انبوه آماده خواهد گشت. برنامه توسعه موتورهای چینی در مورد زمان بندی بسیار بدنام بوده و زمان مشخصی را برای deadline آنها نمیتوان در نظر داشت. دماغه H-6K به طور کامل مورد بازنگری قرار گرفته و ضمن کوتاه تر شدن پانل شیشه ای ناوبر حذف شده است. به جای کاکپیت ناوبر، H-6K از رادوم که پوشش دهنده یک رادار قدرتمند است بهره میبرد. همچنین رادوم زیر کاکپیت ناوبر که در نمونه H-6H و کلیه نمونه های دریائی قابل مشاهده بود نیز حذف شده است. اگرچه اطلاعات زیادی از سیستمهای آویونیک، رادیو الکتریک و جنگ الکترونیک H-6K موجود نیست اما تصاویر منتشر شده نشان دهنده ان است که H-6K مجهز به کاکپیت با نمایشگرهای MFD است. H-6K مجهز به ۶ مقر پرتاب موشکهای کروز CJ-10A با برد ۲۰۰۰ کیلومتر در زیر بال میباشد. برخی منابع از حمل موشک هفتم در مقر میانی بدنه نیز سخن گفته اند. به نظر نمیرسد که H-6K مجهز به مقر داخلی پرتاب بمب باشد و این فضا مورد استفاده مخزن سوخت اضافه و تجهیزات رادیو الکترونیک قرار گرفته است. برخی کارشناسان نظامی بر این باورند که در آینده بمب افکن جدید قادر به حمل موشک ضد کشتی YJ-62 با برد ۳۰۰ کیلومتر بر پایه موشک CJ-10 خواهد بود. این احتمال در صورت تولید نمونه دریائی H-6K بیشتر خواهد شد. خانواده موشکهای YJ-62/CJ-10 بر پایه توسعه موشک های کروز Red Bird/ Honhniao بنا نهاده شده که در طراحی آن شباهتهائی با موشک Kh-55/AS-15 به چشم میخورد. چین تعداد زیادی از موشک های کروز Kh-55/AS-15 را طی سالهای ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۰ از اوکرائین خریداری نمود. احتمال آن میرود که اوکرائین در پروژه CJ-10 در حوزه سیستمهای ناوبری و ساخت موتور به چین کمک کرده باشد. همچنین پس از ناکامی موشکهای کروز Tomahawk آمریکا در حمله به اهداف طالبان در سال ۱۹۹۹، چین تعداد زیادی از این موشکها را در پاکستان و افغانستان بدست آورد. اطلاعات بدست آمده از Tomahawk ناکام در افغانستان و پاکستان در پروژه CJ-10/YJ-62 بکار گرفته شد. گزارشهای رسیده تاکنون حاکیست که این موشکها فاقد کلاهکهای اتمی میباشند.
با فرض تجهیز H-6K به موشکهای جدید، این بمب افکن قادر است تا به اهداف زمینی در برد ۵۰۰۰ کیلومتری حمله نماید.با این برد ، H-6K یک تهدید جدی برای پایگاه های آمریکا در اقیانوس آرام میباشد و در صورت تجهیز به موشکهای YJ-62 نیز همین تهدید برای ناوگان آمریکا و متحدانش در منطقه محسوب خواهد شد. همچنین ، مراکز حساس و اتمی هند نیز مورد تهدید جدی واقع خواهند شد و باعث خواهد شد تا هند به فکر ترمیم نقاط پدافندی از مراکز حساس اتمی خود باشد. چین بر این باور است که مشخصات بمب افکن H-6K نزدیک به بمب افکن Tu-22M3 بکفایر میباشد. H-6K قرار است تا در آینده هسته مرکزی اسکادران بمب افکن نیروی هوائی چین را تشکیل بدهد.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 17

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

دانلود

:: موضوعات مرتبط: نیروی دریایی , ,

|

امتیاز مطلب : 20

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

دانلود

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 14

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4